Ψυχολογία - Ψυχική υγεία

[Γιατρός]

Η αγάπη και το σύνδρομο της Στοκχόλμης
fearΣυχνά οι άνθρωποι μένουν εμβρόντητοι μπροστά στις ψυχολογικές τους αντιδράσεις. Εκείνοι που υποφέρουν από κατάθλιψη σαστίζουν όταν θυμούνται ότι έχουν σκεφθεί να αυτοκτονήσουν. Ασθενείς που συνέρχονται από βαριές ψυχιατρικές διαταραχές συνήθως σοκάρονται καθώς θυμούνται τα συμπτώματα και τη συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια μίας κρίσης.

Πρόσφατα, ένας ασθενής που έπασχε από διπολική διαταραχή μου είπε «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σκεφτόμουν πως μπορούσα να αλλάξω τον καιρό με πνευματική τηλεπάθεια!» Μία συνηθισμένη αντίδραση είναι η εξής «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έκανα κάτι τέτοιο!»

Στην κλινική πρακτική κάποιοι από αυτούς που εκπλήσσονται περισσότερο είναι εκείνοι που έχουν εμπλακεί σε σχέσεις ελέγχου και κακοποίησης. Όταν η σχέση τελειώνει, συνήθως τα σχόλια είναι «Ξέρω τι μου έχει κάνει, αλλά ακόμη τον αγαπώ», «Δεν ξέρω γιατί, αλλά τον θέλω πίσω», ή «Ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά μου λείπει». Πρόσφατα άκουσα το εξής «Αυτό δεν είναι λογικό. Έχει καινούρια φίλη που επίσης την κακομεταχειρίζεται?αλλά ζηλεύω!». Οι φίλοι και οι συγγενείς ξαφνιάζονται ακόμη περισσότερο όταν ακούνε σχόλια τέτοιου είδους ή όταν βλέπουν τους αγαπημένους τους να επιστρέφουν σε μία σχέση κακοποίησης. Ενώ η όλη κατάσταση δεν έχει λογική από κοινωνικής απόψεως, μήπως έχει λογική από την πλευρά της ψυχολογίας; Η απάντηση είναι -- Ναι!

Στις 23 Αυγούστου του 1973 δύο οπλισμένοι εγκληματίες εισέβαλλαν σε μία τράπεζα στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Καθώς πυροβολούσαν, ο ένας δραπέτης φυλακών από τους δύο, ο Jan-Erik Olsson, ανακοίνωσε στους τρομοκρατημένους υπαλλήλους της τράπεζας ότι «Το πάρτυ μόλις άρχισε!». Οι δύο ληστές κράτησαν για τις επόμενες 131 ώρες τέσσερις ομήρους, τρεις γυναίκες κι έναν άνδρα. Οι όμηροι, γύρω από τους οποίους είχε τοποθετηθεί δυναμίτης, κρατήθηκαν στο θησαυροφυλάκιο της τράπεζας, ώσπου εν τέλει διασώθηκαν στις 28 Αυγούστου.

Μετά από την απελευθέρωσή τους οι όμηροι παρουσίασαν μία παράξενη συμπεριφορά. Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη μας το γεγονός πως απειλήθηκαν, κακομεταχειρίστηκαν και φοβόντουσαν για τη ζωή τους για πάνω από πέντε ημέρες. Στις συνεντεύξεις που έδωσαν στα μέσα ενημέρωσης ήταν ξεκάθαρο ότι υποστήριζαν τους εγκληματίες που τους κράτησαν ομήρους και στην πραγματικότητα ότι ένιωθαν φόβο για τους αστυνομικούς που ήρθαν να τους απελευθερώσουν. Οι όμηροι είχαν αρχίσει να αισθάνονται ότι οι δύο ληστές στην πραγματικότητα τους προστάτευαν από την αστυνομία. Αργότερα, μία από τις τρεις γυναίκες αρραβωνιάστηκε τον έναν από τους δύο κακοποιούς και μία άλλη ίδρυσε ένα νόμιμο ταμείο υπεράσπισης με σκοπό να συνδράμει στα έξοδα υπεράσπισης των κακοποιών. Είναι ξεκάθαρο πως οι όμηροι «δέθηκαν» συναισθηματικά με τους δύο ληστές.

Ενώ η ψυχολογική κατάσταση σε περιπτώσεις ομηρίας έγινε γνωστή ως «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» εξαιτίας της δημοσιότητας, το συναισθηματικό «δέσιμο» του ομήρου με τον εγκληματία που τον κρατά ήταν μια γνωστή ιστορία στην ψυχολογία. Είχε αναγνωριστεί πολλά χρόνια πριν και είχε εντοπιστεί σε έρευνες πάνω σε άλλους ομήρους, φυλακισμένους ή σε βάναυσες καταστάσεις όπως:

Κακοποιημένα παιδιά
Γυναίκες που έπεσαν θύματα ξυλοδαρμού/κακοποίησης
Αιχμάλωτοι πολέμου
Μέλη θρησκειών
Θύματα αιμομιξίας
Καταστάσεις εγκληματικής ομηρίας
Αιχμάλωτοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης
Σχέσεις εξουσίας/εκφοβισμού
Σε τελική ανάλυση, το συναισθηματικό δέσιμο με έναν κακοποιό είναι στην πραγματικότητα μία στρατηγική επιβίωσης για τα θύματα κακοποίησης και εκφοβισμού. Η αντίδραση του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης» σε καταστάσεις ομηρίας και/ή κακοποίησης είναι πλέον τόσο αναγνωρισμένο στην εποχή μας ώστε για τους διαπραγματευτές της αστυνομίας δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Σε ορισμένες εγκληματικές καταστάσεις μάλιστα, ενθαρρύνεται καθώς αυξάνει τις ευκαιρίες επιβίωσης των ομήρων. Από την άλλη πλευρά όμως διαβεβαιώνει ότι οι όμηροι που βιώνουν το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» δεν θα είναι ιδιαίτερα συνεργάσιμοι κατά τη διάρκεια της διάσωσης ή κατά την δίωξη των εγκληματιών. Οι τοπικοί αστυνομικοί έχουν από καιρό γνωρίσει το σύνδρομο αυτό σε καταστάσεις όπου γυναίκες που έπεσαν θύματα ξυλοδαρμού δεν μπορούν να καταγγείλουν το άτομο που τις κακοποίησε. Τουναντίον, καταθέτουν χρηματική εγγύηση για την αποφυλάκιση του συζύγου/φίλου που τις κακοποίησε. Κάποιες φορές μάλιστα, επιτέθηκαν στους αστυνομικούς που έφτασαν προκειμένου να τις σώσουν από μία βίαιη επίθεση.

Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» (ΣΣ) είναι δυνατό να βρεθεί επίσης σε οικογενειακές, ρομαντικές και διαπροσωπικές σχέσεις. Ο κακοποιός μπορεί να είναι ο σύζυγος ή η σύζυγος, ο φίλος ή η φίλη, ο πατέρας ή η μητέρα, ή οποιονδήποτε άλλο ρόλο ελέγχου ή εξουσίας κατέχει ο κακοποιός.

