εγώ τα πρώτα κυνηγετικά βήματα τα έκανα με τον πατέρα μου....είται λαγό περδίκι φάσσες τρυγόνια τζήκλες τρασχήλες πάντα σε όλα μέσα έκλαια να με πέρνει μαζί του από τα 6-7 αλλά φοβόμουν τις ντουφεκιές έκλεινα τα αυτιά μου (τωρα εν ακούμε τίποτε)Οταν πέρασα τα 10 ξεκίνησε να με πέρνει λίο στις τρασχήλες λίο στις τζήκλες ελάλε μου αν ξυπνήσεις εννα σε πάρω τις Κυριακές έμενα όξυπνος και αποκοιμόμουν λίγο μαλλον πρίν να φύγει και με έπερνε στο κρεβάτι μου....πόλεμος όταν έρκετουν κλααααμαα αμαν εθώρουν οτι έπαιζε λαγό ππεεε....δράμα....
Από τα 13 και μετά δεν έχανα εξόρμηση....είχε ενα παλιο winchester ίσιο και μου τον έδινε σε ώρες που δεν εκανε σοβαρές παγανιές η παρέα δλδ το ποφύσημα φαί το μεσημέρι η αν δεν επιέναν το δείλις στο περβόλι....μέχρι που το παλιόοπλο μια μέρα στα 16 μου σαν εγίνικα βαρύς κυνηγος και με άφηναν να παγανιάζω μαζί τους ναι παράνομα αλλά κοντά τους (που να μας έβρει θήρα τζιμέσα) επίαν να τον κάτσω πας τον ώμο μου κι έπαιξε μόνος του ευτηχώς που μου ελαλούσαν πάνω το όπλο σου....
Θυμούμε τον πρώτο μου λαγό στην Βάβλα όταν ήταν άκρουστα εστέκουμουν για τζήκλες και είδα τον πας την στράτα κι έπαιξα τον είμουν δεν είμουν 16....θυμούμε τον πρώτο μου πέρτικο στα Λεύκαρα άμαν εκάτσαν να φαν κι έπιασα το όπλο του παπά μου άκουα ντουφεκιά απο άλλη επαρχία και είχα έννοια πάντα έρεξε όπως το στούκας φακκούμεν του μια που την ταχύτητα που επίεννε έπεσε μισό χιλιόμετρο πίσω τζι εκατεβάσαν σχήλλους να το έβρουμε...πρώτη φάσσα στην Βαβατσινιά άφηκα τον θείο μου (ο πρώτος σκοπευτής της παρέας) αξαμωμένο τζι εκαν μου παναύρκα τάχα π ρόκολος έβαλε κάτω τον θείο.... και ιστορίες εν λίφκουν θέλω βιβλίο παιδιά....τα χρόνια παιρνούν είχαμε τα καλά μας τα κακά μας αλλά το κυνήγι δεν σταματά....τα όνειρα δεν πεθαίνουν....οι φαντασίες οργιάζουν.....οι αναμνήσεις γραμμένες σαν παραμύθια.....καλά κι ασφαλισμένα κυνήγια φίλοι μου
επια πισω για κανενα μισαορο εν ειπα τιποτε να μεν θελουν να φιουμε ε μετα εγινα σαν το ανθροπουι που τσιντι διαφιμισι λαχτιχον 
Ηντα καιροί και τούτοι....τωρά πάμε άνενοιας....
