Παραμελημένη αλλά απολύτως αναγκαία
Μερικά σύνδρομα που βλέπουμε καθημερινά αλλά ακόμα είναι ταμπού στην κοινωνία μας
Άρθρα από το διαδίκτυο
Σύνδρομο χρόνιας κόπωσης
Σύνδρομο χρόνιας κόπωσης: Η κούραση που επιμένει
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΔΑΛΛΑ
Τα συμπτώματά του είναι ποικίλα και μάλλον ασαφή, γι’ αυτό και ονομάζεται σύνδρομο (στην ιατρική η συγκεκριμένη λέξη περιγράφει συνήθως ένα σύνολο συμπτωμάτων που είναι λίγο γενικά και συγκεχυμένα) και τα ασφαλιστικά ταμεία δεν το αναγνωρίζουν ως ασθένεια.
Τα συμπτώματά του είναι ποικίλα και μάλλον ασαφή, γι’ αυτό και ονομάζεται σύνδρομο (στην ιατρική η συγκεκριμένη λέξη περιγράφει συνήθως ένα σύνολο συμπτωμάτων που είναι λίγο γενικά και συγκεχυμένα) και τα ασφαλιστικά ταμεία δεν το αναγνωρίζουν ως ασθένεια. Παρ’ όλα αυτά, αφορά περίπου 1 εκατομμύριο Αμερικανούς -κάποιες εκτιμήσεις υπολογίζουν και περισσότερους- και είναι η αιτία για την κούραση, την ατονία, τους πόνους, την έλλειψη διάθεσης και πολλές άλλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν αρκετοί άνθρωποι παγκοσμίως. Ο λόγος για το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης -γνωστό και ως μυαλγική εγκεφαλομυελίτιδα ή «αόρατη νόσος»-, που έχει περιγραφεί τα τελευταία χρόνια, αφορά κυρίως ανθρώπους με πολλές υποχρεώσεις, αλλά η αιτιολογία του παραμένει ακόμα άγνωστη.
Πώς θα το καταλάβουμε
Το βασικό χαρακτηριστικό του είναι η κούραση που επιμένει (για περισσότερο από 6 μήνες) και δεν υποχωρεί με ξεκούραση ή ύπνο και δεν οφείλεται σε κάποια άλλη αιτία (π.χ. υποθυρεοειδισμός, διαβήτης, σιδηροπενική αναιμία, καρδιολογικά προβλήματα). Επιπλέον, είναι πιθανό να νιώθουμε ανεξήγητους πόνους στους μυς και τις αρθρώσεις (χωρίς να υπάρχει όμως κάποια ρευματολογική ασθένεια), πονοκεφάλους, να έχουμε δυσκολία να συγκεντρωθούμε και να φέρουμε σε πέρας τις συνηθισμένες μας ασχολίες, να μας ταλαιπωρούν προβλήματα μνήμης και ύπνου, καθώς και συμπτώματα κρυολογήματος (π.χ. χαμηλός πυρετός, πρησμένοι λεμφαδένες, ερεθισμένος λαιμός). Το αποτέλεσμα είναι να μην έχουμε διάθεση (σαν να υποφέρουμε από κατάθλιψη), αλλά και αντοχές ώστε να διεκπεραιώσουμε τις καθημερινές μας υποχρεώσεις. Χαρακτηριστικό του συνδρόμου είναι ότι τα συμπτώματα επιδεινώνονται πολύ μετά ακόμα και από την παραμικρή πνευματική ή σωματική δραστηριότητα.
Οι πιο «κουρασμένοι»
Η αλήθεια είναι ότι το σύνδρομο αφορά πράγματι τους πιο κουρασμένους από εμάς. Έτσι, εμφανίζεται συχνότερα σε πολυάσχολους ανθρώπους, κυρίως γυναίκες, κάποιες φορές μετά από μία περίοδο ισχυρού στρες (σπανιότερα εμφανίζεται και εντελώς ξαφνικά) που οφειλόταν σε μία ασθένεια ή σε κάποιο άλλο πρόβλημα.
Τι φταίει
Αυτό είναι πράγματι πολύ δύσκολο να απαντηθεί. Γι’ αυτό άλλωστε κατά καιρούς το σύνδρομο έχει αποδοθεί σε διάφορες αιτίες, που έχουν όμως απορριφθεί. Τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι το σύνδρομο οφειλόταν σε έναν ιό (και εξαιτίας του γεγονότος ότι πολύ συχνά εμφανίζεται μετά από μία ίωση, π.χ. μία γρίπη), αλλά τελευταίες έρευνες καταρρίπτουν αυτή τη θεωρία και μαζί και τις ελπίδες εκατοντάδων χιλιάδων ασθενών -ή και εκατομμυρίων, σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις- να βρεθεί μία συγκεκριμένη θεραπεία για το πρόβλημά τους. Έτσι, η πραγματική αιτία του συνδρόμου παραμένει άγνωστη, αν και ενοχοποιούνται ψυχολογικοί, ενδοκρινικοί, γενετικοί, νευρολογικοί και άλλοι παράγοντες για την εμφάνισή του.
Πώς μπαίνει η διάγνωση
Δυστυχώς, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες εξετάσεις (π.χ. αίματος, ακτινογραφίες κ.ά.) που να βοηθούν στο να γίνει η διάγνωση του συγκεκριμένου συνδρόμου. Έτσι, οι ειδικοί καταλήγουν σε αυτό αφού έχουν προηγουμένως αποκλείσει οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να προκαλεί τα συγκεκριμένα συμπτώματα (π.χ. κατάθλιψη, ρευματολογικά νοσήματα, λοιμώδης μονοπυρήνωση, προβλήματα θυρεοειδούς, διαβήτης ή άλλες ενδοκρινικές διαταραχές κ.ά.).
Πώς θα το αντιµετωπίσουµε
Όπως είναι προφανές, δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη θεραπεία για το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης. Έτσι, οι γιατροί προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα συμπτώματα ώστε να ανακουφίσουν τους ασθενείς. Χρησιμοποιούν, λοιπόν, διάφορα φάρμακα, όπως τα αντικαταθλιπτικά, που βελτιώνουν τη διάθεση των ασθενών, τα αντιφλεγμονώδη, που τους ανακουφίζουν από τους πόνους, και όποια άλλα χρειάζονται ανάλογα με τα συμπτώματα του καθενός. Πολύ βοηθητική μπορεί να φανεί η ψυχολογική υποστήριξη, τόσο από κάποιον ειδικό όσο και από τον περίγυρο των πασχόντων. Πιο συγκεκριμένα, ο ειδικός ψυχικής υγείας θα συζητήσει με τον πάσχοντα αναφορικά με τις πιθανές αιτίες του φαινομένου και θα καταλήξουν σε βοηθητικές τεχνικές για την ανακούφιση των συμπτωμάτων, όπως η νευρομυϊκή χαλάρωση, ο έλεγχος της αναπνοής, η νοερή εικονοπλασία, η διαχείριση του στρες, ο έλεγχος της αξιοπιστίας των σκέψεων, η ενθάρρυνση κ.ά.
Στρες
Στην εποχή μας, με τους γρήγορους ρυθμούς και τις αυξημένες απαιτήσεις, το στρες έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το στρες, σε κανονικά επίπεδα, είναι ένας υγιής έμφυτος μηχανισμός, που στοχεύει στην επιβίωση του ατόμου, ενισχύοντας και επισπεύδοντας τις αντιδράσεις του σε στιγμές κινδύνου ή αβεβαιότητας.
Για τους περισσότερους από εμάς, το στρες αρχίζει να αποτελεί πρόβλημα όταν συναντάται σε υψηλά επίπεδα και για μεγάλες χρονικές περιόδους.
Σε τέτοιες περιόδους, είναι πολύ σημαντικό να διαχειριζόμαστε σωστά και αποτελεσματικά το στρες μας, αφού οι επιπτώσεις του στην ψυχολογική και οργανική μας υγεία είναι τεράστιες.
Πως μπορεί όμως κανείς να διαχειριστεί αποτελεσματικά το στρες του; Διαβάστε μερικές πρακτικές συμβουλές που μπορούν να μειώσουν το στρες και να κάνουν τη ζωή σας λίγο πιο εύκολη.
Κατανοήστε πως βιώνετε το στρες
Πολλοί άνθρωποι ζουν κάτω από το καθεστώς έντονου στρες για μεγάλες περιόδους και ούτε καν το αναγνωρίζουν. Παρατηρήστε τον εαυτό σας και προσπαθήστε να κατανοήσετε πως εσείς προσωπικά εκφράζετε το στρες σας.
Ο κάθε άνθρωπός βιώνει και εκφράζει το κάθε τι με διαφορετικό τρόπο. Ποιο είναι λοιπόν το δικό σας πρότυπο; Γίνεστε ευέξαπτος/η, απόμακρος/η ή θλιμμένος/η; Έχετε πονοκεφάλους ή αισθήματα κόπωσης;
Αυτό το βήμα είναι σημαντικό για να σας βοηθήσει να αναγνωρίσετε ότι περνάτε μία περίοδο με αυξημένο στρες και να διαχειριστείτε ανάλογα την καθημερινότητα σας.
Μπορεί για παράδειγμα, να αποφύγετε κάποια επαγγελματική συνάντηση αν πιστεύετε ότι χρειάζεστε ψυχραιμία για αυτή ή μπορεί να αποφασίσετε να φύγετε για ένα σαββατοκύριακο και να δώσετε στον εαυτό σας την ευκαιρία να ηρεμήσει και να κατανοήσει τι είναι αυτό που τον αγχώνει τόσο. Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε τι μας συμβαίνει, έτσι ώστε να μπορούμε να το διαχειριστούμε ανάλογα.
Αγχώδεις διαταραχές
Κατανοώντας τις Αγχώδεις Διαταραχές
Ο καθένας αισθάνεται ανήσυχος κατά καιρούς. Προκλήσεις, όπως οι πιέσεις στο χώρο εργασίας, το ιδιαίτερα απαιτητικό πρόγραμμα ή οι εξετάσεις μπορούν να οδηγήσουν σε μια αίσθηση ευαισθησίας, ακόμα και φόβου. Οι ανησυχίες αυτές, που αναμφισβήτητα μα φέρνουν σε δύσκολη θέση, είναι διαφορετικές από εκείνες που συνδέονται με μια αγχώδη διαταραχή. Οι άνθρωποι που πάσχουν από αγχώδη διαταραχή υπόκεινται σε έντονα και παρατεταμένα συναισθήματα φόβου και αγωνίας, χωρίς να υπάρχει κάποιος προφανής λόγος. Η ασθένεια μετατρέπει τη ζωή τους σε ένα συνεχόμενο ταξίδι ανησυχίας και φόβου και μπορεί να επηρεάσει τις σχέσεις τους με την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους.
Οι αγχώδεις διαταραχές αποτελούν τις πιο κοινές διαταραχές από όλα τα προβλήματα ψυχικής υγείας. Εκτιμάται ότι επηρεάζει περίπου 1 στα 10 άτομα. Είναι περισσότερο διαδεδομένες στις γυναίκες παρά στους άντρες και επηρεάζουν τόσο παιδιά, όσο και τους ενήλικες. Οι διαταραχές είναι ασθένειες και μπορούν να διαγνωστούν.