Είναι σημαντικό να κατανοηθούν τα στοιχεία του Συνδρόμου της Στοκχόλμης καθώς σχετίζονται με σχέσεις ελέγχου και κακοποίησης. Από τη στιγμή που το σύνδρομο γίνει κατανοητό, είναι πιο εύκολο να καταλάβουμε γιατί τα θύματα υποστηρίζουν, αγαπούν, και ακόμη υπερασπίζονται τους κακοποιούς τους.

Κάθε σύνδρομο διαθέτει τα συμπτώματα ή τις συμπεριφορές του και το Σύνδρομο της Στοκχόλμης δεν αποτελεί εξαίρεση. Παρόλο που δεν έχει θεμελιωθεί μία σαφής λίστα λόγω των ποικίλων απόψεων των ερευνητών και των ειδικών, αρκετά από αυτά τα χαρακτηριστικά θα παρουσιασθούν παρακάτω:

Θετικά συναισθήματα του θύματος απέναντι στον κακοποιό
Αρνητικά συναισθήματα του θύματος απέναντι στην οικογένεια, τους φίλους ή τις αρχές που προσπαθούν να τους σώσουν/υποστηρίξουν ή να κερδίσουν την απελευθέρωσή τους
Υποστήριξη των λόγων και της συμπεριφοράς του κακοποιού
Θετικά συναισθήματα του κακοποιού απέναντι στο θύμα
Συμπεριφορά υποστήριξης από το θύμα και κατά καιρούς παροχή βοήθειας στον κακοποιό
Ανικανότητα εμπλοκής σε συμπεριφορές που μπορεί να βοηθήσουν στην απελευθέρωση ή την απομάκρυνσή τους

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης δεν παρουσιάζεται σε κάθε περίπτωση ομηρίας ή κακοποίησης. Σε μία ακόμη ληστεία τράπεζας που υπήρχαν όμηροι, μετά από πολλές ώρες όπου ο κακοποιός τρομοκρατούσε τους πελάτες και τους υπαλλήλους, ένας ελεύθερος σκοπευτής της αστυνομίας πυροβόλησε και τραυμάτισε το ληστή. Όταν έπεσε τραυματισμένος στο πάτωμα, δύο γυναίκες τον σήκωσαν και τον οδήγησαν μέχρι το παράθυρο προκειμένου να δεχθεί έναν ακόμη πυροβολισμό. Όπως μπορείτε να δείτε, η χρονική διάρκεια κατά την οποία κάποιος είναι εκτεθειμένος σε παράγοντες κακοποίησης/ελέγχου παίζει σπουδαίο ρόλο.
Έχει εξακριβωθεί ότι τέσσερις περιπτώσεις ή καταστάσεις βοηθούν ως θεμέλιο στην ανάπτυξη του Συνδρόμου της Στοκχόλμης. Αυτές οι τέσσερις καταστάσεις δύναται να βρεθούν σε σχέσεις ομηρίας και κακοποίησης:

Η παρουσία μίας αντιληπτής απειλής για την φυσική ή πνευματική επιβίωση κάποιου και η πίστη ότι ο κακοποιός είναι σε θέση να εκτελέσει την απειλή αυτή
Η παρουσία μίας μικρής, αλλά αντιληπτής ευγένειας από τον κακοποιό προς το θύμα
Απομόνωση από άλλες προοπτικές που δεν αφορούν τον κακοποιό
Η αντιληπτή ανικανότητα απόδρασης από την κατάσταση

Εξετάζοντας κάθε περίπτωση μπορούμε να καταλάβουμε πως το Σύνδρομο της Στοκχόλμης αναπτύσσεται σε ρομαντικές σχέσεις αλλά και σε εγκληματικές καταστάσεις και περιπτώσεις ομηρίας.

[Γιατρός]

Σύνδρομο δίωξης, παράνοια, καχυποψίας

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012
Παρανοϊκή διαταραχή και η παράνοια ως στοιχείο της προσωπικότητας.


Τα άτομα με παρανοϊκά στοιχεία στην προσωπικότητά τους εμφανίζουν έντονη διάθεση καχυποψίας, αισθήματα δυσπιστίας και καταδίωξης και συχνά αδυνατούν να δημιουργούν σχέσεις και βαθύς δεσμούς. Αυτές οι έντονες και υψηλού βαθμού παράλογες υποψίες για τα άτομα του περιβάλλοντος τους, είτε οικογενειακό, φιλικό ή εργασιακό αποτελούν τροχοπέδη στη συνεργασία τους και φυσικά σταθερό και μόνιμο εμπόδιο για ουσιαστική επαφή.

Υπάρχουν πολλές μορφές διάγνωσης αυτής της διαταραχής η οποία μπορεί να εμφανίζεται με τη μορφή της συζυγικής ζήλειας ή ερωτομανίας, παρανοϊκή αρρωστομανία ή υποχονδρία ενώ σε ανώτερη κλίμακα βρίσκεται η παρανοϊκή διαταραχή προσωπικότητας, η παρανοϊκή κατάθλιψη, η διαταραχή με αυταπάτη και η παρανοϊκή σχιζοφρένεια. Χωρίς να μπορεί να απαντηθεί με απόλυτη βεβαιότητα για τα αίτια που οδηγούν στην παθολογία, οι μελέτες καταλήγουν σε ένα τρίπτυχο γενετικής προδιάθεσης, κληρονομικότητας και εμπειριών. Στο άτομο που νοσεί, πολλοί από τους μηχανισμούς που οδηγούν στην αντικειμενική ερμηνευτική διεργασία δυσλειτουργούν. Έτσι μέσω του μηχανισμού της προβολής προσάπτουν πάνω στους άλλους τη δική τους ουσιαστικά αίσθηση υποτίμησης και απαξίωσης του εαυτού τους. Με έλλειψη συνειδητότητας για το πόσο επικριτικοί και αυστηροί είναι, επιτίθενται στους άλλους προσπαθώντας να διασφαλίσουν ότι σε καμία περίπτωση δεν έχουν εξαπατηθεί εφόσον οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι έχουν τις καλύτερες προθέσεις σε αντίθεση με τον περίγυρο τους.

Οι άνθρωποι με παρανοϊκή διαταραχή προσωπικότητας υποφέρουν καθώς ερμηνεύουν τις πράξεις των άλλων μέσα από το πρίσμα του δόλου, η ικανότητά τους να εμπιστεύονται καταργείται με αποτέλεσμα να βιώνουν τις συναναστροφές ως επικίνδυνες. Έτσι κάθε τι μπορεί να ενέχει καθαυτούς στόχο την εκμετάλλευσή τους , οι λέξεις και οι πράξεις των άλλων εκλαμβάνονται επιτηδευμένα απειλητικές ενώ παράλληλα μπορούν να τεκμηριώσουν αυτή τους την αντίληψη με απόλυτη βεβαιότητα.

