Στο προηγούμενο άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Αυγούστου είχα αναφερθεί στο κυνήγι του τρυγονιού και πώς αυτό άλλαξε, προς το χειρότερο δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα να φτάσουμε στη σημερινή καταθλιπτική κατάσταση.

Το ίδιο άσχημη είναι η κατάσταση και με τα ορτύκια. Κύριοι παράγοντες η απώλεια κυνηγετικού χώρου, η τσιμεντοποίηση του παραλιακού μετώπου αλλά προπαντός τα απαγορευμένα μηχανάκια προσέλκυσης των πουλιών που έχουν καταντήσει το κυνήγι του ορτυκιού προνόμιο για τους επιτήδειους.

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που αρκετοί συνάδελφοι κυνηγοί ταξιδεύουν, με αυξανόμενη τάση στο εξωτερικό για να χαρούν το κυνήγι των δυο αυτών παραδοσιακών θηραμάτων. Δημοφιλέστεροι προορισμοί η Σερβία και τα Σκόπια. Η Βουλγαρία και η Ρουμανία (πρώτη επιλογή με διαφορά των Ιταλών κυνηγών) παρόλο που επίσης προσφέρονται δεν κατάφεραν να κερδίσουν κομμάτι της Κυπριακής κυνηγετικής πίττας.

Όταν λοιπόν αποφάσισα να πραγματοποιήσω ένα συνδυαστικό κυνήγι για τρυγόνια και ορτύκια κοίταξα πρώτα τη Σερβία. Κατά την έρευνα μου όμως ανακάλυψα ένα πρακτορείο κυνηγετικού τουρισμού με έδρα τη Βουλγαρία που πρόσφερε σωρεία προγραμμάτων που συμπεριλάμβαναν πέραν των τρυγονιών και των ορτυκιών, υδρόβια, μπεκάτσα, πεδινές πέρδικες, φασιανούς, τσίχλες κλπ σε όλη την Βαλκανική χερσόνησο σε πολύ λογικές μάλιστα τιμές.

Κάπως έτσι αποφάσισα να ρισκάρω ένα κυνήγι τρυγονιών και ορτυκιών με το συγκεκριμένο γραφείο σκεπτόμενος ότι αν αποδεικνύετο καλό και αξιόπιστο θα μου άνοιγε σειρά επιλογών για κοντινά, ολιγοήμερα και όχι ακριβά κυνήγια. Από εκεί και πέρα έπρεπε απλά να βρω 3 ακόμα άτομα για να συμπληρωθεί η κυνηγετική ομάδα. Από εμπειρία θεωρώ ότι 4 άτομα είναι ο καλύτερος, για πολλούς και διάφορους λόγους, αριθμός για κυνηγετικό ταξίδι στο εξωτερικό και σπανίως ταξιδεύω με μεγαλύτερη ομάδα.

Το πρωινό της 27ης Αυγούστου μας βρήκε στο αεροδρόμιο της Λάρνακας από όπου μέσω Αθηνών φτάσαμε στην πρωτεύουσα της Βουλγαρίας τη Σόφια νωρίς το απόγευμα. Μη έχοντας όπλα μαζί μας (θα νοικιάζαμε επί τόπου) βγήκαμε σχεδόν αμέσως έξω. Επιβιβαστήκαμε στο mini bus του πρακτορείου και αναχωρήσαμε προς την επαρχία Βέλικο Τάρνοβο και την πόλη Σβιστόφ που βρίσκεται 3 ½ ώρες οδήγημα βορειοανατολικά της Σόφιας κοντά στις όχθες του Δούναβη που αποτελεί το σύνορο μεταξύ Βουλγαρίας και Ρουμανίας.

Κουρασμένοι και άυπνοι η μόνη μας έγνοια ήταν να τσιμπήσουμε κάτι και να αποσυρθούμε για ύπνο ώστε να είμαστε φρέσκοι το επόμενο πρωί για την πρώτη μας εξόρμηση επί Βουλγαρικού εδάφους.

Το πρόγραμμα όπως το είχαν σχεδιάσει οι διοργανωτές προέβλεπε ορτύκια το πρωί και τρυγόνια το απόγευμα. Εκ των πραγμάτων όμως η σχεδόν παντελής απουσία τρυγονιών από τους κυνηγότοπους της περιοχής έφερε διαφοροποιήσεις με την προσοχή να μεταφέρεται υποχρεωτικά στα ορτύκια.