Αλλά όλο και πιο συχνά, συγχέονται με ψυχική αδυναμία ή αστάθεια και το συνακόλουθο κοινωνικό στίγμα μπορεί να αποθαρρύνει τους ανθρώπους με αγχώδεις διαταραχές να αναζητήσουν βοήθεια. Η κατανόηση των διάφορων μορφών αγχώδους διαταραχής αποτελεί ένα σημαντικό βήμα. Η συνειδητοποίηση ότι πρόκειται για ιατρικές παθήσεις που μπορούν να αντιμετωπιστούν, θα συμβάλλει στην άρση του στίγματος και θα ενθαρρύνει όσους πάσχουν από αγχώδεις διαταραχές να αναζητήσουν τις διαθέσιμες θεραπείες.
Τι ακριβώς είναι οι αγχώδεις διαταραχές
Οι αγχώδεις διαταραχές αποτελούν μια ομάδα διαταραχών που επηρεάζουν τη συμπεριφορά, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη σωματική υγεία. Οι έρευνες σχετικά με την προέλευσή τους συνεχίζονται, αλλά θεωρείται ότι προκαλούνται από ένα συνδυασμό βιολογικών παραγόντων και προσωπικών καταστάσεων του ατόμου, καθώς και άλλα προβλήματα υγείας, όπως οι καρδιακές παθήσεις ή ο διαβήτης. Είναι συνηθισμένο οι ασθενείς να πάσχουν από περισσότερες από μια αγχώδεις διαταραχές καθώς και μια αγχώδης διαταραχή να συνοδεύεται από κατάθλιψη, διατροφικές διαταραχές ή κατάχρηση ουσιών. Οι αγχώδεις διαταραχές μπορούν επίσης να συνυπάρχουν με σωματικές διαταραχές, οπότε στη περίπτωση αυτή, θα πρέπει να θεραπευτεί και το σωματικό πρόβλημα.
Μερικές από τις ενδείξεις είναι:
Διαταραχές Πανικού – Όπως υποδηλώνει το όνομα, η διαταραχή πανικού εκφράζεται με τη μορφή κρίσεων πανικού, οι οποίες συμβαίνουν χωρίς καμία προειδοποίηση, συνοδευόμενες από ένα ξαφνικό αίσθημα τρόμου. Σωματικά, μια κρίση μπορεί να προκαλέσει πόνο στο στήθος, ταχυκαρδίες, δύσπνοια, ζάλη, κοιλιακή δυσφορία, συναισθήματα του εξωπραγματικού και του φόβου του θανάτου. Όταν ένας άνθρωπος αγνοεί τις καταστάσεις που φοβάται μπορεί να προκαλέσει κρίση πανικού, η κατάσταση του οποίου περιγράφεται ως κρίση πανικού με αγοραφοβία.
Φοβίες – Οι φοβίες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τη κοινωνική φοβία, η οποία περιλαμβάνει τον φόβο των κοινωνικών καταστάσεων και η ειδική φοβία όπως ο φόβος για τι πτήσεις, το αίμα και τα ύψη.
Κοινωνική φοβία – Οι άνθρωποι με κοινωνική φοβία αισθάνονται μια παραλυτική, παράλογη αυτοσυνειδησία σχετικά με τις κοινωνικές καταστάσεις. Έχουν έναν έντονο φόβο μήπως τους παρατηρούν ή μήπως κάνουν κάτι φρικτό μπροστά σε άλλους ανθρώπους. Τα συναισθήματα είναι τόσο ακραία ώστε οι άνθρωποι με κοινωνική φοβία τείνουν να αποφεύγουν τα αντικείμενα ή τις καταστάσεις που θα μπορούσαν να τονώσουν το φόβο τους, ο οποίος μειώνει δραματικά την ικανότητά τους να έχουν μια φυσιολογική ζωή.
Ειδική Φοβία – Ο φόβος για τις πτήσεις, ο φόβος για τα ύψη και ο φόβος για τους ανοικτούς χώρους είναι μερικές χαρακτηριστικές ειδικές φοβίες. Τα άτομα που πάσχουν από κάποια ειδική φοβία κατακλύζονται από παράλογους φόβους που δεν είναι σε θέση να ελέγξουν. Η έκθεση σε καταστάσεις που φοβούνται μπορεί να τους προκαλέσει έντονο άγχος και πανικό, ακόμα και αν αναγνωρίζουν ότι οι φόβοι τους είναι παράλογοι.
Διαταραχή μετατραυματικού στρές – Μια έντονη εμπειρία από την οποία προέκυψε ή απειλήθηκε κάποια σοβαρή σωματική βλάβη, μπορεί να προκαλέσει τη διαταραχή μετατραυματικού στρές. Πρόσωπα που έχουν υποστεί βιασμό, κακοποιημένα παιδιά, θύματα πολέμου ή φυσικών καταστροφών μπορούν να εμφανίσουν διαταραχή μετατραυματικού στρές. Τα συνηθισμένα συμπτώματα περιλαμβάνουν αναδρομές στο παρελθόν κατά τη διάρκεια των οποίων το άτομο βιώνει εκ νέου τη τρομακτική εμπειρία, εφιάλτες, κατάθλιψη και συναισθήματα θυμού ή ευερεθιστότητας.
Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή – Πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία οι άνθρωποι υποφέρουν από επίμονες, ανεπιθύμητες σκέψεις (ιδεοληψίες) και/ή τελετουργίες (ψυχαναγκασμοί), τα αδυνατούν να ελέγξουν. Συνήθως, οι εμμονές περιλαμβάνουν το φόβο των μολύνσεων, την αμφιβολία (όπως την ανησυχία για το αν το σίδερο έχει βγει από τη πρίζα) και τις ενοχλητικές σεξουαλικές και θρησκευτικές σκέψεις. Οι καταναγκασμοί περιλαμβάνουν το συνεχές πλύσιμο, τον έλεγχο, την οργάνωση και την καταμέτρηση.
Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή– Χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενη, υπερβολική ανησυχία για τα καθημερινά γεγονότα και τις δραστηριότητες της καθημερινότητας. Η διαταραχή διαρκεί τουλάχιστον έξι μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο ασθενής διακατέχεται από ακραία ανησυχία τις περισσότερες μέρες. Τα άτομα αυτά προβλέπουν πάντα το χειρότερο, ακόμα και αν οι άλλοι τους λένε ότι δεν έχουν κανένα λόγο να το περιμένουν. Σωματικά συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν τη ναυτία, το τρέμουλο, το σπασμό των μυών ή τους πονοκεφάλους.
Πώς αντιμετωπίζονται οι αγχώδεις διαταραχές
Υπάρχουν δυο βασικές ιατρικές προσεγγίσεις για τη θεραπεία των αγχωδών διαταραχών: (1) η φαρμακευτική αγωγή και (2) η γνωστική-συμπεριφοριστική θεραπεία (CBT). Ο συνδυασμός και των δύο προσεγγίσεων καθιστά την θεραπεία αποτελεσματικότερη.
Επειδή οι περισσότερες αγχώδεις διαταραχές έχουν τουλάχιστον κάποιο βιολογικό χαρακτηριστικό, συνταγογραφούνται αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά φάρμακα. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι δεν θα πρέπει να αμελήσετε να ρωτήσετε για πιθανές ανεπιθύμητες ενέργειες των φαρμάκων.
Οι θεραπευτικές στρατηγικές μπορεί να είναι αποτελεσματικές στον περιορισμό των συμπτωμάτων στις αγχώδεις διαταραχές. Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται περιλαμβάνουν τη γνωστική αναδόμηση, προκειμένου να υποβοηθηθούν οι ασθενείς να μετατρέψουν τις ανήσυχες σκέψεις, τις ερμηνείες και τις αρνητικές προβλέψεις σε σκέψεις ορθολογικότερες και λιγότερο αγχωτικές. Τα άτομα με αγχώδεις διαταραχές μπορούν επίσης να επωφεληθούν από την τεχνική της ελεγχόμενης έκθεσης στα αντικείμενα ή τις καταστάσεις του φόβου τους.
Η γνωστική-συμπεριφοριστική θεραπεία έχει αναπτύξει συγκεκριμένες τεχνικές για να βοηθήσει τα άτομα με ιδιαίτερες αγχώδεις διαταραχές. Τα άτομα με διαταραχές πανικού, για παράδειγμα, μπορούν να επωφεληθούν από την τεχνική της εκπαίδευσης της αναπνοής, η οποία τους μαθαίνει πώς να επιβραδύνουν την αναπνοή τους και τη χρήση του διαλογισμού όταν αισθάνονται άγχος.
Οι ομάδες υποστήριξης και το εκπαιδευτικό υλικό μπορούν επίσης να συμπεριληφθούν στη θεραπεία. Οι αγχώδεις διαταραχές αποτελούν μεγάλο βάρος για τους ασθενείς, την οικογένειά τους και τους φίλους τους. Η γνώση όλων όσων μπορείτε σχετικά με τη συγκεκριμένη κατάσταση που αγγίζει τη ζωή σας, μπορεί να σας βοηθήσει στην ανάπτυξη εργαλείων αντιμετώπισης κάποια αγχώδους διαταραχής που βιώνετε ο ίδιος είτε κάποιου τρίτος.
Η σωστή διάγνωση αποτελεί το κλειδί για την ορθή θεραπευτική αντιμετώπιση του πάσχοντος από αγχώδη διαταραχή. Πολλοί πάσχοντες δεν έχουν διαγνωσθεί για περισσότερα από 10 χρόνια. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι πολλοί γενικοί γιατροί δεν γνωρίζουν όλες τις κατάλληλες θεραπείες για τις αγχώδεις διαταραχές. Θα πρέπει να εξεταστεί η πιθανότητα εξειδικευμένης κλινικής στις αγχώδεις διαταραχές. Αν δεν είναι διαθέσιμη στην περιοχή σας μια τέτοια δυνατότητα, ζητείστε από το γιατρό σας να αναζητήσει εξειδικευμένες θεραπείες.
Sent from my iPad using Tapatalk
Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου
Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου αποτελεί τη συχνότερη διαταραχή του γαστρεντερικού σωλήνα και χαρακτηρίζεται από κοιλιακό πόνο και/ή αλλαγή των εντερικών συνηθειών. Πρόκειται για λειτουργική διαταραχή του εντέρου, αφού η διερεύνηση του πεπτικού σωλήνα δεν αποκαλύπτει ποτέ παθολογική βλάβη. Άλλοι όροι που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν για να περιγράψουν το σύνδρομο είναι: σπαστική κολίτιδα, σπαστικό έντερο, βλεννώδης κολίτιδα και λειτουργική νόσος του εντέρου. 10-20% όλων των ενηλίκων πάσχουν από σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Οι μισοί από αυτούς επισκέπτονται τακτικά τον γιατρό εξαιτίας των συμπτωμάτων. Αποτελεί τη δεύτερη πιο συχνή αιτία απουσίας από την εργασία (πρώτο είναι το κοινό κρυολόγημα). Τα δύο τρίτα των ασθενών είναι γυναίκες.
Αιτιολογία της νόσου
Η ακριβής αιτία που προκαλεί το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί με ακρίβεια. Η άποψη που με βεβαιότητα υποστηρίζεται σήμερα είναι πως πρόκειται για κινητικού τύπου διαταραχή του εντέρου, χωρίς όμως να είναι γνωστή η αλληλουχία των γεγονότων και καταστάσεων που οδηγούν σ' αυτήν. Η κινητικότητα του εντέρου, βρίσκεται κάτω από το συνεχή έλεγχο μιας πολύπλοκης νευρικής, ορμονικής και ηλεκτρικής δραστηριότητας. Τα άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο, φαίνεται να έχουν χαμηλότερο ουδό αντίληψης του πόνου που προκαλεί η διάταση του εντερικού αυλού, ενώ αντιδρούν με εντονότερη σύσπαση του εντέρου σε ήπια ερεθίσματα. Έτσι παρουσιάζουν ενοχλήματα που οι υπόλοιποι "υγιείς" δεν αντιλαμβάνονται.
