Το νταβατζηλίκι του λαθροθήρα…
Κείμενο: Ν. Φωτακόπουλος
Η ”γνωριμία” έγινε σε κάποιο αγώνα του Ομίλου Ντράτχααρ. O ..μπάρμπας ήταν γύρω στα 65. Τον είδα να πετάει τα σκουπίδια του από το παράθυρο του αυτοκινήτου του. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Τον πλευρίζω και του βάζω χέρι. Με ύφος χιλίων αναιδέστατων πιθήκων μου απαντάει απαξιωτικά και ειρωνικά ταυτόχρονα:
-”Χαρτιά είναι. Ανακυκλώσιμο υλικό!”
Του πετάω ένα ”…σαν δεν ντρέπεσαι” και δίνω τόπο στην οργή. Ο μπάρμπας ήταν προσκολυόμενος στην παρέα κάποιου ”ντρατχααρά” και κατα την διάρκεια του αγώνα αυτός πήγε για τσιχλοκότσυφα ενδεδυμένος με στολή παραλαγής (φυσικά). Τον ξανάδα το μεσημέρι στην ταβέρνα. Έτυχε να κάτσουμε δίπλα-δίπλα. Πολιτισμένος μου φάνηκε και λογικός άνθρωπός. Για το πρωινό επεισόδιο δεν μιλήσαμε αλλά μιλήσαμε για όλα τα άλλα. Για τον καιρό, για την πολιτική, για την ακρίβεια και πάει λέγοντας. Κάποια στιγμή έφτασε η κουβέντα στις μπεκάτσες και στα πολλά πουλιά της ημέρας όπως απέδειξε ο αγώνας. Εκεί ο ..μπάρμπας έβγαλε πάλι τον κακό του εαυτό.
-”Και το τόπα εγώ να ρθούμε πρωί να πάρουμε κάνα πουλί” λέει και συνεχίζει απτόητος.
-”Δεν αξίζει να τρέχεις όλη μέρα όταν μπορείς στο καρτέρι να πάρεις ένα-δυό πουλιά πολύ εύκολα”. Μου ξανανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.
-”Απαγορεύεται το κυνήγι της μπεκάτσας στο καρτέρι”. –”Μπα τι μας λες; Όχι θα αφήσω τους άλλους να τις τρώνε και εγώ θα το παίζω νομοταγής. Δεν σφάξαμε”.
-”Είσαι λαθροθήρας δηλαδή;” –”Ρε δεν μπα να λες ότι θες…” .
-Μάταιος κόπος. Η με τον τοίχο μίλαγα ή με τον μπάρμπα- λαθροθήρα το ίδιο ήταν. Τόση γαϊδουριά μαζεμένη σε ένα μόνο άνθρωπο σπάνια συναντάει κανείς. Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο κακό έκανε. Θεωρούσε την λαθροθηρία σαν κάτι το πολύ φυσικό. Σαν μια πονηριά. Αυτός ήταν ο πονηρός και οι άλλοι τα κορόιδα. Τόσο προσβλητικός προς τους άλλους κυνηγούς. Και μάλλον ποτέ δεν βρέθηκε κανείς για να του τα πει χοντρά. Όχι πώς δεν διαφωνούσαν και άλλοι με όσα έλεγε. Αλλά κανείς, λόγω ευγενείας, δεν του τα έχωσε με τέτοιο τρόπο που θα τον έκανε να καταλάβει πώς ήταν ένα …γαιδούρι και μισό. Τώρα θα μου πείτε γιατί προσβάλω τα γαιδουράκια; Δίκιο έχετε… Αυτός λοιπόν ο 65χρονος λαθροθήρας σίγουρα δεν είναι μόνο καρτεριτζής της μπεκάτσας. Είμαι βέβαιος πώς θα τουφέκαγε και λαγό την απαγορευμένη ημέρα ή την νύχτα ή ακόμα και ένα κύκνο μιά και έχει και μπόλικο κρέας και μάλιστα πολύ περισσότερο από την μπεκάτσα. Είχε ανάγκη από κρέας ο μπάρμπας; Φυσικά όχι. Απλά είναι επιρρεπής στην λαθροθηρία και για την ακρίβεια στην παρανομία.Είναι ο τύπος του πολίτη (που λέει ο λόγος) που θα πετάξει τα μπάζα του στο δάσος, θα κτίσει αυθαίρετο όπου γουστάρει, θα καταπατήσει την δημόσια έκταση, θα κλέψει στο ζύγι (αν είναι έμπορος) ή θα λαδωθεί για να εξυπηρετήσει άν είναι δημόσιος υπάλληλος. Όταν είναι όλα αυτά τότε δεν μπορεί να μην είναι και λαθροθήρας. Ο πονηρός είναι πονηρός παντού. Όπως και ο κακός χαρακτήρας είναι παντού κακός χαρακτήρας. Και με τα σκυλιά του και με τα παιδιά του. Και με την γυναίκα του και με την γειτονιά του. Και με το σόι του και με τους συναδέλφους του. Και με τον δύστροπο άνθρωπο δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Με τον πονηρό λαθροθήρα όμως πολλά μπορείς να κάνεις. Και πρώτα από όλα τον προσβάλλεις κατάμουτρα. Όπως ακριβώς και αυτός προσβάλει εσένα και τον κάθε νομοταγή κυνηγό που ανησυχεί που προσπαθεί και συνεισφέρει στην προσπάθεια για μια καλύτερη θηραματική διαχείριση αλλά και στην ηθική υποχρέωση όλων μας να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές ένα καλύτερο (θηραματικό) περιβάλλον. Όλα αυτά λοιπόν τα ακυρώνει ο μπάρμπας- λαθροθήρας και ο κάθε λαθροθήρας. Για αυτό χρειάζεται όχι μόνο μηδενική ανοχή αλλά και …κατσάδιασμα. Το λέω πολύ ήπια. Και για να μιλήσω στην γλώσσα που προαναφερθέντος μπάρμπα να το πω πιο χύμα. ….Μπινελίκια, καταγγελία και απομόνωση χρειάζεται ο λαθροθήρας. Στην ταβέρνα ή στο καφενείο που θα βγεί ο πονηρός μπροστά σε δέκα νοματαίους να πουλήσει μαγκιά πώς κτύπησε μία ή δέκα μπεκάτσες στο καρτέρι χρειάζεται χοντρό κράξιμο. Όπως χρειάζεται κράξιμο και ο κασετοφωνάκιας με τις 100 τσίχλες όπως και ο νυκτολαθροθήρας των λαγών. Όλοι, ή σχεδόν όλοι, τους ξέρουμε τους λαθροθήρες. Υπάρχουν επειδή τους ανεχόμαστε. Το άλλοθι περί ανύπαρκτης, αδιάφορης ή αδύναμης θηροφυλακής δεν είναι δικαιολογία. Είναι υπεκφυγή και ανοχή στο νταβατζιλίκι του κάθε λαθροθήρα. Ας ξυπνήσουμε λοιπόν ας τον καταγγείλουμε και ας καταλάβουμε μια για πάντα πώς δεν έχουμε μόνο 300 ένστολους μισθωτούς θηροφύλακες έχουμε και άλλους 200.000 κυνηγούς-θηροφύλακες που έχουν υποχρέωση να καταγγέλλουν και να αποτρέπουν την λαθροθηρία. Διαφορετικά η ανοχή γίνεται συνενοχή…