Έτσι κι’ αλλιώς αποδείχθηκε τελικά πως το κυνήγι του ορτυκιού ήταν εκείνο στο οποίο οι οικοδεσπότες μας ειδικεύονταν. Γι’ αυτό και οι εξορμήσεις μας για ορτύκια ήταν οι πιο παραγωγικές έστω και αν οι αριθμοί που συναντούσαμε δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλοι. Για τους σκοπούς του κυνηγιού είχαμε στη διάθεση μας 2 αρσενικά ντράτχααρ, τον πεντάχρονο Var και το δίχρονο Bond. Δυο σκυλιά που είχαν κυνηγετικές ικανότητες αλλά κυνηγούσαν ανεξέλεγκτα χωρίς να υπακούνε τον κυναγωγό τους τον Giordan με αποτέλεσμα να προσηκώνουν τα περισσότερα πουλιά. Θα έλεγα ότι φέρμαραν ή πόνταραν 1 στα 3 ή ακόμη και 1 στα 4 ορτύκια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η κάρπωση να μην είναι ανάλογη των συναντήσεων.

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια του κυνηγιού θυμήθηκα τη συμβουλή φίλου κυνηγού που είχε κυνηγήσει ορτύκια κάποια χρόνια πριν στη Σερβία ότι δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε σκυλιά γιατί περισσότερο ζημιά κάνουν παρά να προσφέρουν πλεονέκτημα. Είχε τελικά απόλυτο δίκαιο και κοιτάζοντας πίσω δεν έχω καμμιά αμφιβολία ότι αν κυνηγούσαμε χωρίς σκυλιά, οι 4 κυνηγοί και ο συνοδός μας σε ευθεία γραμμή και κοντινή απόσταση μεταξύ μας, μια χαρά θα σηκώναμε τα ορτύκια και περισσότερα θα κτυπούσαμε.

Εκεί που τα σκυλιά ήταν πραγματικά χρήσιμα ήταν στην επαναφορά. Το να εντοπίσεις το κτυπημένο ορτύκι μέσα στα αγριόχορτα που τα κυνηγούσαμε, έστω και αν κατά τόπους ήταν χαμηλά, δεν είναι και το πιο εύκολο. Ο Var και ο Bond έδωσαν ρεσιτάλ στον τομέα αυτό. Ήταν και οι δυο εξαιρετικοί στο να βρουν και να επαναφέρουν το θήραμα. Ο μικρός είχε βέβαια σκληρό δόντι αλλά με τις ευκαιρίες που θα έχει και με σωστή εκπαίδευση χωρίς αμφιβολία θα βελτιωθεί. Από τα 140 περίπου ορτύκια που κτυπήσαμε χάσαμε το πολύ 10. Και αυτά είτε γιατί εμείς εγκαταλείψαμε την προσπάθεια χωρίς να εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια είτε διότι τα σκυλιά ήταν κουρασμένα από το πολύωρο κυνήγι σε θερμοκρασίες που υπερέβαιναν τους 30 βαθμούς. Κυπριακές συνθήκες δηλαδή.

Καταληκτικά θα μπορούσα να πω ότι τα ορτύκια μας πρόσφεραν συγκινήσεις παρόλο που για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ανάμενα πολύ περισσότερα πουλιά και αρκετά μεγαλύτερη κάρπωση.

Τα τρυγόνια από την άλλη ήταν η μεγάλη απογοήτευση. Παρόλο που το πρώτο πρωινό στα ορτύκια είδαμε μερικά τρυγόνια που, με εξαίρεση ένα φετινάρι που έκαμε το λάθος και πλησίασε περισσότερο από ότι έπρεπε και κατάληξε στο γιλέκο του Φλώρου, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Ούτε στα λιόσπορα που κυριαρχούσαν στην περιοχή, χωράφια ολόκληρα που κάλυπταν τεράστιες εκτάσεις, ούτε στα νερά που επίσης αφθονούσαν στην περιοχή δεν είδαμε συγκεντρώσεις πουλιών. Ένα εκεί και ένα εδώ κάθε τόσο.

Υποθέσεις μπορεί να γίνουν πολλές (τα ντοπιάρικα είχανε κτυπηθεί και η αποδημία που θα έφερνε νέα πουλιά από βορειότερα δεν ξεκίνησε, οι διοργανωτές δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους ή φύλαγαν τα καλά σημεία για τακτικούς πελάτες που θα έρχονταν μετά από μας, ο καιρός και οι ιδιαίτερα ψηλές θερμοκρασίες, το λιόσπορα που δεν είχαν ωριμάσει) διαλέγετε και παίρνετε. Όποιος και αν ήταν ο λόγος το αποτέλεσμα ήταν φτωχότατο για την κυνηγοπαρέα.

