Το κυνήγι αποτελεί ίσως την αρχαιότερη δραστηριότητα και συνήθεια του ανθρώπου. Πρόκειται για μια σχέση που κρατάει χιλιάδες χρόνια, από τότε όταν η μοναδική λύση για τροφή ήταν το κρέας των ζώων έστω και ωμό.

Ο άνθρωπος έχοντας στο DNA του το ένστικτο της επιβίωσης κυνηγούσε τόσο για να εξασφαλίσει την τροφή του, παίρνοντας από ένα ζώο τη σάρκα του αλλά και την ενδυμασία του, παίρνοντας τη γούνα του. Ενώ σημαντικό κομμάτι στην καθημερινότητά του ήταν να εξασφαλίσει τα όπλα με τα οποία θα κυνηγούσε ή θα χρησιμοποιούσε για τις εργασίες του, παίρνοντας έτσι από τα μεγάλα ζώα τα κόκκαλά του και επομένως μετατρέποντάς τα σε διάφορα όπλα.

Αυτή η σχέση μεταξύ κυνηγού και ζώου με τα χρόνια εξελίχθηκε. Ο σκύλος έγινε το πρώτο ζώο, το οποίο κατάφερε να εξημερώσει ο άνθρωπος και σήμερα αποτελεί πλέον τον καλύτερο φίλο ενός κυνηγού και του ανθρώπινου είδους γενικότερα. Κι αυτό αποδεικνύεται από εκατοντάδες παραδείγματα που συναντάμε καθημερινά με το πιο πρόσφατο να συμβαίνει τις προάλλες στην επαρχία Λευκωσίας. Όταν κυνηγός έπεσε σε χαράδρα, η σκυλίτσα του «Πάολα» δεν έφυγε στιγμή από το πλάι του, παρέμεινε κοντά του ακόμη κι όταν η βοήθεια της πυροσβεστικής υπηρεσίες βρέθηκε στο σημείο, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τη σημαντική και αναντικατάστατη αυτή σχέση, ανθρώπου – σκύλου.

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, το κυνήγι σαν άθλημα αγαπήθηκε αλλά και πολεμήθηκε αρκετά. Κι αυτός ο «πόλεμος» οφείλεται σε περιπτώσεις ανθρώπων που δεν σέβονται ούτε τη φύση αλλά ούτε και το θήραμα. Πρόκειται για κακούς κυνηγούς που προσβάλλουν αυτή την δραστηριότητα και επομένως και τον σωστό – νομοταγή κυνηγό. Πολλοί ήταν όμως και αυτοί που υποστήριξαν το κυνήγι μέχρι τέλους, μερικοί από αυτούς ήταν σημαντικές προσωπικότητες για την ιστορία. Πρόκειται για τους Πλάτωνα, Όμηρο, Πλούταρχο, Αρριανό και Ξενοφώντα, οι οποίοι τόνισαν τον ηθικό και παιδαγωγικό ρόλο του κυνηγίου. Συγκεκριμένα, ο Ξενοφώντας υπήρξε λάτρης της φύσης, αναζητώντας πάντοτε την περιπέτεια και τη δράση. Κυνηγούσε, εκπαιδεύοντας μόνος του τα σκυλιά και τα άλογα που χρησιμοποιούσε στο κυνήγι, ενώ μελετούσε με εκπληκτική επιμονή και παρατηρητικότητα τη ζωή και τις συνήθειες των θηραμάτων που κυνηγούσε. Σύμφωνα με πληροφορίες από τη σελίδα https://www.ethnos.gr/, ο Ξενοφών κατά την περίοδο των 20 χρόνων που ζούσε εξόριστος στον Σκιλλούντα, συνέγραψε - ανάμεσα σε άλλα έργα του - και τον περίφημο «Κυνηγετικό» του. Σε αυτό του το έργο, στόχος του Ξενοφώντα ήταν η μύηση του αναγνώστη στην κυνηγετική τέχνη. Είναι σημαντικό επίσης να αναφερθεί ότι ακόμα και στο έργο του Ξενοφώντα, εμφανίζεται ένας κώδικας συμπεριφοράς για το κυνήγι που καθορίζει τη σχέση επιτρεπτού – ανεπίτρεπτου. Ο ίδιος μάλιστα κατά τα λεγόμενά του ταυτίζει τη λαθροθηρία με την κλοπή ενός συλλογικού αγαθού, καταδικάζοντας έτσι αντικυνηγετικές συμπεριφορές που υπήρχαν ακόμη και την τότε εποχή.