Η ανεπάρκεια της επιστήμης να κατανοήσει το παθοφυσιολογικό υπόστρωμα του συνδρόμου, είχε σαν αποτέλεσμα τα συμπτώματα να αποδίδονται αποκλειστικά και μόνο σε συναισθηματική αστάθεια των ασθενών και νευρωσικού τύπου διαταραχές. Σήμερα είναι παραδεκτό ότι το άγχος μπορεί να συμβάλλει στην επιδείνωση των ενοχλημάτων, εντούτοις όμως και άλλοι παράγοντες είναι εξίσου σημαντικοί. Έτσι, άτομα που πάσχουν από σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και δεν βρίσκονται υπό την επήρεια εμφανούς αγχογόνου παράγοντα, είναι δυνατό να εκδηλώσουν τα συμπτώματα με απλές καθημερινές δραστηριότητες, όπως τη λήψη σοκολάτας, καφέ, αεριούχων ποτών και γάλακτος. Πολλές γυναίκες παρουσιάζουν παροξυσμούς των συμπτωμάτων κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσεως, γεγονός που οδηγεί στην υπόθεση, πως κάποιες ορμόνες της αναπαραγωγής μπορεί να εμπλέκονται στην εμφάνιση του συνδρόμου.
Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου αποτελεί τη συχνότερη διαταραχή του γαστρεντερικού σωλήνα και χαρακτηρίζεται από κοιλιακό πόνο και/ή αλλαγή των εντερικών συνηθειών. Πρόκειται για λειτουργική διαταραχή του εντέρου, αφού η διερεύνηση του πεπτικού σωλήνα δεν αποκαλύπτει ποτέ παθολογική βλάβη. Άλλοι όροι που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν για να περιγράψουν το σύνδρομο είναι: σπαστική κολίτιδα, σπαστικό έντερο, βλεννώδης κολίτιδα και λειτουργική νόσος του εντέρου. 10-20% όλων των ενηλίκων πάσχουν από σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Οι μισοί από αυτούς επισκέπτονται τακτικά τον γιατρό εξαιτίας των συμπτωμάτων. Αποτελεί τη δεύτερη πιο συχνή αιτία απουσίας από την εργασία (πρώτο είναι το κοινό κρυολόγημα). Τα δύο τρίτα των ασθενών είναι γυναίκες.
Αιτιολογία της νόσου
Η ακριβής αιτία που προκαλεί το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί με ακρίβεια. Η άποψη που με βεβαιότητα υποστηρίζεται σήμερα είναι πως πρόκειται για κινητικού τύπου διαταραχή του εντέρου, χωρίς όμως να είναι γνωστή η αλληλουχία των γεγονότων και καταστάσεων που οδηγούν σ' αυτήν. Η κινητικότητα του εντέρου, βρίσκεται κάτω από το συνεχή έλεγχο μιας πολύπλοκης νευρικής, ορμονικής και ηλεκτρικής δραστηριότητας. Τα άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο, φαίνεται να έχουν χαμηλότερο ουδό αντίληψης του πόνου που προκαλεί η διάταση του εντερικού αυλού, ενώ αντιδρούν με εντονότερη σύσπαση του εντέρου σε ήπια ερεθίσματα. Έτσι παρουσιάζουν ενοχλήματα που οι υπόλοιποι "υγιείς" δεν αντιλαμβάνονται.
Η ανεπάρκεια της επιστήμης να κατανοήσει το παθοφυσιολογικό υπόστρωμα του συνδρόμου, είχε σαν αποτέλεσμα τα συμπτώματα να αποδίδονται αποκλειστικά και μόνο σε συναισθηματική αστάθεια των ασθενών και νευρωσικού τύπου διαταραχές. Σήμερα είναι παραδεκτό ότι το άγχος μπορεί να συμβάλλει στην επιδείνωση των ενοχλημάτων, εντούτοις όμως και άλλοι παράγοντες είναι εξίσου σημαντικοί. Έτσι, άτομα που πάσχουν από σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και δεν βρίσκονται υπό την επήρεια εμφανούς αγχογόνου παράγοντα, είναι δυνατό να εκδηλώσουν τα συμπτώματα με απλές καθημερινές δραστηριότητες, όπως τη λήψη σοκολάτας, καφέ, αεριούχων ποτών και γάλακτος. Πολλές γυναίκες παρουσιάζουν παροξυσμούς των συμπτωμάτων κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσεως, γεγονός που οδηγεί στην υπόθεση, πως κάποιες ορμόνες της αναπαραγωγής μπορεί να εμπλέκονται στην εμφάνιση του συνδρόμου.
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Priest+++
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 303
- Εγγραφή: 15 Αύγ 2014, 21:08
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Πολλοί αδιάβαστοι και προπολεμικοί θεωρούν το στρεσς άγχος κατάθλιψη σημάδια χαρακτήρα και αδυναμίας.
Η σημερινή ιατρική τα θεωρεί κούραση του οργανισμού να είναι δυνατός για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ: ΟΤΑΝ Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΚΟΥΡΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΕΣ
Όταν η στενοχώρια μας καταβάλλει, όταν επικρατεί στην ψυχολογία μας φόβος, άγχος, ανησυχία ή ανασφάλεια, θυμός, απογοήτευση, οργή και άλλα αρνητικά συναισθήματα, τότε πρόκειται για τις εκδηλώσεις του χρόνιου στρές. Όταν έχουμε στρές χτυπάει συναγερμός σε όλο τον οργανισμό και τότε εκκρίνονται ουσίες, όπως η αδρεναλίνη, ανεβαίνει η πίεση, αυξάνονται οι παλμοί της καρδιάς, μαζεύεται ένταση στους μύς, αλλάζει ο ρυθμός και το βάθος της αναπνοής και σε όλη την κινητοποίηση του οργανισμού μετέχει έντονα και το ορμονικό σύστημα.
Σε κάθε περίπτωση στρές, γίνονται αλλαγές σε όλα τα όργανα, έτσι και οι αδένες κινητοποιούνται, ο θυρεοειδής αδένας βρίσκεται σε διέγερση, επίσης και το έντερο, το στομάχι ακόμη και το δέρμα.
Όπως ένα αυτοκίνητο, που για να ανέβει την ανηφόρα μαρσάρει, δουλεύει σε ψηλές στροφές, τα συστήματα του υπερλειτουργούν κλπ. Αυτά χρειάζεται να συμβούν για να ανέβει την ανηφόρα, για να αντιμετωπίσει δηλαδή μία συνθήκη στρές. Φανταστείτε όμως να συνεχίσει το αυτοκίνητο να δουλεύει μ'αυτό τον υπερεντατικό ρυθμό επ' αόριστον. Δεν θα παρουσιάσει προβλήματα; Αντίστοιχα και ο οργανισμός.
Όλες οι επιδράσεις του στρές συμβαίνουν, γιατί η αντίδραση στο στρές είναι φυσική αντίδραση του οργανισμού, που του δίνει τη δυνατότητα να κινητοποιηθεί και να ανταποκριθεί σε υψηλές απαιτήσεις.
Όλα καλά, όταν αυτό συμβαίνει για λίγο και κυρίως όσο διαρκεί ο στρεσογόνος παράγοντας.
Όταν το στρές χρονίσει και όλες αυτές οι επιπτώσεις, που προκαλεί στον οργανισμό, γίνονται μόνιμη κατάσταση, τότε προκύπτουν ασθένειες, όπως ημικρανία, άσθμα, έλκος, κολίτιδα, αρθρίτιδα, δερματοπάθειες, υπέρταση, κ.α., οι λεγόμενες ψυχοσωματικές ασθένειες.
Ένα ακόμη πρόβλημα, που οφείλεται στο χρόνιο στρές, είναι το «Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης». Επιδημιολογικές έρευνες που έγιναν στις ΗΠΑ, απέδειξαν ότι πρόκειται για σύγχρονη μάστιγα, αφού ένας στους πέντε ενήλικες πάσχει από αυτό. Το σημαντικό είναι οτι το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης είναι συχνά αόρατο στις εργαστηριακές εξετάσεις. Τα πάντα φαίνεται να λειτουργούν κανονικά στον οργανισμό αλλά ο άνθρωπος νοιώθει ασθενής.
Σήμερα, με την πρόοδο της ιατρικής, όλη αυτή η αλυσίδα, που αρχίζει από την καθημερινή στενοχώρια, τή πίεση και φτάνει να γίνεται αρρώστια, έχει αποδειχθεί επιστημονικά, ενώ οι ψυχοσωματικές ασθένειες αποτελούν πλέον μία μεγάλη κατηγορία νοσημάτων.
Στην περίπτωση των ψυχοσωματικών νοσημάτων, το ομοιοπαθητικό φάρμακο προσφέρει σημαντική βοήθεια επειδή ενισχύει την ικανότητα άμυνας του οργανισμού στους στρεσογόνους παράγοντες. Στην ομοιοπαθητική εξετάζεται ο ψυχοδιανοητικός μηχανισμός, βάσει του οποίου προέκυψε η ασθένεια. Δηλαδή εξετάζεται ο ιδιοσυγκρασιακός τρόπος αντίδρασης του κάθε ανθρώπου στους παράγοντες που τον στρεσάρουν. Όλοι οι άνθρωποι δεν αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο στο ίδιο στρεσογόνο ερέθισμα δηλαδή στον ίδιο στρεσογόνο παράγοντα. Ο καθένας αντιδρά με βάση την ιδιοσυγκρασία του. Μέρος της ιδιοσυγκρασίας είναι ο τρόπος αντίδρασης στούς στρεσογόνους παράγοντες. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα επιλέγονται βάσει και αυτού του μηχανισμού που αφορά το στρες, δηλαδή βάσει της ιδιοσυγκρασίας. Όπως ανέφερα και στο προηγούμενο, είναι πλέον διαπιστωμένο και κλινικά αποδεδειγμένο οτι το ψυχοδιανοητικό μέρος του ανθρώπου επιδρά στο σωματικό και αντίστροφα, το σωματικό επιδρά και επηρεάζει το ψυχοδιανοητικό. Το σώμα και ο νούς του ανθρώπου είναι αλληλοεπηρεαζόμενα και αλληλοεξαρτώμενα.
Στο διάστημα 1995 έως 1997 σημαντικές κλινικές έρευνες έγιναν μέσα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) της Αγγλίας, με ασθενείς που έπασχαν από ψυχοσωματικά συμπτώματα και πήραν ομοιοπαθητική θεραπεία. Τα αποτελέσματα ήταν πολύ θετικά για την ομοιοπαθητική: το 81% των ασθενών δήλωσαν πολύ ικανοποιημένοι απο τα αποτελέσματα της ομοιοπαθητικής θεραπείας. Απλά ικανοποιημένοι δήλωσαν το 16% και δεν σημείωσαν ιδιαίτερη πρόοδο δήλωσαν το 3%. Η έρευνες έλαβαν χώρα στο West Yorkshire, με τίτλο «Αξιολόγηση ομοιοπαθητικής θεραπείας σε συνήθη ψυχοσωματικά νοσήματα».
Σε άλλη έρευνα, πάλι μέσα από το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Αγγλίας, διαπιστώθηκε πολύ θετική επίδραση της ομοιοπαθητικής αγωγής στο 89% των ασθενών. Συγκεκριμένα, καταγράφηκαν «αύξηση ζωτικότητας, ικανότητας για κοινωνική συμμετοχή, λόγω βελτίωσης ψυχοσωματικών προβλημάτων υγείας και ψυχοδιανοητικών παραμέτρων.
