Αγγλικο Ποιντερ

pointers.jpg

Η καταγωγή και Ιστορία του Πόϊντερ

Είναι γνωστό ότι, τα πρώτα Πόϊντερ, ήλθαν στην Αγγλία στις αρχές του 17ου αιώνα, ή την περίοδο 1630-1650. Προς το τέλος του,και για μερικά χρόνια ακόμη, τα παλιά εμπροσθογεμή όπλα, επειδή ήθελαν αρκετή ώρα να γεμίσουν και να είναι έτοιμα, υπαγόρευαν κατά κάποιο τρόπο, και τι είδους κυνηγετικό σκύλο χρειαζόταν. Ο σκύλος έπρεπε να βρει το θήραμα, να δείξει την κρυψώνα του και να μείνει ακίνητο, έως ότου ο κυνηγός ήταν έτοιμος να πυροβολήσει. Γι'αυτόν τον σκοπό δημιουργήθηκε το Πόϊντερ. Υπάρχουν λίγες διαφορετικές απόψεις, σχετικά με το που δημιουργήθηκε αρχικά αυτός ο σκύλος, μεταξύ των τότε κρατών στα οποία υπήρχε ο παλαιότερος και βαρύτερος τύπος, το Μπράκ. Στην Βρετάνη ή στην Ισπανία, που είναι και η επικρατέστερη άποψη, αλλά υπάρχει πολύ λίγη αμφιβολία, ότι χρωστάει την ύπαρξή του στην διασταύρωση με Φόξχαουντ (Foxhound), Γκρέϋχαουντ (Greyhound ) και πιθανότατα λίγα Μπλούντχαουντ ( Bloodhound ).
Χρειάζονταν υπερόσφρηση, ταχύτητα στον κυνηγετικό στίβο και απόλυτη ακινησία, και αυτές οι παραπάνω ράτσες ήταν οι πιο ενδεδειγμένες να του δώσουν τέτοια ποιότητα. Τα πρώτα σκυλιά έφτασαν στην Αγγλία, την εποχή που η τουφεκιά στο «φτερό» δεν ήταν ακόμη πολύ πρακτική. Τα χρησιμοποιούσαν λοιπόν για τριχωτά και καθιστά πουλιά. Πριν είχαν μόνο τα πολύ γρηγορότερα Γκρέϋχαουντ γι'αυτή την εργασία, τα οποία όμως δεν είχαν την ικανότητα του Πόϊντερ να βρίσκει το θήραμα. Προς το τέλος όμως του αιώνα, το τουφέκισμα στο φτερό έγινε της μόδας και το Πόϊντερ καθιερώθηκε πλέον. Τα παλαιότερα Πόϊντερ, χρησιμοποιήθηκαν για πολλά χρόνια, με συνεχείς διασταυρώσεις με Φόξχαουντ έως σχεδόν το τέλος του 19ο αιώνα, με σκοπό να «ενθαρύνουν» τον πολύ προσεκτικό χαρακτήρα του. Αυτή όμως η συνεχής μίξη, όπως και εκείνη με τα Γκρέϋχάουντ, έδωσε ένα σκύλο με φονικό ένστικτο, και για να το απαλύνουν, έγιναν πολλές διασταυρώσεις με Εγγλέζικα Σέττερ, όλα αυτά τα χρόνια.
Περί τα μέσα του 19ου αιώνα, ο παλαιός Ισπανικός τύπος, είχε πλέον εξαφανιστεί και το Εγγλέζικο Πόϊντερ είχε καθιερωθεί σαν ο σκύλος-μοντέλο κυνηγού, που είχε τα προσόντα και το στυλ. Την ίδια εποχή, οι κυνηγοί είχαν πλέον όπλα πιο μοντέρνα και δούλευαν μόνοι με τον σκύλο τους, δεν είχαν πια την ανάγκη να οργανώνουν ομάδες από «ξεφωλιαστές» και το Πόϊντερ ήταν ο ενδεδειγμένος τύπος του σκυλιού, για μερικές ώρες κυνηγίου. Τα Πόϊντερ ήταν εκπαιδευμένα για κυνήγι σε ζευγάρια, και η θεωρία αλλά και η πράξη ήταν, το ένα να υποστηρίζει το άλλο στο να επιβεβαιώνουν, την παρουσία του θηράματος με την διασταυρωμένη έρευνα και την ακριβή του θέση, με το να το «δείχνουν» από διαφορετική γωνία!
Το Πόϊντερ, όπως το ξέρουμε σήμερα, προήλθε από αυτά τα σκυλιά. Διατηρήθηκε για την απαράμιλλη ικανότητά του στο κυνήγι, στο να βρίσκει αλάνθαστα την θέση των πουλιών. Μετά την τουφεκιά, έπρεπε άλλα σκυλιά, τα retrievers,έπρεπε να βρουν και να φέρουν το σκοτωμένο θήραμα.