[Priest+++]

Α ρε Γιατρε είσαι μάνα

[Γιατρός]

Ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας (ΝΔΠ / NPD)
Η Ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας χαρακτηρίζεται από ένα διάχυτο μοτίβο μεγαλείου (στην φαντασία ή στη συμπεριφορά), την ανάγκη για θαυμασμό και την έλλειψη ενσυναίσθησης.

Διαγνωστικά κριτήρια της ΝΔΠ


Προκειμένου να διαγνωστεί ναρκισσιστική διαταραχή σε ένα άτομο, χρειάζεται να ισχύουν τουλάχιστον πέντε από τα εξής κριτήρια:

● Έχει μια μεγαλειώδη αίσθηση για τη σημαντικότητα του εαυτού του (π.χ., υπερβάλλει τα επιτεύγματα και τα ταλέντα του, προσδοκά να αναγνωρίζεται ως ανώτερος χωρίς ανάλογα επιτεύγματα).

● Είναι απασχολημένος με φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, λάμψης, ομορφιάς, ή ιδανικής αγάπης.

● Πιστεύει ότι είναι «ιδιαίτερος» και μοναδικός και μπορεί να τον καταλάβουν ή να σχετιστεί μόνο με άλλα «ιδιαίτερα» ή υψηλού επιπέδου άτομα ή φορείς.

● Απαιτεί υπερβολικό θαυμασμό.

● Έχει παράλογες απαιτήσεις για ιδιαίτερα ευνοϊκή μεταχείριση ή αυτόματη συμμόρφωση με τις προσδοκίες του.

● Εκμεταλλεύεται τους άλλους για να επιτύχει τους δικούς του σκοπούς.

● Του λείπει η ενσυναίσθηση: είναι απρόθυμος να αναγνωρίσει ή να ταυτοποιήσει τα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων.

● Συχνά ζηλεύει τους άλλους ή πιστεύει ότι οι άλλοι τον ζηλεύουν.

● Δείχνει αλαζονικός, με υπεροπτική συμπεριφορά ή στάση.




Όπως όλες οι διαταραχές προσωπικότητας, η Ναρκισσιστική διαταραχή είναι ένα βαθιά ριζωμένο, χρόνιο μοντέλο συμπεριφοράς που εκδηλώνεται ως μια άκαμπτη αντίδραση σε ένα ευρύ φάσμα προσωπικών και κοινωνικών καταστάσεων. Αυτή η συμπεριφορά αντιπροσωπεύει μια ακραία ή σημαντική απόκλιση από τον τρόπο με τον οποίο σχετίζεται με τους άλλους ο μέσος άνθρωπος, σε ένα δεδομένο πολιτισμικό πλαίσιο. Συνήθως έχει μια μονιμότητα και προκαλεί υποκειμενική δυσφορία και προβλήματα στην κοινωνική επίδοση.

Η διαταραχή συνήθως είναι εμφανής στην εφηβεία ή στην πρώιμη ενήλικη ζωή, όταν έχουν εδραιωθεί τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας.


Κοινωνικές δεξιότητες που λείπουν στα άτομα με ναρκισσιστική διαταραχή

● Ταπεινότητα, σεμνότητα

● Συνεργασία και ανιδιοτέλεια

● Καλοσύνη-ευγένεια

● Αυθεντικότητα


Κοινωνική επίδοση

Οι διαπροσωπικές σχέσεις των ατόμων με ναρκισσιστική διαταραχή της προσωπικότητας είναι συνήθως διαταραγμένες λόγω των αξιώσεών τους για ιδιαίτερη μεταχείριση, της ανάγκης για θαυμασμό και της αναλγησίας τους. Παρά το γεγονός ότι τα άτομα αυτά είναι συνήθως πολύ φιλόδοξα και με αυτοπεποίθηση, η επαγγελματική τους επίδοση συχνά είναι μειωμένη λόγω της έλλειψης ανεκτικότητας στην κριτική ή την ήττα.

Αποξενώνουν τους άλλους με την αλαζονεία τους, τον εγωκεντρισμό, την απληστία και την έλλειψη ευγένειας. Εξαγριώνονται όταν οι άλλοι δεν τους δείχνουν ιδιαίτερη μεταχείριση και δεν τους εξυπηρετούν. Σε σοβαρές περιπτώσεις ναρκισσισμού, μπορεί να υπάρχει κακοήθης χειριστικότητα, δολιότητα και αναλγησία, όπως συμβαίνει στις ψυχοπαθητικές προσωπικότητες.




Αιτιολογία της ναρκισσιστκής διαταραχής

Πολλοί επαγγελματίες ψυχικής υγείας πιστεύουν ότι η ναρκισσιστική διαταραχή οφείλεται σ’ ένα συνδυασμό παραγόντων: βιολογική προδιάθεση, ποιότητα αλληλεπίδρασης με τους φροντιστές της πρώιμης παιδικής ηλικίας και ψυχολογικοί παράγοντες που αφορούν την ιδιοσυγκρασία και την ικανότητα να διαχειρίζεσαι στρεσογόνες καταστάσεις.

Μερικοί ερευνητές θεωρούν ότι η ναρκισσιστική διαταραχή είναι πιο πιθανό να αναπτυχθεί όταν τα παιδιά βιώνουν ένα στυλ ανατροφής με υπερβολική φροντίδα, ή πολύ υψηλές προσδοκίες επειδή οι γονείς προκειμένου να διατηρήσουν την αυτοεκτίμησή τους, έχουν ανάγκη τα παιδιά τους να είναι ταλαντούχα ή ιδιαίτερα. Στο άλλο άκρο του φάσματος, η ναρκισσιστική διαταραχή μπορεί να αναπτυχθεί ως αποτέλεσμα παραμέλησης ή κακοποίησης και τραύματος που προκλήθηκε από τους γονείς ή άλλα άτομα εξουσίας κατά την παιδική ηλικία. Το άτομο ίσως έμαθε χειριστικές συμπεριφορές από το οικογενειακό του περιβάλλον κατά την παιδική ηλικία.

Όταν το παιδί μεγαλώνει μαθαίνοντας ότι η ευαισθησία δεν είναι αποδεκτή, η ικανότητά του να συντονίζεται με τα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων μπορεί να υπονομευθεί.