Ιδιαιτέρως αποτελεσματική ήταν η ομοιοπαθητική θεραπεία στις περιπτώσεις αρθρίτιδας, αλλεργικής ρινίτιδας, άσθματος, ατοπικής δερματίτιδας και άλλων δερματικών προβλημάτων». [ Richardson J. Quasi. Health Services Research and Evaluation Unit, The Lewisham Hospital NHS Trust. December 1996].
Η προσφορά της ομοιοπαθητικής στα ψυχοσωματικά νοσήματα είναι αποδεδειγμένα πολύ σημαντική και δείχνει οτι είναι ενας απο τους βασικούς παράγοντες αντιμετώπισης των αποτελεσμάτων του στρες στον οργανισμό.
Η σημερινή ιατρική τα θεωρεί κούραση του οργανισμού να είναι δυνατός για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ: ΟΤΑΝ Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΚΟΥΡΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΕΣ
Όταν η στενοχώρια μας καταβάλλει, όταν επικρατεί στην ψυχολογία μας φόβος, άγχος, ανησυχία ή ανασφάλεια, θυμός, απογοήτευση, οργή και άλλα αρνητικά συναισθήματα, τότε πρόκειται για τις εκδηλώσεις του χρόνιου στρές. Όταν έχουμε στρές χτυπάει συναγερμός σε όλο τον οργανισμό και τότε εκκρίνονται ουσίες, όπως η αδρεναλίνη, ανεβαίνει η πίεση, αυξάνονται οι παλμοί της καρδιάς, μαζεύεται ένταση στους μύς, αλλάζει ο ρυθμός και το βάθος της αναπνοής και σε όλη την κινητοποίηση του οργανισμού μετέχει έντονα και το ορμονικό σύστημα.
Σε κάθε περίπτωση στρές, γίνονται αλλαγές σε όλα τα όργανα, έτσι και οι αδένες κινητοποιούνται, ο θυρεοειδής αδένας βρίσκεται σε διέγερση, επίσης και το έντερο, το στομάχι ακόμη και το δέρμα.
Όπως ένα αυτοκίνητο, που για να ανέβει την ανηφόρα μαρσάρει, δουλεύει σε ψηλές στροφές, τα συστήματα του υπερλειτουργούν κλπ. Αυτά χρειάζεται να συμβούν για να ανέβει την ανηφόρα, για να αντιμετωπίσει δηλαδή μία συνθήκη στρές. Φανταστείτε όμως να συνεχίσει το αυτοκίνητο να δουλεύει μ'αυτό τον υπερεντατικό ρυθμό επ' αόριστον. Δεν θα παρουσιάσει προβλήματα; Αντίστοιχα και ο οργανισμός.
Όλες οι επιδράσεις του στρές συμβαίνουν, γιατί η αντίδραση στο στρές είναι φυσική αντίδραση του οργανισμού, που του δίνει τη δυνατότητα να κινητοποιηθεί και να ανταποκριθεί σε υψηλές απαιτήσεις.
Όλα καλά, όταν αυτό συμβαίνει για λίγο και κυρίως όσο διαρκεί ο στρεσογόνος παράγοντας.
Όταν το στρές χρονίσει και όλες αυτές οι επιπτώσεις, που προκαλεί στον οργανισμό, γίνονται μόνιμη κατάσταση, τότε προκύπτουν ασθένειες, όπως ημικρανία, άσθμα, έλκος, κολίτιδα, αρθρίτιδα, δερματοπάθειες, υπέρταση, κ.α., οι λεγόμενες ψυχοσωματικές ασθένειες.
Ένα ακόμη πρόβλημα, που οφείλεται στο χρόνιο στρές, είναι το «Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης». Επιδημιολογικές έρευνες που έγιναν στις ΗΠΑ, απέδειξαν ότι πρόκειται για σύγχρονη μάστιγα, αφού ένας στους πέντε ενήλικες πάσχει από αυτό. Το σημαντικό είναι οτι το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης είναι συχνά αόρατο στις εργαστηριακές εξετάσεις. Τα πάντα φαίνεται να λειτουργούν κανονικά στον οργανισμό αλλά ο άνθρωπος νοιώθει ασθενής.
Σήμερα, με την πρόοδο της ιατρικής, όλη αυτή η αλυσίδα, που αρχίζει από την καθημερινή στενοχώρια, τή πίεση και φτάνει να γίνεται αρρώστια, έχει αποδειχθεί επιστημονικά, ενώ οι ψυχοσωματικές ασθένειες αποτελούν πλέον μία μεγάλη κατηγορία νοσημάτων.
Στην περίπτωση των ψυχοσωματικών νοσημάτων, το ομοιοπαθητικό φάρμακο προσφέρει σημαντική βοήθεια επειδή ενισχύει την ικανότητα άμυνας του οργανισμού στους στρεσογόνους παράγοντες. Στην ομοιοπαθητική εξετάζεται ο ψυχοδιανοητικός μηχανισμός, βάσει του οποίου προέκυψε η ασθένεια. Δηλαδή εξετάζεται ο ιδιοσυγκρασιακός τρόπος αντίδρασης του κάθε ανθρώπου στους παράγοντες που τον στρεσάρουν. Όλοι οι άνθρωποι δεν αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο στο ίδιο στρεσογόνο ερέθισμα δηλαδή στον ίδιο στρεσογόνο παράγοντα. Ο καθένας αντιδρά με βάση την ιδιοσυγκρασία του. Μέρος της ιδιοσυγκρασίας είναι ο τρόπος αντίδρασης στούς στρεσογόνους παράγοντες. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα επιλέγονται βάσει και αυτού του μηχανισμού που αφορά το στρες, δηλαδή βάσει της ιδιοσυγκρασίας. Όπως ανέφερα και στο προηγούμενο, είναι πλέον διαπιστωμένο και κλινικά αποδεδειγμένο οτι το ψυχοδιανοητικό μέρος του ανθρώπου επιδρά στο σωματικό και αντίστροφα, το σωματικό επιδρά και επηρεάζει το ψυχοδιανοητικό. Το σώμα και ο νούς του ανθρώπου είναι αλληλοεπηρεαζόμενα και αλληλοεξαρτώμενα.
Στο διάστημα 1995 έως 1997 σημαντικές κλινικές έρευνες έγιναν μέσα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) της Αγγλίας, με ασθενείς που έπασχαν από ψυχοσωματικά συμπτώματα και πήραν ομοιοπαθητική θεραπεία. Τα αποτελέσματα ήταν πολύ θετικά για την ομοιοπαθητική: το 81% των ασθενών δήλωσαν πολύ ικανοποιημένοι απο τα αποτελέσματα της ομοιοπαθητικής θεραπείας. Απλά ικανοποιημένοι δήλωσαν το 16% και δεν σημείωσαν ιδιαίτερη πρόοδο δήλωσαν το 3%. Η έρευνες έλαβαν χώρα στο West Yorkshire, με τίτλο «Αξιολόγηση ομοιοπαθητικής θεραπείας σε συνήθη ψυχοσωματικά νοσήματα».
Σε άλλη έρευνα, πάλι μέσα από το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Αγγλίας, διαπιστώθηκε πολύ θετική επίδραση της ομοιοπαθητικής αγωγής στο 89% των ασθενών. Συγκεκριμένα, καταγράφηκαν «αύξηση ζωτικότητας, ικανότητας για κοινωνική συμμετοχή, λόγω βελτίωσης ψυχοσωματικών προβλημάτων υγείας και ψυχοδιανοητικών παραμέτρων.
Ιδιαιτέρως αποτελεσματική ήταν η ομοιοπαθητική θεραπεία στις περιπτώσεις αρθρίτιδας, αλλεργικής ρινίτιδας, άσθματος, ατοπικής δερματίτιδας και άλλων δερματικών προβλημάτων». [ Richardson J. Quasi. Health Services Research and Evaluation Unit, The Lewisham Hospital NHS Trust. December 1996].
Η προσφορά της ομοιοπαθητικής στα ψυχοσωματικά νοσήματα είναι αποδεδειγμένα πολύ σημαντική και δείχνει οτι είναι ενας απο τους βασικούς παράγοντες αντιμετώπισης των αποτελεσμάτων του στρες στον οργανισμό.
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Πονοκέφαλος έντασης
Πονοκέφαλοι έντασης, όποιοι μετονομάστηκαν πρόσφατα τους πονοκέφαλους τύπων έντασης από Διεθνής κοινωνία πονοκέφαλου, είναι ο πιό κοινός τύπος πονοκέφαλοι. Ο πόνος μπορεί να ακτινοβολήσει από το λαιμό, πλάτη, μάτια, ή άλλες ομάδες μυών στο σώμα. Σχεδόν ο καθένας θα έχει τουλάχιστον έναν πονοκέφαλο έντασης στη διάρκεια ζωής τους.
Συχνότητα και διάρκεια
Οι πονοκέφαλοι έντασης μπορούν να είναι επεισοδιακός ή χρόνιος. Οι επεισοδιακοί πονοκέφαλοι έντασης ορίζονται ως οι πονοκέφαλοι έντασης που εμφανίζονται λιγότερο από 15 ημέρες μηνιαίως, εκτιμώντας ότι οι χρόνιοι πονοκέφαλοι έντασης εμφανίζονται 15 ημέρες ή περισσότερο ένας μήνας για τουλάχιστον 6 μήνες. Οι πονοκέφαλοι έντασης μπορούν να διαρκέσουν από τα πρακτικά στις ημέρες ή ακόμα και τους μήνες, αν και ένας χαρακτηριστικός πονοκέφαλος έντασης διαρκεί 4-6 ώρες.
Πόνος
Ο πόνος πονοκέφαλου έντασης περιγράφεται συχνά ως σταθερή πίεση, σαν το κεφάλι συμπιεζόταν σε μια κακία. Ο πόνος είναι συχνά διμερής ποια μέσα είναι παρόν και στις δύο πλευρές του κεφαλιού αμέσως. Ο πόνος πονοκέφαλου έντασης είναι χαρακτηριστικά ήπιος για να συγκρατήσει, αλλά μπορεί να είναι αυστηρός. Σε αντίθεση με την ημικρανία, ο πόνος δεν αυξάνεται κατά τη διάρκεια της άσκησης.
Αιτία
Η ακριβής αιτία των πονοκέφαλων έντασης είναι ακόμα άγνωστη. Από καιρό έχει θεωρηθεί ότι προκαλούνται κοντά ένταση μυών γύρω από το κεφάλι και το λαιμό. Εντούτοις αν και η ένταση μυών μπορεί να περιληφθεί, υπάρχουν πολλές μορφές πονοκέφαλων έντασης και μερικοί επιστήμονες θεωρούν τώρα ότι δεν υπάρχει μια ενιαία αιτία για αυτόν τον τύπο πονοκέφαλου. Μια από τις θεωρίες είναι ότι ο πόνος μπορεί να προκληθεί από ένα δυσλειτουργώντας φίλτρο πόνου που βρίσκεται στο μίσχο εγκεφάλου. Η άποψη είναι ότι ο εγκέφαλος παρερμηνεύει τις πληροφορίες, παραδείγματος χάριν από το χρονικό μυ ή άλλους μυς, και ερμηνεύει αυτό το σήμα ως πόνο. Ένα από τα κύρια μόρια που περιλαμβάνεται πιθανώς είναι σεροτονίνη. Τα στοιχεία για αυτήν την θεωρία προέρχονται από το γεγονός ότι οι πονοκέφαλοι έντασης μπορούν να αντιμετωπιστούν επιτυχώς με ορισμένα αντικαταθλιπτικά χάπια. Μια άλλη θεωρία λέει ότι η κύρια αιτία για τους πονοκέφαλους τύπων έντασης και ημικρανία είναι σφίξιμο δοντιών που προκαλεί μια χρόνια συστολή μυς temporalis.