Με εξαίρεση ένα απόγευμα που βρήκαμε αρκετά πουλιά και ένα άλλο που 1 - 2 πόστα δούλεψαν κάπως οι υπόλοιπες 2 εξορμήσεις ήταν περισσότερο εκδρομές στη φύση παρά κυνήγι. Ακόμα όμως και εκείνο το απόγευμα, το καλό μας, η κάρπωση έμεινε σε χαμηλά επίπεδα αφού το μέγεθος του χωραφιού με τα λιόσπορα στο οποίο ήταν λιμπισμένα τα τρυγόνια ήταν τεράστιο, τα πουλιά μπαίνανε από όλες τις κατευθύνσεις και οι τέσσερεις μας δεν ήταν δυνατό να βρισκόμαστε παντού. Υπήρχαν φυσικά κάποια ψηλά δέντρα στη νοτιοανατολική γωνιά του χωραφιού και ηλεκτροφόρα σύρματα που αποτελούσαν σημείο αναφοράς και συγκέντρωναν τα πουλιά οπόταν τα πόστα στο συγκεκριμένο σημείο ήταν τα καλύτερα και έδωσαν τις περισσότερες ευκαιρίες για ντουφεκιές. Οπουδήποτε αλλού αν καθόσουν ήταν θέμα τύχης να περάσει κάποιο πουλί εντός βολής για να του ρίξεις.

Αυτό φυσικά είναι γενικότερο θέμα όταν κυνηγάς τρυγόνια στα λιόσπορα. Αν δεν υπάρχουν δέντρα, σύρματα ή νερό που θα ‘τραβήξουν’ τα πουλιά δεν μπορείς να έχεις ικανοποιητική κάρπωση με το να σταθείς οπουδήποτε μέσα ή γύρω από τη φυτεία εκτός και αν ο αριθμός των κυνηγών είναι τέτοιος που θα αναγκάζει τα πουλιά να μετακινούνται συνέχεια. Κάτι τέτοιο όμως είναι ουτοπία στις χώρες αυτές αφού σε ολόκληρη την περιοχή, ώσπου βλέπει το μάτι σου ή ακούει το αυτί σου, δεν υπάρχουν άλλοι κυνηγοί εκτός από την παρέα σου δηλαδή 4 άντε 6 το μάξιμουμ 8 όπλα.

Για τη μειωμένη κάρπωση αποζημιωθήκαμε από την ικανοποίηση που μας πρόσφεραν οι, λιγοστές έστω, επιτυχημένες ντουφεκιές. Τα τρυγόνια, που μάλλον είχαν ξανακτυπηθεί, έρχονταν στα λιόσπορα σαν δαιμονισμένα πετώντας ταχύτατα και με συνεχείς ελιγμούς. Ούτε ένα ‘στρωτό’ πουλί δεν μπήκε στα καρτέρια. Όσα λοιπόν κτυπήσαμε χρειάστηκαν για την καταβολή τους γρήγορες και δύσκολες ντουφεκιές (κάποιες και μακρινές) που τέσταραν τις σκοπευτικές μας ικανότητες στο έπακρο. Τουλάχιστον αυτά τα λίγα που πήραμε τα ευχαριστηθήκαμε.

Αυτές ήταν οι εμπειρίες μου από το ταξίδι στη Βουλγαρία. Σίγουρα όχι ένα από τα καλύτερα που έχω κάνει και όχι μόνο από κυνηγετικής άποψης. Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά ότι το κυνήγι και ειδικά αυτό των αποδημητικών είναι απρόβλεπτο. Όση προετοιμασία και αν γίνει τίποτα δεν είναι σίγουρο. Πρέπει όλα να λειτουργήσουν για σένα για να έλθει η επιτυχία. Θέλεις και την τύχη να βοηθήσει, να πέσεις πάνω στην αποδημία. Να βρεθείς όπως λέμε στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή.

Λίγες μέρες πριν ή λίγες μέρες μετά μπορεί να κάμουν όλη τη διαφορά. Θυμάμαι πάντα τη προτροπή ενός παλιού κυνηγού, θεός συγχωρέσει τον, όταν στα χρόνια της νιότης μου επιστρέφαμε από τα παράλια απογοητευμένοι επειδή δεν συναντήσαμε πουλιά που μου έλεγε ‘μη χολοσκάς γιε μου, αύριο είναι μια διαφορετική μέρα’. Δυστυχώς για μας αυτήν τη φορά η διαφορετική μέρα ήταν για κάποιους άλλους που επισκέφθηκαν πριν από εμάς τη Βουλγαρία για κυνήγι ή θα ταξιδέψουν μετά από την ομάδα μας στα κυνηγοτόπια του Σβιστόφ.

Κρατάω κάποια ντουπλέ στα ορτύκια, τις λιγοστές αλλά δύσκολες ντουφεκιές στα τρυγόνια και το barbeque στην ύπαιθρο με τα θηρευμένα πουλιά να αποτελούν το κυρίως πιάτο μέχρι την επόμενη φορά που τα δυο αυτά αγαπημένα θηράματα με τα οποία μεγαλώσαμε θα ξαναβρεθούν στο δρόμο μου. Στην Κύπρο ή κάπου αλλού. Η Βαλκανική χερσόνησος είναι κοντά και προσφέρει επιλογές.