Η έλλειψη γονεϊκής ενσυναίσθησης προς τις αναπτυξιακές ανάγκες του παιδιού, μπορεί να παίζει ουσιαστικό ρόλο. Στο πλαίσιο μιας διαταραγμένης σχέσης προσκόλλησης του παιδιού προς τη μητέρα, ο γονέας μπορεί να μην αναγνωρίζει σωστά και να μην κατευνάζει τα συναισθήματα του παιδιού, ιδίως σε περιπτώσεις αυξημένης διέγερσης. Έτσι, το αναπτυσσόμενο παιδί παραμένει με έντονα συναισθήματα τα οποία δεν βρίσκουν κατάλληλη αναγνώριση και ανταπόκριση, πράγμα που επιφέρει συναισθηματική απορρύθμιση. Τα παιδιά που μένουν με ανικανοποίητες βασικές ανάγκες, αποκτούν ένα πρόβλημα γύρω από την προσκόλληση. Αποφεύγουν την προσκόλληση στην ενήλικη ζωή αλλά ταυτόχρονα πασχίζουν συνεχώς να κερδίσουν προσοχή και θαυμασμό.



Ένα άλλο έναυσμα για ΝΔΠ μπορεί να είναι ότι το παιδί μεγαλώνει σε μια οικογένεια όπου η κοινωνική θέση και η επιτυχία είναι υψίστης σημασίας και δίνεται αξία μόνο σε ποιότητες που οδηγούν στη διατήρηση μιας μεγαλειώδους εικόνας του εαυτού, ενώ οι άλλες συμπεριφορές δεν λαμβάνονται υπόψη ή τιμωρούνται. Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι η εικόνα μεγαλείου είναι μια αντίδραση σε προσβολές και ταπείνωση, ένα είδος θωράκισης που χρησιμοποιείται για να αποφευχθεί η υποταγή.

Έρευνες έχουν υποδείξει και άλλους παράγοντες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη ναρκισσιστικής προσωπικότητας: έπαινος σε συνδυασμό με ψυχρότητα, έλλειψη επίβλεψης, σωματική τιμωρία και αυταρχική ανατροφή.


Θεραπευτική αντιμετώπιση της ΝΔΠ

Τα άτομα με ναρκισσιστική προσωπικότητα συνήθως δεν αναζητούν θεραπεία. Θεωρούν ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους και έτσι αισθάνονται ότι δικαιούνται να είναι σκληροί, εγωκεντρικοί, και άπληστοι. Έχουν την άποψη πως η ζωή είναι η «επιβίωση του ισχυρότερου», και αυτοί είναι οι «ισχυρότεροι». Έχουν σφοδρή επιθυμία για φήμη, πλούτη και δύναμη. Πολλά από αυτά τα άτομα πετυχαίνουν υψηλές θέσεις στην πολιτική, τη θρησκεία και το εμπόριο.


Η θεραπευτική αντιμετώπιση της ΝΔΠ επικεντρώνεται γύρω από την ψυχοθεραπεία.

Ο μακροπρόθεσμος στόχος της ψυχοθεραπείας είναι να αναμορφώσει την προσωπικότητα του ατόμου, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, έτσι ώστε να μπορεί να αλλάξει συνήθειες σκέψης που στρεβλώνουν την εικόνα του εαυτού του και να δημιουργήσει μια ρεαλιστική εικόνα του εαυτού.

Η ψυχοθεραπεία θα τον βοηθήσει να αναπτύξει μεγαλύτερη αυτοεπίγνωση, υγιή αυτοεκτίμηση και ρεαλιστικές προσδοκίες από τον εαυτό του και τους άλλους ανθρώπους. Θα τον βοηθήσει να μάθει να σχετίζεται καλύτερα με τους άλλους, έτσι ώστε οι σχέσεις του να είναι πιο στενές, ευχάριστες και ικανοποιητικές. Επίσης, θα μπορέσει να κατανοήσει τις αιτίες των συναισθημάτων του και τι τον οδηγεί να ανταγωνίζεται, να μην εμπιστεύεται τους άλλους και ίσως να περιφρονεί τον εαυτό του και τους άλλους. Αυτά θα επιφέρουν ουσιαστική αλλαγή στη συμπεριφορά του.


Παναγιώτα Δ. Κυπραίου, Ψυχοθεραπεύτρια – Συντονίστρια Σχολών Γονέων, www.psychotherapeia.net.gr

[MARIOSE]

Νομίζω εν που τούτο που πάσχουμεν στη Κύπρο...

[Γιατρός]

Διαταραχή Προσαρμογής
Η διαταραχή προσαρμογής εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της δυσχέρειας προσαρμογής του ατόμου σε ψυχοπιεστικές συνθήκες ζωής (π.χ. διαζύγιο, μετανάστευση, θάνατος αγαπημένου προσώπου, απώλεια εργασίας, κατάταξη στο στρατό, αλλαγή σχολείου κ.λ.π.).

Οι γυναίκες προσβάλλονται συχνότερα από τους άντρες. Το πόσο ευάλωτος είναι κάποιος διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο, καθώς δεν εμφανίζουν τη διαταραχή όλα τα άτομα που εκτίθενται στους ίδιους ψυχοπιεστικούς παράγοντες. Ο ασθενής διακατέχεται από άγχος, ανησυχία, ευερεθιστικότητα, μειωμένη αυτοεκτίμηση, αίσθημα προσωπικής ανεπάρκειας, καταλαμβάνεται από καταθλιπτικά συμπτώματα, παγιδεύεται και ασφυκτιά από την έλλειψη προοπτικής που τον διαπερνά και καταφεύγει στη χρήση αλκοόλ ή άλλων ουσιών

Η θεραπευτική επέμβαση επιδιώκει την επίλυση των προβλημάτων που απορρέουν από το ψυχοτραυματικό γεγονός. Η ψυχοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει τον ασθενή και η φαρμακοθεραπεία (αντικαταθλιπτικά, αγχολυτικά, υπναγωγά) θα τον ανακουφίσει όταν τα σωματικά συμπτώματα τον καταδυναστεύουν.

[Γιατρός]

Νεότεροι κυνηγοί, υψηλότερου εκπαιδευτικού επιπέδου και αστικής καταγωγής, τείνουν να βλέπουν το κυνήγι ως τρόπο ζωής, καθώς, όπως λένε, τούς βοηθά ν’ αναζητούν διέξοδο από την καθημερινότητα, αλλά και τους δίνει τη δυνατότητα της βαθύτερης πνευματικής αναζήτησης. Αυτοί που βλέπουν το κυνήγι ως τρόπο ζωής επιλέγουν κυρίως πτερωτά θηράματα σε αντίθεση μ’ αυτούς που το βλέπουν ως απλό άθλημα και θέτουν στο στόχαστρό τους θηράματα τριχωτά.

Η ηλικία και ο τρόπος επαφής με το κυνήγι ασκούν, επίσης, επιρροή. Όσοι ήρθαν σε επαφή με το κυνήγι σε νεότερη ηλικία και από οικεία πρόσωπα (γονείς και συγγενείς) είναι αυτοί που βλέπουν το κυνήγι ως εναλλακτικό ή συμπληρωματικό, βαθύτερο, τρόπο ζωής.