Στανταρ της Φυλης

Τα Πόϊντερ αναπαράγονται πρωτίστως για αθλητές! Είναι ένας αθλητής που πρέπει να ψάχνει αλάνθαστα όλη την περιοχή. Το τυπικό δείγμα, δίνει την άμεση εντύπωση της συμπαγούς δύναμης και της ευκινησίας. Έχει το κεφάλι του πάντα ψηλά, περήφανα, με έκφραση έξυπνη και πάντα άγρυπνη! Είναι ένα ζώο για κυνήγι πανέξυπνο, σκληροτράχηλο, που δείχνει ότι έχει την δύναμη, το θάρρος και την επιθυμία να κυνηγήσει. Και στην έκφρασή του είναι η πίστη και η αφοσίωση ενός αληθινού συντρόφου του κυνηγού. Η άγρυπνη και καλή του φύση τον κάνουν ιδανικό σύντροφο στο κυνήγι αλλά και στο σπίτι. Πρέπει να είναι αξιοπρεπής και να μην δείχνει ποτέ δειλία στον κυνηγετικό στίβο ή ακόμη σε άνθρωπο ή σκύλο.

Κεφάλι : Το κρανίο, είναι μεσαίου μεγέθους με μήκος ίσο με το ρύγχος και σχεδόν ίσου πλάτους, με μικρό εξόγκωμα στην κορφή. Μικρό «βαθούλωμα»μεταξύ των ματιών και με μάγουλα που σμιλεύονται καθαρά. Έντονο «στοπ» στην βάση του ρύγχους, το οποίο εκτείνεται σε ίσο μήκος με το κρανίο και έτσι, ώστε η μύτη να είναι ελαφρώς υψηλότερη στην άκρη απ'την βάση. Οι παράλληλες όμως γραμμές, κρανίου-ρύγχους, είναι αποδεκτές. Οι σιαγόνες τελειώνουν σε ορθή γωνία με το ρύγχος και κλείνουν σαν «ψαλίδα». Τα ρουθούνια μεγάλα και καλά ανοικτά. Αυτιά λεπτά και ίσια με μήκος σχεδόν στο κάτω μέρος της σιαγόνας, κολλημένα σχεδόν στο κεφάλι. Μάτια μεγάλα και στρογγυλά με έντονο βλέμμα και χρώμα σκούρο καφέ (φουντουκί).

Λαιμός ,μακρύς, μυώδης, με σχήμα αψίδας, βγαίνει καθαρά απ'τους ώμους. Στήθος βαθύ και όχι πολύ φαρδύ, δεν πρέπει να εμποδίζει την ελεύθερη κίνηση των ποδιών, φτάνει έως λίγο κάτω απ'τον αγκώνα. Μπροστινά πόδια ίσια τελείως παράλληλα με πέλματα οβάλ και ποτέ ανοικτά δάκτυλα. Πλάτη ισχυρή, στέρεη με ελαφρά άνοδο από τα καπούλια στον ώμο. Τα καπούλια πέφτουν ελαφρά στην βάση της ουράς. Ουρά παχύτερη στην ρίζα, λεπταίνει στην άκρη, και μακριά έως σχεδόν στον πίσω αγκώνα. Μηροί έντονα μυώδης, μακριοί που δείχνουν την δύναμη που ωθεί τον σκύλο προς τα εμπρός! Το αποφασιστικό γωνιώδες τμήμα, είναι το σημάδι της δύναμης και της αντοχής. Τρίχωμα κοντό, πυκνό με ελαφρά γυαλάδα. Χρώματα άσπρο σε συνδυασμό με κηλίδες καφέ, πορτοκαλί, λεμονί, μαύρο ή σπάνια μονόχρωμο. Ένα καλό πόϊντερ δεν μπορεί να έχει άσχημα χρώματα. Η μύτη μαύρη και στα ανοικτόχρωμα το χρώμα της σάρκας.

Κίνηση, ομαλή, νευρώδης, με ισχυρή ώθηση των οπίσθιων άκρων. Το κεφάλι πάντα ψηλά σε ευθεία με την πλάτη και την ουρά λίγο χαμηλότερα που δεν πρέπει να κινείται κατά την εργασία νευρικά δεξιά-αριστερά. Λένε χαριτολογώντας, ότι εάν βάλουμε ένα ποτήρι με νερό στην πλάτη του πόϊντερ όταν τρέχει, δεν θα χυθεί ποτέ!! Η εντύπωση του πόϊντερ που εργάζεται, είναι η ισορροπημένη δύναμη, ικανή για την κορυφαία ταχύτητα, που συνδυάζονται με το πάθος και την απαράμιλλη όσφρηση.
Η φέρμα!!

Ισορροπία και μέγεθος : Η ισορροπία και η γενική συμμετρία, είναι σημαντικότερες στο πόϊντερ απ'το μέγεθος. Ένα συμμετρικό σκυλί είναι πιο επιθυμητό από ένα που προβάλλεται σαν το τέλειο μέγεθος! Όμως επειδή ένα αθλητικό σκυλί πρέπει να έχει την αντοχή και την δύναμη που χρειάζεται, οι μεγάλες παραλλαγές στο μέγεθος είναι ανεπιθύμητες. Τα επιθυμητά μεγέθη είναι στα παρακάτω όρια:

Αρσενικά : Ύψος = 25—28 ίντσες

Θηλυκά : Ύψος = 23—26 ίντσες