Πονοκέφαλοι έντασης, όποιοι μετονομάστηκαν πρόσφατα τους πονοκέφαλους τύπων έντασης από Διεθνής κοινωνία πονοκέφαλου, είναι ο πιό κοινός τύπος πονοκέφαλοι. Ο πόνος μπορεί να ακτινοβολήσει από το λαιμό, πλάτη, μάτια, ή άλλες ομάδες μυών στο σώμα. Σχεδόν ο καθένας θα έχει τουλάχιστον έναν πονοκέφαλο έντασης στη διάρκεια ζωής τους.
Συχνότητα και διάρκεια
Οι πονοκέφαλοι έντασης μπορούν να είναι επεισοδιακός ή χρόνιος. Οι επεισοδιακοί πονοκέφαλοι έντασης ορίζονται ως οι πονοκέφαλοι έντασης που εμφανίζονται λιγότερο από 15 ημέρες μηνιαίως, εκτιμώντας ότι οι χρόνιοι πονοκέφαλοι έντασης εμφανίζονται 15 ημέρες ή περισσότερο ένας μήνας για τουλάχιστον 6 μήνες. Οι πονοκέφαλοι έντασης μπορούν να διαρκέσουν από τα πρακτικά στις ημέρες ή ακόμα και τους μήνες, αν και ένας χαρακτηριστικός πονοκέφαλος έντασης διαρκεί 4-6 ώρες.
Πόνος
Ο πόνος πονοκέφαλου έντασης περιγράφεται συχνά ως σταθερή πίεση, σαν το κεφάλι συμπιεζόταν σε μια κακία. Ο πόνος είναι συχνά διμερής ποια μέσα είναι παρόν και στις δύο πλευρές του κεφαλιού αμέσως. Ο πόνος πονοκέφαλου έντασης είναι χαρακτηριστικά ήπιος για να συγκρατήσει, αλλά μπορεί να είναι αυστηρός. Σε αντίθεση με την ημικρανία, ο πόνος δεν αυξάνεται κατά τη διάρκεια της άσκησης.
Αιτία
Η ακριβής αιτία των πονοκέφαλων έντασης είναι ακόμα άγνωστη. Από καιρό έχει θεωρηθεί ότι προκαλούνται κοντά ένταση μυών γύρω από το κεφάλι και το λαιμό. Εντούτοις αν και η ένταση μυών μπορεί να περιληφθεί, υπάρχουν πολλές μορφές πονοκέφαλων έντασης και μερικοί επιστήμονες θεωρούν τώρα ότι δεν υπάρχει μια ενιαία αιτία για αυτόν τον τύπο πονοκέφαλου. Μια από τις θεωρίες είναι ότι ο πόνος μπορεί να προκληθεί από ένα δυσλειτουργώντας φίλτρο πόνου που βρίσκεται στο μίσχο εγκεφάλου. Η άποψη είναι ότι ο εγκέφαλος παρερμηνεύει τις πληροφορίες, παραδείγματος χάριν από το χρονικό μυ ή άλλους μυς, και ερμηνεύει αυτό το σήμα ως πόνο. Ένα από τα κύρια μόρια που περιλαμβάνεται πιθανώς είναι σεροτονίνη. Τα στοιχεία για αυτήν την θεωρία προέρχονται από το γεγονός ότι οι πονοκέφαλοι έντασης μπορούν να αντιμετωπιστούν επιτυχώς με ορισμένα αντικαταθλιπτικά χάπια. Μια άλλη θεωρία λέει ότι η κύρια αιτία για τους πονοκέφαλους τύπων έντασης και ημικρανία είναι σφίξιμο δοντιών που προκαλεί μια χρόνια συστολή μυς temporalis.
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Ναρκισσιστικές προσωπικότητες
Σε διάφορα αθλήματα τις βλέπουμε συχνά , επίσης στο σκοπευτήριο και κυνήγι !
Τα άτομα των οποίων η δομή της προσωπικότητάς τους επιβάλλει να αντλούν επιβεβαίωση από παράγοντες έξω από τον εαυτό τους ονομάζονται από τους ψυχαναλυτές ναρκισσιστικά.
Πολλοί συγγραφείς παρατήρησαν ότι μέσα σε κάθε ματαιόδοξο και μεγαλομανή ναρκισσιστή κρύβεται ένα ντροπαλό παιδί που συνεχώς παρατηρεί τον εαυτό του, και σε κάθε καταθλιπτικό και αυτομεμφόμενο ναρκισσιστή καραδοκεί ένα μεγαλειώδες ομοίωμα αυτού που το άτομο θα έπρεπε ή θα μπορούσε να είναι. Για τον λόγο αυτό τα άτομα αυτά καθώς εστιάζουν την προσοχή τους στην εικόνα που προβάλουν προς τα έξω, είναι πιθανό να αισθανθούν ότι εξαπατούν τους άλλους και ότι δεν μπορούν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, ενώ παράλληλα ασχολούνται επίμονα με στοιχεία που παρατηρούνται εύκολα από τους άλλους (ομορφιά, φήμη, πλούτος). Η ανταπόκριση απέναντι στην αποδοχή και η ευαισθησία απέναντι στην κριτική δεν είναι η συνηθισμένη.
Η αίσθηση κενού και η μεγαλομανία εμφανίζονται με την επιδειξιομανία, επιφυλακτικότητα, συναισθηματική ανικανότητα, υπερεκτίμηση της δημιουργικότητας, κριτική στάση απέναντι στο περιβάλλον και με τις φαντασιώσεις παντοδυναμίας. Όλα τα ναρκισσιστικά άτομα μοιράζονται μια εσωτερική αίσθηση τρόμου, ανεπάρκειας, ντροπής, αδυναμίας και κατωτερότητας.
Ενόρμηση, συναίσθημα και ιδιοσυγκρασία στο ναρκισσισμό
Τα ναρκισσιστικά άτομα παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλομορφία, η ψυχοπαθολογία τους δεν είναι τόσο εμφανής και δεν προκαλούν τόσο μεγάλη βλάβη. Εκείνα τα άτομα που έχουν σημειώσει επιτυχίες σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, στρατιωτικό ή οποιοδήποτε άλλο επίπεδο είναι πιθανό να αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού και μίμησης από το περιβάλλον τους. Το εσωτερικό κόστος της ναρκισσιστικής τους «πείνας» για αναγνώριση σπάνια γίνεται ορατό από τους παρατηρητές και τα τραύματα που προκαλούνται στους άλλους κατά την πραγματοποίηση των ναρκισσιστικών αναγκών είναι δυνατόν να εκλογικευτούν ως ασήμαντα ή ως απαραίτητες παρενέργειες.
Ο ναρκισσισμός έχει συνδεθεί με την κατάσταση του βρέφους που φαίνεται ότι είναι δεκτικό, ήδη από πρώιμο στάδιο, στα αδήλωτα συναισθήματα, τις στάσεις και τις προσδοκίες των άλλων. Για παράδειγμα, η Alice Miller πιστεύει ότι πολλές οικογένειες εκμεταλλεύονται ασυνείδητα τα φυσικά ταλέντα ενός παιδιού με σκοπό τη διατήρηση της δικής τους αυτοεκτίμησης και ότι αυτό το παιδί μεγαλώνει μέσα σε μια σύγχυση σχετικά με το ποιου τη ζωή θα πρέπει να ζήσει: τη δική του ή της οικογένειάς του. Σύμφωνα με τη Miller, το πιθανότερο είναι ότι τέτοια χαρισματικά παιδιά αντιμετωπίζονται ως ναρκισσιστικές προεκτάσεις και έτσι έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν ναρκισσιστικοί ενήλικοι.
Η ενοχή είναι η πεποίθηση ότι ένα άτομο είναι αμαρτωλό ή ότι έχει διαπράξει κάποια σφάλματα. Η ντροπή είναι η αίσθηση ότι το άτομο γίνεται αντιληπτό από τους άλλους ως κακό ή ότι έχει σφάλει. Σε αυτή την περίπτωση το κοινό που παρακολουθεί βρίσκεται έξω από τον εαυτό του ατόμου. Η ενοχή ενέχει την έννοια μιας ενδεχόμενης κακής πράξης, ενώ η ντροπή έχει την έννοια του αβοήθητου, της ασχήμιας και της ανικανότητας.
Αμυντικές και προσαμροστικές διεργασίες στο ναρκισσισμό
.
Οι μηχανισμοί που χρησιμοποιεί το ναρκισσιστικό άτομο κατά κύριο λόγο είναι η εξιδανίκευση, η υποτίμηση, η προβολή και η τελειοθηρία. Η εξιδανίκευση και η υποτίμηση είναι διεργασίες συμπληρωματικές, δεδομένου ότι όταν ο εαυτός του ατόμου εξιδανικεύεται, υποτιμάται ο εαυτός των άλλων ατόμων και αντιστρόφως. Ο Kohut αρχικά χρησιμοποίησε τον όρο «μεγαλειώδης εαυτός» για να αποδώσει την αίσθηση του μεγαλείου του εαυτού και την υπεροχή που διακρίνουν τον έναν πόλο του εσωτερικού κόσμου των ναρκισσιστικών ατόμων. Αυτή η αίσθηση μεγαλείου μπορεί να βιωθεί εσωτερικά ή να προβληθεί σε άλλα άτομα. Υπάρχει μια σταθερή διεργασία «ταξινόμησης», την οποία τα ναρκισσιστικά άτομα χρησιμοποιούν για να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε θέμα τα απασχολεί: Ποιος είναι ο «καλύτερος» γιατρός; Ποιο είναι το «καλύτερο» νηπιαγωγείο;
Μια αμυντική θέση στην οποία παγιδεύονται τα άτομα με ναρκισσιστικά κίνητρα είναι η τελειοθηρία. Επιδιώκουν μη ρεαλιστικά ιδανικά, και είτε πείθουν τον εαυτό τους ότι έχουν επιτύχει τους στόχους τους (το μεγαλειώδες αποτέλεσμα) είτε αντιδρούν στην αποτυχία τους νιώθοντας ατελείς και όχι απλοί, συνηθισμένοι άνθρωποι (το καταθλιπτικό αποτέλεσμα).
Η απαίτηση για τελειότητα εκφράζεται με χρόνια κριτική του εαυτού ή των άλλων (και αυτό εξαρτάται από το αν ο υποτιμημένος εαυτός προβάλλεται στους άλλους) και με ανικανότητα εκ μέρους του ατόμου να βρει χαρά στη ρευστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Μερικές φορές τα ναρκισσιστικά άτομα χειρίζονται το πρόβλημα της αυτοεκτίμησης θεωρώντας κάποιο άλλο πρόσωπο ? έναν εραστή, ένα δάσκαλο, ένα φίλο, έναν ήρωα- τέλειο και στη συνέχεια αισθάνονται υπέρμετρη υπερηφάνεια μέσω της ταύτισης με το πρόσωπο αυτό («Είμαι εξάρτημα του Τάδε, ο οποίος είναι αλάθητος»). Μερικά άτομα έχουν μακροχρόνια πρότυπα εξιδανίκευσης κάποιου ατόμου και, στην συνέχεια, όταν το άτομο αυτό επιδείξει κάποια ατέλεια, το ρίχνουν από το βάθρο που του έχουν στήσει. Από τη στιγμή που κανένας δεν είναι τέλειος, αυτή η στρατηγική είναι καταδικασμένη και ο υποτιμημένος εαυτός του ατόμου κάνει και πάλι την εμφάνισή του.