Τα παραπάνω αποτελούν ορισμένα από τα βασικά συμπεράσματα μελέτης, που εξετάζει την πρόσληψη του κυνηγιού ως τρόπου ζωής, αθλήματος ή χόμπι. Η εργασία αποτελεί προϊόν συνεργασίας του Νίκου Χασάναγα, Δασάρχη του Πανεπιστημιακού Δάσους Περτουλίου, του Περικλή Μπίρτσα, επίκουρου καθηγητή του Τμήματος Δασοπονίας και Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος (Εργαστήριο Άγριας Πανίδας) του ΤΕΙ Λάρισας και του Χρήστου Σώκου, επιστημονικού συνεργάτη της Διεύθυνσης Έρευνας και Τεκμηρίωσης, της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας και Θράκης.

“Δασοπονία δεν σημαίνει μόνο ξυλοπονία. Το δάσος έχει ποικίλες λειτουργίες και αξίες. Γι’ αυτό, εδώ και χρόνια έχει καθιερωθεί διεθνώς ο όρος ‘πολυλειτουργική δασοπονία’ (multifunctional forestry). Μια τέτοια λειτουργία, σύμφωνα με τον ίδιο είναι και το κυνήγι. Οι κυνηγοί αποτελούν μια κοινωνία με ιδιαίτερους κώδικες αξιών, δομές, υποκατηγορίες και τεχνογνωσία”, εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Χασάναγας.

Απαντώντας στο ερώτημα που συχνά απαντάται σχετικά με το κυνήγι- “τι αξίες μπορεί να έχει κάτι τόσο βάρβαρο”- ο κ. Χασάναγας σημειώνει πως το κυνήγι είναι σαφώς λιγότερο “βάρβαρο” από τη σφαγή ενός ζώου στο σφαγείο, απ’ όπου δεν έχει καμιά δυνατότητα διαφυγής και το οποίο συχνά διαβιεί υπό συνθήκες κάθε άλλο παρά “ευζωίας”, σε αντίθεση με τα ελεύθερα υποψήφια θηράματα των κυνηγών. “Επομένως, μόνο οι κατ’ ιδεολογία φυτοφάγοι είναι συνεπείς προς τον εαυτό τους, όταν χαρακτηρίζουν το κυνήγι ως ‘βάρβαρο’ και ‘άξιο απαγόρευσης'”, υπογραμμίζει ο κ. Χασάναγας.

Η μελέτη έδειξε ότι το 26% των κυνηγών θεωρούν ότι ανήκουν στη μικρομεσαία τάξη, το 60% στη μεσαία, ενώ το 8% στο μεγαλομεσαίο κοινωνικό στρώμα. Το 10,3% είναι απόφοιτοι δημοτικού, το 32,4% απόφοιτοι μέσης εκπαίδευσης και το 2,6% απόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

“Γενικά, φαίνεται μια εμφανής επίδραση της ηλικίας, της αγροτικής δραστηριότητας, του αισθήματος κοινωνικής τάξης και του εκπαιδευτικού επιπέδου”, επισημαίνει ο Δασάρχης του Πανεπιστημιακού Δάσους Περτουλίου.

Παρατηρείται ότι οι νεότεροι κυνηγοί βλέπουν το κυνήγι περισσότερο ως τρόπο ζωής παρά ως ένα απλό χόμπι, καθώς αναζητούν σοβαρά έναν εναλλακτικό κόσμο ως διαφυγή από τη μονοτονία ή το άγχος της σύγχρονης ζωής.

Επιπλέον, οι νεότεροι κυνηγοί είχαν την ευκαιρία να μεγαλώσουν σ’ ένα περιβάλλον με αρκετές υλικές ανέσεις κι όχι σε ανέχεια. Έτσι, είχαν την “πολυτέλεια” να αναζητήσουν περαιτέρω πνευματικές αξίες στο κυνήγι και να μην το βλέπουν ως ένα απλό άθλημα, που συνιστά δοκιμή δυνάμεων. Παράλληλα, προς την ίδια κατεύθυνση συνεπιδρά και το αυξημένο εκπαιδευτικό επίπεδο, όπως και το αίσθημα υψηλού κοινωνικού στρώματος.

Αγρότες και κυνήγι

Οι αγρότες, αναφέρουν οι ερευνητές, βλέπουν το κυνήγι ως ένα εναλλακτικό χόμπι για περαιτέρω πορισμό τροφής ή χαλάρωση από τις αγροτικές εργασίες, χωρίς να αισθάνονται βαθύτερες αξίες ενός τρόπου ζωής σ’ αυτό. Κάτι τέτοιο θα ήταν δύσκολο, καθώς το κυνήγι αποτελεί μια δραστηριότητα αρκετά κοντινή από πλευράς περιεχομένου και τοπίου προς τον αγροτικό χώρο. Ως εκ τούτου, το κυνήγι ενδέχεται να μην εκλαμβάνεται από αυτούς ως ένας διαφορετικός τρόπος ζωής.

Η φάση της ζωής, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο εισάγεται κάποιος σε μια δραστηριότητα και αποκτά την πρώτη εντύπωση, διαδραματίζει συχνά καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που την προσλαμβάνει.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της εργασίας, φαίνεται ότι, όσο αργότερα στη ζωή του έρχεται κάποιος σε επαφή με το κυνήγι (δηλ. είτε λαμβάνει το πρώτο γενικό ερέθισμα είτε συνοδεύει άλλον κυνηγό ή πυροβολεί για πρώτη φορά), τόσο πιθανότερο είναι να το προσλάβει ως κάτι πολύ πιο απλουστευμένο από τρόπο ζωής με ιδιαίτερες αξίες, δηλαδή ως άθλημα ή χόμπι.

Αυτό γίνεται κατανοητό, αν ληφθεί υπόψη ότι σε μεγαλύτερες ηλικίες, το αξιακό σύστημα και η κοσμοθεώρηση κάποιου ατόμου έχει ήδη διαμορφωθεί και αποκρυσταλλωθεί και τείνει να υιοθετήσει κάθε νέο ερέθισμα σχετικό με κυνήγι περισσότερο ως ένα απλό άθλημα ή χόμπι παρά ως τρόπο ζωής, επισημαίνεται από τους ερευνητές.

Αξιοσημείωτο είναι ακόμη ότι, όταν η πρώτη επαφή γίνεται μέσω γονέων ή συγγενών, τότε αυτό συμβάλλει ακόμη περισσότερο στην πρόσληψη του κυνηγιού ως βαθύτερου τρόπου ζωής, αφού οι συγγενείς ή οι γονείς αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στη μετάδοση βαθύτερων αξιών κι αυτές μεταδίδονται συχνά πιο αποτελεσματικά, μέσω οικείων προσώπων παρά μέσω ξένων ή απλών φίλων.

Επιφανειακή πρόσληψη του κυνηγιού ως απλού αθλήματος ή χόμπι τείνει να συμβαίνει, όταν κάποιος δέχεται το καθοριστικό ερέθισμα γι’ αυτό μέσω ταινιών. Αυτό γίνεται κατανοητό αν ληφθεί υπόψη ότι στις ταινίες επικρατούν συνήθως τεχνικές λεπτομέρειες ή περιπετειώδες περιβάλλον και όχι παρουσίαση βαθύτερων αξιών.