 

Πως βλέπει το κυνήγι ο «σύγχρονος» άνθρωπος

Σήμερα, παρόλο που το κυνήγι αποτελεί για τους περισσότερους χόμπι και τρόπο φυγής από την καθημερινότητα, μια μερίδα κυνηγών «τρέφεται» από αυτό. Υπάρχουν αρκετοί κυνηγοί οι οποίοι προτιμούν να κυνηγήσουν το φαγητό τους αντί για να το αγοράσουν έτοιμο. Ο κόπος αυτός μέχρι να αποκτήσουν το θήραμά τους, τους προσφέρει την ευχαρίστηση ότι συνεχίζουν ένα πολύ σημαντικό έργο, την παράδοση των προγόνων τους και φυσικά την ευχαρίστηση ότι «πάλεψαν» τίμια για το φαγητό που θα προσφέρουν στην οικογένειά τους.

 

Με έρευνες και αποδείξεις η συνεισφορά του κυνηγίου στο περιβάλλον 

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία των αρχών στις ΗΠΑ, το κυνήγι παίζει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της άγριας πανίδας. Είδη όπως η αρκούδα, οι άλκες, τα ελάφια και οι πάπιες έχουν αναπτυχθεί στο πλαίσιο του έξυπνου προγράμματος διαχείρισης κυνηγιού.

Επίσημα δεδομένα από το τμήμα Αλιείας και Άγριας Ζωής κάθε πολιτείας:

Βόρεια Καρολίνα - Αρκούδες : 2.000 το 1980 → 20.000 έως το 2017

Ουισκόνσιν - Μαύρη αρκούδα : 9.000 το 1989 → 28.900 έως το 2016

Wisconsin - Whitetail : 1,181,5000 το 2015 → 1.377.100 από 2017

ΗΠΑ - Άλκες: 41.000 το 1907 → περισσότερα από 1 εκατομμύριο έως το 2017


Πως συνδέεται το κυνήγι μαζί με τα παιδιά μας 

Σημαντικό σημείο αυτής της σύνδεσης κυνηγίου και ανθρωπότητας στις μέρες μας, αποτελεί και το γεγονός ότι η εξόρμηση στη φύση και ο δρόμος προς το θήραμα μπορεί να ωφελήσει και στα χαρακτηριστικά ενός παιδιού. Τα τελευταία χρόνια, η νεολαία έχει μάθε να περνάει τον χρόνο της μπροστά από μια οθόνη, είτε κινητού είτε υπολογιστή. Εάν ένα παιδί από νεαρή ηλικία ακολουθεί τον πατέρα του κατά τις κυνηγετικές του εξορμήσεις και μάθει με αυτόν τον τρόπο ζωής σίγουρα τα ένστικτά του (προσανατολισμός, αντανακλαστικά, γρηγοράδα κλπ.) θα αναπτυχθούν πολύ περισσότερο σε σχέση με ένα παιδί που θα ακολουθήσει τον «ιντερνετικό» τρόπο ζωής. Ένα παιδί που αφιερώνει τον ελεύθερο του χρόνο στην ύπαιθρο και έχοντας πάντα τα σωστά παραδείγματα μπροστά του, μαθαίνει να σέβεται τη φύση, να την διατηρεί καθαρή και να την διαφυλάσσει. Επομένως, αυτό το παιδί αύριο θα γίνει ένας έφηβος και μεθαύριο θα γίνει ένας ώριμος άνθρωπος, ο οποίος καταλαβαίνει ότι το φυσικό περιβάλλον είναι αυτό που μας κρατά ζωντανούς.


Και κάπως έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι οι λέξεις κυνήγι – άνθρωπος – φύση αποτελούν ένα γερό δέσιμο μεταξύ τους εδώ και χρόνια. Αν δεν υπάρχει η φύση δεν θα υπάρχει ούτε το κυνήγι αλλά ούτε κι ο άνθρωπος. Αυτό το δέσιμο θα πρέπει να το καταλάβουν οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, οι οποίοι όχι μόνο ρυπαίνουν καθημερινά τον φυσικό μας πλούτο αλλά θεωρούν ότι τα πάντα τους ανήκουν. Δεν λογαριάζουν νόμους και τάξη, δρουν σαν πρωτόγνωροι, χωρίς τρόπους και χωρίς ίχνος εκτίμησης προς τη φύση. Η σχέση κυνηγίου και ανθρωπότητας αντέχει στον χρόνο εξαιτίας της αγάπης και του σεβασμού των σωστών κυνηγών προς την ύπαιθρο και το θήραμα.


Της Νάταλη Σάββα