Εξιδανικεύω, για παράδειγμα, τον γιατρό που θα με σώσει, τον πολιτικό που θα λύσει τα προβλήματα του τόπου και τα δικά μου, το σχολείο όπου θα σπουδάσει το παιδί μου, το θεραπευτή που θα με απαλλάξει από τα συμπτώματά μου, το σύντροφο που θα με κάνει ασφαλή και ευτυχή κλπ και μέσα από τη σπουδαιότητα αυτών γίνομαι σπουδαίος κι εγώ. Όταν όμως οι προσδοκίες μου δεν εκπληρώνονται η ευάλωτη αυτοεκτίμησή μου μηδενίζεται. Για να αποφύγω αυτήν την κατάσταση υποτιμώ τον άλλο, λέγοντας ότι ο άλλος είναι ο κακός ή ο φταίχτης.
Σε διάφορα αθλήματα τις βλέπουμε συχνά , επίσης στο σκοπευτήριο και κυνήγι !
Τα άτομα των οποίων η δομή της προσωπικότητάς τους επιβάλλει να αντλούν επιβεβαίωση από παράγοντες έξω από τον εαυτό τους ονομάζονται από τους ψυχαναλυτές ναρκισσιστικά.
Πολλοί συγγραφείς παρατήρησαν ότι μέσα σε κάθε ματαιόδοξο και μεγαλομανή ναρκισσιστή κρύβεται ένα ντροπαλό παιδί που συνεχώς παρατηρεί τον εαυτό του, και σε κάθε καταθλιπτικό και αυτομεμφόμενο ναρκισσιστή καραδοκεί ένα μεγαλειώδες ομοίωμα αυτού που το άτομο θα έπρεπε ή θα μπορούσε να είναι. Για τον λόγο αυτό τα άτομα αυτά καθώς εστιάζουν την προσοχή τους στην εικόνα που προβάλουν προς τα έξω, είναι πιθανό να αισθανθούν ότι εξαπατούν τους άλλους και ότι δεν μπορούν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, ενώ παράλληλα ασχολούνται επίμονα με στοιχεία που παρατηρούνται εύκολα από τους άλλους (ομορφιά, φήμη, πλούτος). Η ανταπόκριση απέναντι στην αποδοχή και η ευαισθησία απέναντι στην κριτική δεν είναι η συνηθισμένη.
Η αίσθηση κενού και η μεγαλομανία εμφανίζονται με την επιδειξιομανία, επιφυλακτικότητα, συναισθηματική ανικανότητα, υπερεκτίμηση της δημιουργικότητας, κριτική στάση απέναντι στο περιβάλλον και με τις φαντασιώσεις παντοδυναμίας. Όλα τα ναρκισσιστικά άτομα μοιράζονται μια εσωτερική αίσθηση τρόμου, ανεπάρκειας, ντροπής, αδυναμίας και κατωτερότητας.
Ενόρμηση, συναίσθημα και ιδιοσυγκρασία στο ναρκισσισμό
Τα ναρκισσιστικά άτομα παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλομορφία, η ψυχοπαθολογία τους δεν είναι τόσο εμφανής και δεν προκαλούν τόσο μεγάλη βλάβη. Εκείνα τα άτομα που έχουν σημειώσει επιτυχίες σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, στρατιωτικό ή οποιοδήποτε άλλο επίπεδο είναι πιθανό να αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού και μίμησης από το περιβάλλον τους. Το εσωτερικό κόστος της ναρκισσιστικής τους «πείνας» για αναγνώριση σπάνια γίνεται ορατό από τους παρατηρητές και τα τραύματα που προκαλούνται στους άλλους κατά την πραγματοποίηση των ναρκισσιστικών αναγκών είναι δυνατόν να εκλογικευτούν ως ασήμαντα ή ως απαραίτητες παρενέργειες.
Ο ναρκισσισμός έχει συνδεθεί με την κατάσταση του βρέφους που φαίνεται ότι είναι δεκτικό, ήδη από πρώιμο στάδιο, στα αδήλωτα συναισθήματα, τις στάσεις και τις προσδοκίες των άλλων. Για παράδειγμα, η Alice Miller πιστεύει ότι πολλές οικογένειες εκμεταλλεύονται ασυνείδητα τα φυσικά ταλέντα ενός παιδιού με σκοπό τη διατήρηση της δικής τους αυτοεκτίμησης και ότι αυτό το παιδί μεγαλώνει μέσα σε μια σύγχυση σχετικά με το ποιου τη ζωή θα πρέπει να ζήσει: τη δική του ή της οικογένειάς του. Σύμφωνα με τη Miller, το πιθανότερο είναι ότι τέτοια χαρισματικά παιδιά αντιμετωπίζονται ως ναρκισσιστικές προεκτάσεις και έτσι έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν ναρκισσιστικοί ενήλικοι.
Η ενοχή είναι η πεποίθηση ότι ένα άτομο είναι αμαρτωλό ή ότι έχει διαπράξει κάποια σφάλματα. Η ντροπή είναι η αίσθηση ότι το άτομο γίνεται αντιληπτό από τους άλλους ως κακό ή ότι έχει σφάλει. Σε αυτή την περίπτωση το κοινό που παρακολουθεί βρίσκεται έξω από τον εαυτό του ατόμου. Η ενοχή ενέχει την έννοια μιας ενδεχόμενης κακής πράξης, ενώ η ντροπή έχει την έννοια του αβοήθητου, της ασχήμιας και της ανικανότητας.
Αμυντικές και προσαμροστικές διεργασίες στο ναρκισσισμό
.
Οι μηχανισμοί που χρησιμοποιεί το ναρκισσιστικό άτομο κατά κύριο λόγο είναι η εξιδανίκευση, η υποτίμηση, η προβολή και η τελειοθηρία. Η εξιδανίκευση και η υποτίμηση είναι διεργασίες συμπληρωματικές, δεδομένου ότι όταν ο εαυτός του ατόμου εξιδανικεύεται, υποτιμάται ο εαυτός των άλλων ατόμων και αντιστρόφως. Ο Kohut αρχικά χρησιμοποίησε τον όρο «μεγαλειώδης εαυτός» για να αποδώσει την αίσθηση του μεγαλείου του εαυτού και την υπεροχή που διακρίνουν τον έναν πόλο του εσωτερικού κόσμου των ναρκισσιστικών ατόμων. Αυτή η αίσθηση μεγαλείου μπορεί να βιωθεί εσωτερικά ή να προβληθεί σε άλλα άτομα. Υπάρχει μια σταθερή διεργασία «ταξινόμησης», την οποία τα ναρκισσιστικά άτομα χρησιμοποιούν για να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε θέμα τα απασχολεί: Ποιος είναι ο «καλύτερος» γιατρός; Ποιο είναι το «καλύτερο» νηπιαγωγείο;
Μια αμυντική θέση στην οποία παγιδεύονται τα άτομα με ναρκισσιστικά κίνητρα είναι η τελειοθηρία. Επιδιώκουν μη ρεαλιστικά ιδανικά, και είτε πείθουν τον εαυτό τους ότι έχουν επιτύχει τους στόχους τους (το μεγαλειώδες αποτέλεσμα) είτε αντιδρούν στην αποτυχία τους νιώθοντας ατελείς και όχι απλοί, συνηθισμένοι άνθρωποι (το καταθλιπτικό αποτέλεσμα).
Η απαίτηση για τελειότητα εκφράζεται με χρόνια κριτική του εαυτού ή των άλλων (και αυτό εξαρτάται από το αν ο υποτιμημένος εαυτός προβάλλεται στους άλλους) και με ανικανότητα εκ μέρους του ατόμου να βρει χαρά στη ρευστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Μερικές φορές τα ναρκισσιστικά άτομα χειρίζονται το πρόβλημα της αυτοεκτίμησης θεωρώντας κάποιο άλλο πρόσωπο ? έναν εραστή, ένα δάσκαλο, ένα φίλο, έναν ήρωα- τέλειο και στη συνέχεια αισθάνονται υπέρμετρη υπερηφάνεια μέσω της ταύτισης με το πρόσωπο αυτό («Είμαι εξάρτημα του Τάδε, ο οποίος είναι αλάθητος»). Μερικά άτομα έχουν μακροχρόνια πρότυπα εξιδανίκευσης κάποιου ατόμου και, στην συνέχεια, όταν το άτομο αυτό επιδείξει κάποια ατέλεια, το ρίχνουν από το βάθρο που του έχουν στήσει. Από τη στιγμή που κανένας δεν είναι τέλειος, αυτή η στρατηγική είναι καταδικασμένη και ο υποτιμημένος εαυτός του ατόμου κάνει και πάλι την εμφάνισή του.
Εξιδανικεύω, για παράδειγμα, τον γιατρό που θα με σώσει, τον πολιτικό που θα λύσει τα προβλήματα του τόπου και τα δικά μου, το σχολείο όπου θα σπουδάσει το παιδί μου, το θεραπευτή που θα με απαλλάξει από τα συμπτώματά μου, το σύντροφο που θα με κάνει ασφαλή και ευτυχή κλπ και μέσα από τη σπουδαιότητα αυτών γίνομαι σπουδαίος κι εγώ. Όταν όμως οι προσδοκίες μου δεν εκπληρώνονται η ευάλωτη αυτοεκτίμησή μου μηδενίζεται. Για να αποφύγω αυτήν την κατάσταση υποτιμώ τον άλλο, λέγοντας ότι ο άλλος είναι ο κακός ή ο φταίχτης.
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Priest+++
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 303
- Εγγραφή: 15 Αύγ 2014, 21:08
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Φιλτατε Γιατρε, πιστεύω οτι οπως το πας, μέχρι το σαββατοκύριακο θα κανεις όλο το φόρουμ να χαπποπινει!!
Istriano® reloaded
-
Dimitris
- Δημοσιεύσεις: 1154
- Εγγραφή: 20 Αύγ 2010, 10:31
- Τοποθεσία: Λεμεσός
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Πάτερ κάνε κανένα ευχέλαιο γιατί όπως το βλέπω η επιστήμη από μόνη της δεν μας σώζει
«Τα φυτά των ζώων ένεκέν εστι και τα ζώα των ανθρώπων χάριν»
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Ψυχοσωματικά προβλήματα: Όταν η ψυχή πονάει, το σώμα… μιλάει
Τελευταία, όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που καταλήγουν στον γιατρό τους, εξαιτίας κάποιας ενόχλησης, για να πάρουν την απάντηση, μετά από σειρά εξετάσεων, πως πρόκειται για κάτι …ψυχολογικό! Τι είναι αυτό που προκαλεί τόσο έντονα σωματικά συμπτώματα; Πιθανότατα είναι τα δεκάδες ερωτήματα που το μυαλό αδυνατεί να απαντήσει….