Κυνηγετικές προτιμήσεις και συνήθειες

Εκείνοι που βλέπουν το κυνήγι ως απλό άθλημα είναι αυτοί που συνηθίζουν να κυνηγούν τριχωτά θηράματα (ζαρκάδι, αγριόχοιρο). Εν αντιθέσει, όσοι συνηθίζουν ή θα προτιμούσαν να κυνηγούν πτερωτά θηράματα (ορτύκι, μπεκάτσα, φασιανό) τείνουν να αισθάνονται το κυνήγι ως τρόπο ζωής.

Επίσης, αυτοί που θεωρούν το κυνήγι ως τρόπο ζωής είναι πιο μοναχικοί κυνηγοί, αφού μετακινούνται μόνοι τους, με το αυτοκίνητό τους, και είναι διατεθειμένοι να μετακινηθούν σε μεγαλύτερες αποστάσεις, προκειμένου να βρουν τον κυνηγότοπο της αρεσκείας τους.

Αυτή η μοναχικότητα και η τάση απομάκρυνσης από τον τόπο διαμονής, φανερώνει μια τάση αναζήτησης του τέλειου τόπου για την ανενόχλητη εφαρμογή του εναλλακτικού τρόπου ζωής, ένα αίσθημα συγκινησιακής προστασίας, που συχνά δημιουργεί η φυσική απόσταση, καθώς και μια σύνδεση του ιδανικού περιβάλλοντος για την εφαρμογή του εναλλακτικού τρόπου ζωής με γεωγραφικά χαρακτηριστικά.

Ειδικότερα, οι κυνηγοί που θεωρούν το κυνήγι ως τρόπο ζωής προτιμούν τόπους που έχουν περισσότερη ησυχία παρά τόπους που έχουν πολλά θηράματα.

Σημαντική είναι η γενική τάση προτίμησης για χρήση κυνηγετικών μέσων διαφορετικών από τα συμβατικά που επιβάλλει η επικρατούσα κυνηγετική πρακτική ή ο νόμος. Αυτοί που βιώνουν το κυνήγι ως τρόπο ζωής θα ήθελαν να δοκιμάσουν τόξο (απλό και μηχανικό), ραβδωτό όπλο και αεροβόλο, και έχουν ήδη χρησιμοποιήσει εμπροσθογεμές όπλο.

Αναζητούν, δηλαδή, μέσα στο πλαίσιο αυτού του εναλλακτικού τρόπου ζωής νέες εμπειρίες και δοκιμασίες των ικανοτήτων τους στην τεχνική πλευρά του κυνηγιού. Παράλληλα, εμφανίζονται να έχουν όσο γίνεται μεγαλύτερη πληθώρα όπλων προκειμένου να διατηρούν συνεχώς στο σπίτι τους ένα περιβάλλον ιδιαίτερης κουλτούρας και κυνηγετικού κλίματος. Με τον τρόπο αυτό, ενσωματώνουν διαρκώς την ιδέα και την αίσθηση του κυνηγιού στη γενικότερη ζωή τους.

Ταυτόχρονα, προτιμούν να αγοράζουν κυνηγετικό όπλο βάσει συστάσεων από γνωστό πρόσωπο, το οποίο εμπιστεύονται και μοιράζεται κοινά ενδιαφέροντα και κοινό πρίσμα πρόσληψης του κυνηγιού, βάσει περιοδικών που τους επιτρέπουν να εμβαθύνουν στις λειτουργικές και άλλες λεπτομέρειες του όπλου ή στα τοπία με τα οποία συνδέεται το όπλο διαφημιστικά, βάσει προσωπικής δοκιμής, για επιβεβαίωση και αποφυγή οχλήσεων κατά τη χρησιμοποίηση, καθώς και βάσει της αισθητικής εμφάνισης του όπλου, η οποία διασφαλίζει την ενίσχυση της ιδέας του κυνηγιού ως τρόπου ζωής με στοιχεία καλαισθησίας.

Εκείνο που αποτελεί κριτήριο έλξης για όσους είναι κυνηγοί από χόμπι και όσους κυνηγούν για να βιώσουν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής, είναι η τεχνική απλότητα του όπλου, καθώς ένα απλό όπλο δεν προσφέρει δυνατότητα για ανάπτυξη νέων γνώσεων και δεξιοτήτων. Σ’ αυτές απορροφώνται συνήθως οι κυνηγοί που βλέπουν το κυνήγι ως τρόπο ζωής και όχι ως απλό χόμπι.

Από τα αποτελέσματα της εργασίας αναδεικνύεται μια τάση για διατήρηση της οικογενειακής παράδοσης του κυνηγιού από όσους θεωρούν το κυνήγι ως τρόπο ζωής. Μάλιστα, η τάση αυτή εκδηλώνεται με επιθυμία μύησης σ’ αυτό όχι μόνο του γιου αλλά και της κόρης της οικογένειας. Αξιοσημείωτο είναι το τελευταίο στοιχείο, αφού το κυνήγι είναι μια ανδροκρατούμενη δραστηριότητα.

Όσοι το θεωρούν ως απλό χόμπι θα απέτρεπαν την κόρη τους από το να ασχοληθεί με αυτό, καθώς το βλέπουν ως έναν απλό τρόπο εκτόνωσης, ο οποίος αφού “έτυχε” να ανδροκρατηθεί πρέπει να παραμείνει ανδροκρατούμενος και δεν έχει αξίες τόσο σημαντικές να καλλιεργήσει στους ανθρώπους ώστε να αξίζει τον κόπο να γίνει η τόσο “ριζοσπαστική” διάδοση του και στο έτερο φύλο.

Παράλληλα, το κυνήγι το έχουν συνδέσει μόνο με τις φυσικές συνθήκες, τις τεχνικές δεξιότητες των όπλων, τα δύσκολα ωράρια και την επιθετική-αρπακτική συμπεριφορά απέναντι στα θηράματα (και ενδεχομένως μερικές φορές μεταξύ των κυνηγών), που το καθιστούν “ακατάλληλο” ή “αταίριαστο” για γυναίκες.

Όσοι θεωρούν το κυνήγι ως απλό άθλημα, το αντιμετωπίζουν εν μέρει ως μια δραστηριότητα πρόσκαιρου χαρακτήρα, με την οποία “έτυχε” να ασχοληθούν οι ίδιοι, επειδή απλά δεν είχαν κάτι καλύτερο ή επειδή αισθάνονται την ανάγκη μιας πρόσκαιρης άθλησης (η οποία μάλιστα κοστίζει ιδιαίτερα σε χρήμα και χρόνο) και δεν θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο να τη μεταδώσουν ούτε καν στον γιό τους.