Πόσες φορές, έχουμε νιώσει έναν κόμπο στο λαιμό, όταν δεν μπορούμε να εκφράσουμε κάτι που μας απασχολεί έντονα; Η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, κυρία Βασιλική Κ. Μαργέτη, εξηγεί πως το σώμα μας, επηρεάζεται από το τι νιώθουμε και σκεφτόμαστε και πως όταν η ψυχή πονά, αλλά το στόμα σιωπά, το σώμα μας αναλαμβάνει να μας δείξει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά…
Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, το σώμα μας… μιλάει! Κάποιες φορές περισσότερο, άλλες λιγότερο, αλλά πάντα για τον ίδιο λόγο. Θέλει να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε τι το ενοχλεί και τι το ευχαριστεί. Το ακούμε όμως;
Δυστυχώς όχι τόσο συχνά. Αν το ακούγαμε, ο πόνος στην κοιλιά, η δύσπνοια, το τρέμουλο και η ταχυκαρδία που αντιμετωπίζουν πολλά άτομα στην καθημερινότητά τους θα είχαν εξαφανιστεί. Σωματικά συμπτώματα που μας κάνουν την ζωή δύσκολη, που επιμένουν με την ίδια ένταση, παρόλο που όλες οι εξετάσεις έχουν βγει “καθαρές”. Τότε, πολύ εύλογα αναρωτιόμαστε το εξής: Αφού κανένα παθολογικό αίτιο δεν ευθύνεται για την κατάστασή μου, γιατί «πονάω»; Η απάντηση κρύβεται στο μπαούλο των συναισθημάτων μας. Τα συναισθήματά μας επηρεάζουν κάθε κύτταρο του σώματός μας και όχι μόνο τις σκέψεις και τη διάθεσή μας. Αναλόγως με το αν τα συναισθήματά μας είναι θετικά ή αρνητικά, επηρεάζουν όλη τη χημεία του σώματός μας, με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση ή την αποδυνάμωση της υγείας μας. Καθώς λοιπόν το σώμα μας επηρεάζεται, αρχίζει να μας δίνει κάποια σωματικά συμπτώματα, αρχίζει δηλαδή να μας μιλάει.
Ο κόσμος των ψυχοσωματικών
Η παραπάνω κατάσταση αναφέρεται συχνά με τον όρο «ψυχοσωματικά». «Ψυχοσωματικά ονομάζονται τα σωματικά συμπτώματα που δεν οφείλονται σε κάποια οργανική ή παθολογική αιτία, η ένταση όμως και ο τρόπος που εκδηλώνονται, είναι παρόμοια με τη φύση των συμπτωμάτων που προκαλούνται από μια βιολογική ασθένεια. Τα ψυχοσωματικά αποτελούν ένα μέσο έκφρασης των καταπιεσμένων δυσάρεστων συναισθημάτων και των ψυχολογικών συγκρούσεων/αδιεξόδων του ατόμου, μέσα από το σώμα», εξηγεί η ψυχολόγος κυρία Βασιλική Μαργέτη. Μια περίπτωση τέτοιων συγκρούσεων, σχετίζεται με όσα θέλει να κάνει κάποιος, αλλά δεν μπορεί ή δεν πρέπει. Σαν συνέπεια, νιώθει μεγάλη καταπίεση, άγχος και στην προσπάθειά του να καταπολεμήσει τη θέλησή του, την καταπνίγει, την «ξεχνάει», ή πείθει τον εαυτό του πως την έχει ξεπεράσει. Τότε, το σωματικό σύμπτωμα χτυπάει σαν ξεχασμένο ξυπνητήρι, προκειμένου να μας αφυπνίσει. Όσο και να καταπιέσουμε τα συναισθήματά μας, είναι μαθηματικά βέβαιο πως αυτά θα βρουν την έξοδο κινδύνου, όσο επώδυνη και αν είναι αυτή για τον οργανισμό μας. Το μυαλό ξεχνάει, το σώμα ποτέ…
Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ σημαντικό να διερευνάται το αίτιο έκλυσης αυτών των συμπτωμάτων, με τη βοήθεια του ιατρού, ώστε να αποκλειστεί η πιθανότητα κάποιας ασθένειας.
Αύξηση της συχνότητας
Τα τελευταία χρόνια, έχει παρατηρηθεί αύξηση στα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Ποιος είναι ο λόγος; Η ειδικός εξηγεί ότι «τα αίτια για την εμφάνιση των ψυχοσωματικών συμπτωμάτων είναι, όπως στις περισσότερες ψυχικές ασθένειες, πολυπαραγοντικά. Αυτό σημαίνει ότι συμβάλλουν περισσότεροι από ένας παράγοντες στη γέννηση και στη συντήρησή τους. Το άγχος εκτιμάται ότι αποτελεί έναν από τους πιο βασικούς παράγοντες που πυροδοτούν τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, διότι επηρεάζει σημαντικά το κεντρικό νευρικό σύστημα, το ταλαιπωρεί, στέλνοντας άσκοπα «σήματα συναγερμού» και απορρυθμίζει τις βιολογικές λειτουργίες του σώματος, με αποτέλεσμα το άτομο να δυσλειτουργεί. Συμπερασματικά, αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στην περίοδο της «πολυμορφικής» κρίσης (αξιών, θεσμών, οικονομίας), θα διαπιστώσει ότι υπάρχει μια πληθώρα αγχογόνων ερεθισμάτων, π.χ. η ανεργία ή η αίσθηση της ξαφνικής απώλειας που το άτομο καλείται να αντιμετωπίσει, το γεγονός ότι το άτομο αρκετές φορές επενδύει τα μέγιστα, για να πετύχει τα ελάχιστα. Οι συνθήκες αυτές, αφενός αυξάνουν το άγχος για επιβίωση, αφετέρου καλλιεργούν συναισθήματα ματαίωσης, απαξίας, θλίψης και απογοήτευσης».
Ακούγοντας το σώμα μας…
Κάθε εξωτερικό ερέθισμα μας δημιουργεί συναισθήματα. Συναισθήματα, που δεν είναι πάντα ευχάριστα. Μάλιστα, όσο πιο δυσάρεστα είναι, τόσο προσπαθούμε να τα απωθήσουμε. Τι ακριβώς απωθούμε όμως; Ένα κομμάτι του εαυτού μας; Γιατί το σώμα μας προσπαθεί να μας θυμίσει πράγματα που θέλουμε να ξεχάσουμε; Σύμφωνα με την κυρία Μαργέτη, η σχέση σώματος και ψυχής, που μελετάται από τους φιλοσόφους, μέχρι και τους σύγχρονους ερευνητές, είναι μια σχέση αλληλεπίδρασης. Αυτό φαίνεται στις περιπτώσεις όπου το σώμα νοσεί από μια βιολογική ασθένεια και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ψυχολογία (διάθεση – συναισθήματα) να επηρεάζεται αρνητικά. Ισχύει ωστόσο και το αντίστροφο! Θα πρέπει λοιπόν να δούμε τα ψυχοσωματικά συμπτώματα ως τη φωνή της ψυχής μας, η οποία εξωτερικεύεται μέσα από το σώμα, μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Στην περίπτωση που το άτομο δεν συμπεριφέρεται προληπτικά και αναβάλλει την επίλυση των ψυχολογικών του δυσκολιών, η ψυχή χρησιμοποιεί τα ψυχοσωματικά συμπτώματα σαν «υπενθύμιση» για κάτι που έχει μείνει πίσω και χρειάζεται να αλλάξει ή να διορθωθεί. «Άλλες φορές, το σύμπτωμα αποτελεί μια αντίδραση σε μια κακώς κείμενη ή/και απειλητική συνθήκη. Για παράδειγμα, ο εμετός ή ο πόνος στην κοιλιά ενός παιδιού κάθε πρωί πριν πάει στο σχολείο, είναι μια αντίδραση στον φόβο για τη δασκάλα ή στην κοροϊδία των συμμαθητών του ή στο γεγονός ότι δεν έχει προετοιμαστεί επαρκώς».
Ο πόνος δεν είναι τυχαίος
Κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν από σπαστική κολίτιδα, άλλοι από πονοκεφάλους, άλλοι από κρίσεις πανικού. Η ψυχολόγος σημειώνει ότι «το όργανο ή το σύστημα του σώματος, στο οποίο εκδηλώνονται τα ψυχοσωματικά συμπτώματα είναι συχνά αυτό στο οποίο το άτομο έχει μια ευαισθησία. Είναι πολύ πιθανό να υπάρχει ένας κληρονομικός παράγοντας που να εξηγεί την ευαλωτότητα του συγκεκριμένου σημείου του σώματος. Για παράδειγμα, η σπαστική κολίτιδα ή οι πόνοι στο στομάχι ως αποτέλεσμα του άγχους, είναι πιθανό να είναι συμπτώματα που να μοιράζονται συγγενικά πρόσωπα (π.χ. μητέρα και κόρη)».
Ψυχική ισορροπία για καλύτερη υγεία
Η ψυχή και το σώμα αποτελούν ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο. Όταν πάσχει το ένα, μοιραία συμπαρασύρει και το άλλο, γι’ αυτό και έχει πολύ μεγάλη σημασία η αναζήτηση της ισορροπίας. Σύμφωνα με την κυρία Μαργέτη, «η ψυχοθεραπεία είναι απαραίτητη, πριν ακόμη το άτομο εμφανίσει έκπτωση στη λειτουργικότητά του. Με τη βοήθεια του θεραπευτή:
Θα πρέπει να παρατηρήσει προσεκτικά την καθημερινότητά του και τα θέματα που τον απασχολούν ή τον δυσκολεύουν περισσότερο
Να ελέγξει τις προσωπικές του αντοχές σε στρεσογόνους παράγοντες.
Να εντοπίσει τις αιτίες που πυροδοτούν το στρες του.
Να ακολουθήσει ένα Πρόγραμμα Διαχείρισης Στρες, που θα ανταποκρίνεται στις δικές του προσωπικές ανάγκες».
Η ψυχοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο στην αντιμετώπιση των ψυχοσωματικών προβλημάτων, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει τον δρόμο για τη βελτίωση της ψυχικής, σωματικής και πνευματικής υγείας ενός ατόμου.
Συνοψίζοντας, είναι σημαντικό να μην αγνοείτε τα σημάδια που το σώμα σας δείχνει, γιατί το μόνο που καταφέρνετε με αυτόν τον τρόπο είναι να αφήνετε την αιτία που έχει δημιουργήσει τον πόνο να δυναμώνει και να συνεχίζει να δρα ύπουλα εις βάρος του εαυτού σας…
Πού «χτυπούν» τα ψυχοσωματικά;
Στο καρδιαγγειακό σύστημα (ταχυκαρδία, τσιμπήματα στο στήθος, φτερουγίσματα στην καρδιά)
Στο πεπτικό σύστημα (σφίξιμο στο στομάχι, σπαστική κολίτιδα, αναγωγές του γαστρικού περιεχομένου, καούρα, σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου)
Στη σεξουαλική λειτουργία (δυσκολία στύσης, δυσπαρευνία, ανοργασμικότητα)
Στις διατροφικές συμπεριφορές (ανορεξία, αυξημένη όρεξη, βουλιμία)
Στο μυοσκελετικό σύστημα (οσφυαλγία)
Στο αναπνευστικό σύστημα (ταχύπνοια, δύσπνοια)
Στο ενδοκρινολογικό και νευρικό σύστημα
Διάφορες δερματολογικές παθήσεις (έκζεμα, τριχοφάγος, λεύκη)
Τελευταία, όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που καταλήγουν στον γιατρό τους, εξαιτίας κάποιας ενόχλησης, για να πάρουν την απάντηση, μετά από σειρά εξετάσεων, πως πρόκειται για κάτι …ψυχολογικό! Τι είναι αυτό που προκαλεί τόσο έντονα σωματικά συμπτώματα; Πιθανότατα είναι τα δεκάδες ερωτήματα που το μυαλό αδυνατεί να απαντήσει….