Εκείνοι που επιθυμούν να μυήσουν στο κυνήγι τα παιδιά τους, και ιδιαίτερα τις κόρες τους, είναι όσοι θεωρούν το κυνήγι ως βαθύτερο τρόπο ζωής, με ιδιαίτερες αξίες, που υπερβαίνουν την απλή ανάγκη για διαφυγή από το άγχος ή τη μονοτονία, την αυτοεπίδειξη και το φράγμα του κοινωνικού φύλου.

Από την εργασία προκύπτει μια σαφής τάση όσων θεωρούν το κυνήγι ως τρόπο ζωής, να δίνουν θέση εξέχουσας προτεραιότητας στην πολιτική ατζέντα του κυνηγιού και της διαχείρισης άγριας πανίδας, την “ανεπαρκή διαχειριστική πολιτική” και την “έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού”.

Το πρώτο σημείο είναι αρκετά γενικό και υπαγορεύει μια βαθύτερη ανάγκη εκτενούς αλλαγής σε αυτό το πολιτικό πεδίο. Το δεύτερο σημείο μπορεί να έχει μόνο μακροπρόθεσμα- και όχι άμεσα- αλλά πιο μόνιμα αποτελέσματα, αφού επικεντρώνεται κατ’ αρχήν στη διαμόρφωση του θεσμικού ανθρώπινου δυναμικού και κατ’ επέκταση στοχεύει σε αλλαγή νοοτροπίας και όχι νομοθεσίας.

Αυτή η μακροπρόθεσμου χαρακτήρα πολιτική θέση συμβαδίζει με τη θεώρηση του κυνηγιού ως τρόπου ζωής, η οποία προϋποθέτει, επίσης, μακροπρόθεσμες προσδοκίες βελτίωσης και κατ’ επέκταση προϋποθέτει υπομονή και επιμονή.

Εν αντιθέσει, όσοι θεωρούν το κυνήγι ως άθλημα βλέπουν ως κυριότερο πρόβλημα την έλλειψη θηροφυλάκων, καθώς με την επίλυση του προβλήματος αυτού επέρχονται άμεσα ικανοποιητικά αποτελέσματα για τους “αθλούμενους”, που επιθυμούν να προστατευθεί ο πληθυσμός θηραμάτων από τυχόν λαθροθήρες.

Όμοια είναι και η στάση των κυνηγών απέναντι σε επιμέρους διαχειριστικά μέτρα. Όσοι βλέπουν το κυνήγι ως τρόπο ζωής φέρονται να επιθυμούν και πάλι μακροπρόθεσμα μέτρα, με πιο μόνιμα αποτελέσματα, όπως βελτίωση ενδιαιτήματος και έλεγχο αρπάγων.

Απεναντίας, όσοι αντιμετωπίζουν το κυνήγι ως άθλημα ή χόμπι, τείνουν να προτιμούν πιο άμεσα μέτρα που θεωρούν ότι απαιτούν λιγότερη υπομονή για να αποδώσουν, όπως απελευθερώσεις, εντονότερη θηροφύλαξη και ρίψη τροφής.

Χρήση μέσων εξειδικευμένης ενημέρωσης για το κυνήγι

Ανάλογα με το θηρευτικό αξιακό σύστημα διαφοροποιούνται οι στάσεις των κυνηγών και ως προς τα μέσα εξειδικευμένης ενημέρωσης που επιλέγουν. Όσοι θεωρούν το κυνήγι ως τρόπο ζωής, προτιμούν τα περιοδικά και το διαδίκτυο, τα οποία προσφέρουν μεγάλη ποσότητα συνεχώς ανανεωνόμενων πληροφοριών και ιδεών.

Ειδικά το διαδίκτυο προσφέρει εύκολα τη δυνατότητα και για διεθνή ενημέρωση ή ακόμη και ανταλλαγή απόψεων. Με τον τρόπο αυτό, αυτοί οι κυνηγοί δοκιμάζουν, ενισχύουν ή εμπλουτίζουν τις απόψεις περί βαθύτερων αξιών του κυνηγιού και βρίσκουν άλλους κυνηγούς, με όμοιες θέσεις και αξίες.

Οι κυνηγοί που βλέπουν το κυνήγι ως άθλημα παραμένουν στην πιο απλουστευμένη μέθοδο ενημέρωσης, δηλαδή στην άμεση επικοινωνία με τις κυνηγετικές οργανώσεις. Εκεί, έρχονται σε επαφή με γνωστά άτομα και λαμβάνουν έτοιμες τις βασικές πληροφορίες που θεωρούν ότι χρειάζονται (π.χ. νέα νομοθεσία, νέα όπλα, νέα μέρη κυνηγιού), χωρίς να αντιμετωπίζουν πληθώρα νέων πληροφοριών ή ιδεών που θα μπορούσε να κοστίσει “χαμένο χρόνο” και “σύγχυση” των καθιερωμένων αξιακών τους προσανατολισμών. Μια εναλλακτική στάση είναι να υιοθετήσουν αρκετή αυτοπεποίθηση, ώστε να αισθάνονται ότι δεν έχουν ανάγκη ενημέρωσης.

Healthyliving.gr

[Γιατρός]

[Anthimos]

Εξαιρετκο αρθρο doc!!!

[Γιατρός]

Ινομυαλγία

Ακόμα μια τιμωρία του σύγχρονου ανθρώπου και του καταπιεστικού τρόπου ζωής
Δύσκολη η διάγνωση και πολλές φορές Over diagnosed

H ινομυαλγία είναι μια μορφή ρευματισμού που προσβάλει τους μύες (κυρίως ώμων, γλουτών, αυχένα και μέσης), τους συνδέσμους και του τένοντες, αλλά όχι τις αρθρώσεις, και προκαλεί πόνο σε διάφορα μέρη του σώματος, παράλληλα με ένα αίσθημα κόπωσης.

Ο ασθενής νιώθει να υποφέρει από τις κομμάρες που προκαλεί η χειρότερη μορφή γρίπης, ξυπνάει κάθε μέρα στην κατάσταση αυτή και δυσκολεύεται να κάνει ακόμη και απλά πράγματα.

Δεν προκαλεί μόνιμες βλάβες, είναι πιθανό όμως να διαρκέσει μήνες ή και χρόνια.

Η ινομυαλγία είναι πιο συχνή στις ηλικίες μεταξύ 35 και 55, ενώ φαίνεται να προσβάλλει περισσότερο γυναίκες, σε ποσοστό περίπου 80%.

Το πιο συνηθισμένο διαγνωστικό σύμπτωμα είναι η ευαισθησία κάποιων σημείων σε συγκεκριμένες περιοχές του σώματος. Η άσκηση πίεσης στα σημεία αυτά προκαλεί ιδιαίτερη ένταση και πόνο. Οι ασθενείς με ινομυαλγία έχουν μειωμένο όριο αντοχής στον πόνο, λόγω αυξημένης ευαισθησίας του εγκεφάλου σε μηνύματα πόνου που προέρχονται από διάφορα μέρη του σώματος μέσω του νευρικού συστήματος.