Πόσες φορές, έχουμε νιώσει έναν κόμπο στο λαιμό, όταν δεν μπορούμε να εκφράσουμε κάτι που μας απασχολεί έντονα; Η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, κυρία Βασιλική Κ. Μαργέτη, εξηγεί πως το σώμα μας, επηρεάζεται από το τι νιώθουμε και σκεφτόμαστε και πως όταν η ψυχή πονά, αλλά το στόμα σιωπά, το σώμα μας αναλαμβάνει να μας δείξει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά…
Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, το σώμα μας… μιλάει! Κάποιες φορές περισσότερο, άλλες λιγότερο, αλλά πάντα για τον ίδιο λόγο. Θέλει να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε τι το ενοχλεί και τι το ευχαριστεί. Το ακούμε όμως;
Δυστυχώς όχι τόσο συχνά. Αν το ακούγαμε, ο πόνος στην κοιλιά, η δύσπνοια, το τρέμουλο και η ταχυκαρδία που αντιμετωπίζουν πολλά άτομα στην καθημερινότητά τους θα είχαν εξαφανιστεί. Σωματικά συμπτώματα που μας κάνουν την ζωή δύσκολη, που επιμένουν με την ίδια ένταση, παρόλο που όλες οι εξετάσεις έχουν βγει “καθαρές”. Τότε, πολύ εύλογα αναρωτιόμαστε το εξής: Αφού κανένα παθολογικό αίτιο δεν ευθύνεται για την κατάστασή μου, γιατί «πονάω»; Η απάντηση κρύβεται στο μπαούλο των συναισθημάτων μας. Τα συναισθήματά μας επηρεάζουν κάθε κύτταρο του σώματός μας και όχι μόνο τις σκέψεις και τη διάθεσή μας. Αναλόγως με το αν τα συναισθήματά μας είναι θετικά ή αρνητικά, επηρεάζουν όλη τη χημεία του σώματός μας, με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση ή την αποδυνάμωση της υγείας μας. Καθώς λοιπόν το σώμα μας επηρεάζεται, αρχίζει να μας δίνει κάποια σωματικά συμπτώματα, αρχίζει δηλαδή να μας μιλάει.
Ο κόσμος των ψυχοσωματικών
Η παραπάνω κατάσταση αναφέρεται συχνά με τον όρο «ψυχοσωματικά». «Ψυχοσωματικά ονομάζονται τα σωματικά συμπτώματα που δεν οφείλονται σε κάποια οργανική ή παθολογική αιτία, η ένταση όμως και ο τρόπος που εκδηλώνονται, είναι παρόμοια με τη φύση των συμπτωμάτων που προκαλούνται από μια βιολογική ασθένεια. Τα ψυχοσωματικά αποτελούν ένα μέσο έκφρασης των καταπιεσμένων δυσάρεστων συναισθημάτων και των ψυχολογικών συγκρούσεων/αδιεξόδων του ατόμου, μέσα από το σώμα», εξηγεί η ψυχολόγος κυρία Βασιλική Μαργέτη. Μια περίπτωση τέτοιων συγκρούσεων, σχετίζεται με όσα θέλει να κάνει κάποιος, αλλά δεν μπορεί ή δεν πρέπει. Σαν συνέπεια, νιώθει μεγάλη καταπίεση, άγχος και στην προσπάθειά του να καταπολεμήσει τη θέλησή του, την καταπνίγει, την «ξεχνάει», ή πείθει τον εαυτό του πως την έχει ξεπεράσει. Τότε, το σωματικό σύμπτωμα χτυπάει σαν ξεχασμένο ξυπνητήρι, προκειμένου να μας αφυπνίσει. Όσο και να καταπιέσουμε τα συναισθήματά μας, είναι μαθηματικά βέβαιο πως αυτά θα βρουν την έξοδο κινδύνου, όσο επώδυνη και αν είναι αυτή για τον οργανισμό μας. Το μυαλό ξεχνάει, το σώμα ποτέ…
Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ σημαντικό να διερευνάται το αίτιο έκλυσης αυτών των συμπτωμάτων, με τη βοήθεια του ιατρού, ώστε να αποκλειστεί η πιθανότητα κάποιας ασθένειας.
Αύξηση της συχνότητας
Τα τελευταία χρόνια, έχει παρατηρηθεί αύξηση στα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Ποιος είναι ο λόγος; Η ειδικός εξηγεί ότι «τα αίτια για την εμφάνιση των ψυχοσωματικών συμπτωμάτων είναι, όπως στις περισσότερες ψυχικές ασθένειες, πολυπαραγοντικά. Αυτό σημαίνει ότι συμβάλλουν περισσότεροι από ένας παράγοντες στη γέννηση και στη συντήρησή τους. Το άγχος εκτιμάται ότι αποτελεί έναν από τους πιο βασικούς παράγοντες που πυροδοτούν τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, διότι επηρεάζει σημαντικά το κεντρικό νευρικό σύστημα, το ταλαιπωρεί, στέλνοντας άσκοπα «σήματα συναγερμού» και απορρυθμίζει τις βιολογικές λειτουργίες του σώματος, με αποτέλεσμα το άτομο να δυσλειτουργεί. Συμπερασματικά, αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στην περίοδο της «πολυμορφικής» κρίσης (αξιών, θεσμών, οικονομίας), θα διαπιστώσει ότι υπάρχει μια πληθώρα αγχογόνων ερεθισμάτων, π.χ. η ανεργία ή η αίσθηση της ξαφνικής απώλειας που το άτομο καλείται να αντιμετωπίσει, το γεγονός ότι το άτομο αρκετές φορές επενδύει τα μέγιστα, για να πετύχει τα ελάχιστα. Οι συνθήκες αυτές, αφενός αυξάνουν το άγχος για επιβίωση, αφετέρου καλλιεργούν συναισθήματα ματαίωσης, απαξίας, θλίψης και απογοήτευσης».
Ακούγοντας το σώμα μας…
Κάθε εξωτερικό ερέθισμα μας δημιουργεί συναισθήματα. Συναισθήματα, που δεν είναι πάντα ευχάριστα. Μάλιστα, όσο πιο δυσάρεστα είναι, τόσο προσπαθούμε να τα απωθήσουμε. Τι ακριβώς απωθούμε όμως; Ένα κομμάτι του εαυτού μας; Γιατί το σώμα μας προσπαθεί να μας θυμίσει πράγματα που θέλουμε να ξεχάσουμε; Σύμφωνα με την κυρία Μαργέτη, η σχέση σώματος και ψυχής, που μελετάται από τους φιλοσόφους, μέχρι και τους σύγχρονους ερευνητές, είναι μια σχέση αλληλεπίδρασης. Αυτό φαίνεται στις περιπτώσεις όπου το σώμα νοσεί από μια βιολογική ασθένεια και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ψυχολογία (διάθεση – συναισθήματα) να επηρεάζεται αρνητικά. Ισχύει ωστόσο και το αντίστροφο! Θα πρέπει λοιπόν να δούμε τα ψυχοσωματικά συμπτώματα ως τη φωνή της ψυχής μας, η οποία εξωτερικεύεται μέσα από το σώμα, μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Στην περίπτωση που το άτομο δεν συμπεριφέρεται προληπτικά και αναβάλλει την επίλυση των ψυχολογικών του δυσκολιών, η ψυχή χρησιμοποιεί τα ψυχοσωματικά συμπτώματα σαν «υπενθύμιση» για κάτι που έχει μείνει πίσω και χρειάζεται να αλλάξει ή να διορθωθεί. «Άλλες φορές, το σύμπτωμα αποτελεί μια αντίδραση σε μια κακώς κείμενη ή/και απειλητική συνθήκη. Για παράδειγμα, ο εμετός ή ο πόνος στην κοιλιά ενός παιδιού κάθε πρωί πριν πάει στο σχολείο, είναι μια αντίδραση στον φόβο για τη δασκάλα ή στην κοροϊδία των συμμαθητών του ή στο γεγονός ότι δεν έχει προετοιμαστεί επαρκώς».
Ο πόνος δεν είναι τυχαίος
Κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν από σπαστική κολίτιδα, άλλοι από πονοκεφάλους, άλλοι από κρίσεις πανικού. Η ψυχολόγος σημειώνει ότι «το όργανο ή το σύστημα του σώματος, στο οποίο εκδηλώνονται τα ψυχοσωματικά συμπτώματα είναι συχνά αυτό στο οποίο το άτομο έχει μια ευαισθησία. Είναι πολύ πιθανό να υπάρχει ένας κληρονομικός παράγοντας που να εξηγεί την ευαλωτότητα του συγκεκριμένου σημείου του σώματος. Για παράδειγμα, η σπαστική κολίτιδα ή οι πόνοι στο στομάχι ως αποτέλεσμα του άγχους, είναι πιθανό να είναι συμπτώματα που να μοιράζονται συγγενικά πρόσωπα (π.χ. μητέρα και κόρη)».
Ψυχική ισορροπία για καλύτερη υγεία
Η ψυχή και το σώμα αποτελούν ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο. Όταν πάσχει το ένα, μοιραία συμπαρασύρει και το άλλο, γι’ αυτό και έχει πολύ μεγάλη σημασία η αναζήτηση της ισορροπίας. Σύμφωνα με την κυρία Μαργέτη, «η ψυχοθεραπεία είναι απαραίτητη, πριν ακόμη το άτομο εμφανίσει έκπτωση στη λειτουργικότητά του. Με τη βοήθεια του θεραπευτή:
Θα πρέπει να παρατηρήσει προσεκτικά την καθημερινότητά του και τα θέματα που τον απασχολούν ή τον δυσκολεύουν περισσότερο
Να ελέγξει τις προσωπικές του αντοχές σε στρεσογόνους παράγοντες.
Να εντοπίσει τις αιτίες που πυροδοτούν το στρες του.
Να ακολουθήσει ένα Πρόγραμμα Διαχείρισης Στρες, που θα ανταποκρίνεται στις δικές του προσωπικές ανάγκες».
Η ψυχοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο στην αντιμετώπιση των ψυχοσωματικών προβλημάτων, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει τον δρόμο για τη βελτίωση της ψυχικής, σωματικής και πνευματικής υγείας ενός ατόμου.
Συνοψίζοντας, είναι σημαντικό να μην αγνοείτε τα σημάδια που το σώμα σας δείχνει, γιατί το μόνο που καταφέρνετε με αυτόν τον τρόπο είναι να αφήνετε την αιτία που έχει δημιουργήσει τον πόνο να δυναμώνει και να συνεχίζει να δρα ύπουλα εις βάρος του εαυτού σας…
Πού «χτυπούν» τα ψυχοσωματικά;
Στο καρδιαγγειακό σύστημα (ταχυκαρδία, τσιμπήματα στο στήθος, φτερουγίσματα στην καρδιά)
Στο πεπτικό σύστημα (σφίξιμο στο στομάχι, σπαστική κολίτιδα, αναγωγές του γαστρικού περιεχομένου, καούρα, σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου)
Στη σεξουαλική λειτουργία (δυσκολία στύσης, δυσπαρευνία, ανοργασμικότητα)
Στις διατροφικές συμπεριφορές (ανορεξία, αυξημένη όρεξη, βουλιμία)
Στο μυοσκελετικό σύστημα (οσφυαλγία)
Στο αναπνευστικό σύστημα (ταχύπνοια, δύσπνοια)
Στο ενδοκρινολογικό και νευρικό σύστημα
Διάφορες δερματολογικές παθήσεις (έκζεμα, τριχοφάγος, λεύκη)
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Nikos
- Δημοσιεύσεις: 1284
- Εγγραφή: 31 Αύγ 2011, 12:00
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Ενδιαφέρον γιατρε! ευχαριστουμε για τα άρθρα!Αλλά εν καλά που λαλεί ο πάτερ, με το μαλακό και εννα αρκέψουμε να χαπποπινουμε! 