Ο πόνος της ινομυαλγίας χειροτερεύει από το στρες, τις αλλαγές του καιρού, τους θορύβους και το άγχος.

Οι άνθρωποι του περιβάλλοντος του ασθενούς δεν αντιλαμβάνονται τον πόνο και το αίσθημα κόπωσης που τον βασανίζουν, γιατί δεν υπάρχουν σοβαρά εξωτερικά σημεία της νόσου. Τα άτομα που πάσχουν από ινομυαλγία συνήθως φαίνονται καλά στην όψη, ενώ αισθάνονται πολύ άσχημα.

Τα Συμπτώματα της Ινομυαλγίας
Πόνος και δυσκαμψία σε μύες, τένοντες, συνδέσμους και σε περιοχές γύρω από τις αρθρώσεις, αλλά και σε ένα μέρος του σώματος ή διάφορες περιοχές όπως τα άκρα, ο αυχένας ή η πλάτη. Αρχίζουν νωρίς το πρωί και χειροτερεύουν κατά την διάρκεια της ημέρας, καθώς εντείνονται οι δραστηριότητες του ατόμου
Αίσθημα κόπωσης σε όλο το σώμα
Έλλειψη ενέργειας και αντοχής
Διαταραχή του ύπνου και αίσθημα ανεπαρκούς ξεκούρασης και ανανέωσης από τον ύπνο
’λλα συμπτώματα:
- αιμωδία (μούδιασμα), κακή κυκλοφορία ή πρήξιμο στα χέρια και τα πόδια
- σύνδρομο ανήσυχων ποδιών
- Πονοκέφαλος, ευερεθιστότητα, μελαγχολική διάθεση
- Αφηρημάδα και δυσκολία συγκέντρωσης
- Ευαισθησία στις μυρωδιές, τους έντονους θορύβους και τις αλλαγές του καιρού
- Συχνή ανάγκη ούρησης ή ξαφνικό και επιτακτικό αίσθημα ανάγκης για ούρηση
- Έντονος πόνο στην περίοδο ή κατά την σεξουαλική πράξη
- Ευερέθιστο έντερο (δυσπεψία, πόνο στην κοιλιά, δυσκοιλιότητα η διάρροια)
Η διάγνωση της Ινομυαλγίας γίνεται από εξειδικευμένο ρευματολόγο ή ειδικό παθολόγο ιατρό που θα αποκλείσει άλλες παθήσεις που μπορεί να έχουν συμπτώματα παρόμοια της ινομυαλγίας

Τι Προκαλεί την Ινομυαλγία;
Διαταραχή του βαθέως και χωρίς όνειρα ύπνου (non REM) που αναπαύει και ανανεώνει τον οργανισμό
Υπερβολικό στρες, άγχος
Τραυματισμός (σωματικός, ψυχικός)
Αντιμετώπιση και Θεραπεία της Ινομυαλγίας

Η ινομυαλγία δε θεραπεύεται πλήρως. Η κατάσταση αυτή μπορεί να βελτιωθεί πάρα πολύ με τη βοήθεια του γιατρού και της οικογένειας.

Πολλές φορές η ασθένεια μπορεί να υποχωρήσει από μόνη της, συνήθως, μετά από μήνες ή και χρόνια.

Ο ειδικός ρευματολόγος ή παθολόγος γιατρός θα βοηθήσει αρχικά κάνοντας τη διάγνωση της ινομυαλγίας και καθησυχάζοντας τον ασθενή βεβαιώνοντάς τον ότι, παρά τον πόνο που νιώθει, δεν έχει μια πάθηση που θα προκαλέσει μόνιμες αναπηρίες.


Φαρμακευτική αγωγή
Παυσίπονα και τα μη-στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα.
Φάρμακα για την αντιμετώπιση της διαταραχής του ύπνου.
Ειδική αντικαταθλιπτική αγωγή που, εκτός από τη βελτίωση της διάθεσης, χορηγείται κυρίως για τη μείωση της αίσθησης του πόνου.
Φυσιοθεραπεία

Γυμναστική

Ειδικές ασκήσεις ήπιας σωματικής αερόβιας άσκησης (άσκηση που κάνουμε όταν η αναπνοή μας γίνεται πιο έντονη και νιώθουμε τους παλμούς της καρδιάς μας να αυξάνονται) όπως το κολύμπι.

Ψυχολογική Αντιμετώπιση
Γνωσιακή-Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία (Cognitive-Behavioral psychotherapy) που χρησιμοποιεί τεχνικές όπως την «τεχνική εμβολιασμού με στρες» "stress inoculation training"), και τη «γνωσιακή αναδόμηση» και «αναπλαισίωση» καταστροφικών σκέψεων του ατόμου και του φόβου του να επιστρέψει στην ενεργό ζωή (Burckhardt 2000, Garcia και συν. 2006, Thieme και συν. 2007, Ottonelo 2007)
Βιοεπανατροφοδότηση (Βιοανάδραση) για χαλάρωση, μείωση της αίσθησης του πόνου και βελτίωση του ύπνου (Biofeedback) (Babu 2007)
Ύπνωση/Υπνοθεραπεία για χαλάρωση, έλεγχο του πόνου και βελτίωση του ύπνου (Haanen και συν. Journal of Rheumatology 1991, Castel και συν. 2007, Alvarez και συν. 2007)
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Alvarez-Nemegyei J, Negreros-Castillo A et al (2007). Ericksonian hypnosis in women with fibromyalgia syndrome. Rev Med Inst Mex Seguro Soc. 45(4):395-401.

Babu AS, Mathew E, Danda D, Prakash H (2007) Management of patients with fibromyalgia using biofeedback: a randomized control trial. Indian J Med Sci, Aug;61(8):455-61

Burckhardt CS (2000) Nonpharmacologic management strategies in fibromyalgia. Rheum Dis Clin North Am, 28(2):291-304

Castel A, Perez M, Sala J, Padrol A, Rull M (2007) Effect of hypnotic suggestions on fibromyalgic pain: comparison between hypnosis and relaxation. Eur J Pain; 11(4):463-8

Garcia J, Simon MA, Duran M, Canceller J, Aneiros F (2006) Differential efficacy of cognitive-behavioral intervention versus pharmacological treatment in the management of fibromyalgic syndrome. Psychol Health Med, Nov; 11 (4):498-506

Haanen HC, Hoenderdos HT, van Romunde LK, Hop WC, Mallee C, Terwiel JP, Hekster GB (1991). Controlled trial of hypnotherapy in the treatment of refractory fibromyalgia J Rheumatol. 18(1):72-5

Ottonello M (2007) Cognitive-behavioral interventions in rheumatic diseases. Ital Med Lav Ergon, Jan-March; 29(1 Suppl A):A19-23.

Thieme K, Turk DC, Flor H (2007) Responder criteria for operant and cognitive-behavioral treatment of fibromyalgia syndrome. Arthritis Rheum, Jan 15;57(5):830-6.