Την σήμερον ημέρα,όπου οι αλεπούδες έχουν γίνει υπερπληθυσμός στο νησί μας και αποδεκατίζουν χιλιάδες είδη της θηραμοπανίδας του τόπου μας, αρκετοί είναι αυτοί που προσπαθούν να βρούν μια λύση. Είναι δεδομένο ότι τα δηλητήρια ιδιαίτερα με την ανεξέλεγκτη τους τοποθέτηση δεν είναι η λύση. Παρατηρώντας παραδείγματα του εξωτερικού, βλέπουμε ότι αρκετές χώρες για να ελέγξουν τους πληθυσμούς επιβλαβών προβαίνουν σε διάφορων ειδών καταπολεμήσεις. Η χρήση του όπλου και ηχομιμητικών συσκευών, η χρήση ομοιωμάτων, η χρήση παγίδων και διάφορες άλλες μέθοδοι. Φυσικά και η μέθοδος της δηλητηρίασης εφαρμόζεται σε κάποιες περιπτώσεις και σε χώρες του εξωτερικού. Με ένα ειδικά διαμορφωμένο σύστημα τοποθετείτε ένας είδος ελατηρίου στο έδαφος το οποίο μέσα σε ένα κύλινδρο περιέχει κυάνιο. Το κυάνιο είναι δηλητήριο το οποίο γίνεται φονικό όταν η σκόνη έρθει σε επαφή με ένα υγρό στοιχείο. Σε αυτή την συσκευή η οποία τοποθετείτε στο έδαφος, μπαίνει ένα κομμάτι κρέας. Όταν το αρπακτικό πάει για να πιάσει το κρέας τότε εκπυρσοκροτεί το σύστημα και το αρπακτικό ψεκάζεται με το δηλητηριώδες φάρμακο το οποίο του προκαλεί τον θάνατο. Το Κυάνιο στην συνέχεια εξατμίζεται και σε περίπτωση που κάποιο αρπακτικό ή πτωματοφάγος, φάει το νεκρό αρπακτικό τότε δεν θα πεθάνει. Φυσικά αυτά τα συστήματα τοποθετούνται πολύ προσεκτικά και με τις διάφορες προειδοποιήσεις στην περιοχή για να αποφεύγονται ατυχήματα με σκυλιά. Το ερώτημα είναι γιατί δεν το εφαρμόζουμε και εμείς αυτό το σύστημα; Μπορεί κάποιος να πει ότι ίσως είναι επικίνδυνο ή ακόμη ότι δεν το επιτρέπουν οι νόμοι. Όμως οι παλαιότεροι και σαφώς σε πολλές περιπτώσεις ποιο σοφοί από εμάς, έλεγχαν τον αριθμό των επιβλαβών με προσεκτικούς και μελετημένους τρόπους. Ένας από αυτούς ήταν τα δολωμένα αυγά.

Έπαιρναν αυγά και άνοιγαν δύο τρυπούλες στο πάνω μέρος με μία σύριγγα. Στην συνέχεια αφαιρούσαν λίγη ποσότητα αυγού και έβαζαν μέσα λίγη ποσότητα δηλητήριου. Επανατοποθετούσαν λίγη από την ποσότητα αυγού που έβγαλαν και τα φύλαγαν. Πήγαιναν και τα έβαζαν με μία σειρά έτσι ώστε να μπορούν να τα μετρούν και να τα συλλέγουν το πρωί.
Τα τοποθετούσαν το απόγευμα και νωρίς το πρωί πήγαιναν και μάζευαν ότι έμενε. Σε πολλές περιπτώσεις μπορούσαν να τοποθετήσουν σε διάστημα ενός μήνα , κυρίως κατά την εποχή της αναπαραγωγής της αλεπούς μέχρι και εκατό αυγά σε μία περιοχή. Όπως ήταν φυσικό ήταν αδύνατο να γεμίζουν την ύπαιθρο με αυγά και δεν ήταν και αυτός ο σκοπός. Σκοπός ήταν να περιορίσουν τον αριθμό και όχι να τον εξολοθρεύσουν.

Ο λόγος που επέλεγαν τα αυγά ήταν γιατί πρώτο οι αλεπούδες έχουν μια ιδιαίτερη συμπάθεια για το αυγό και δεύτερο επειδή δεν μπορούσε να μεταφερθεί από άλλα επιβλαβές και είναι δύσκολο να το φάει ο σκύλος. Με αυτό τον τρόπο τα αποτελέσματα και η αύξηση του θηράματος σε αρκετές περιοχές ήταν εντυπωσιακός.

Ίσως θα ήταν μια καλή ευκαιρία τώρα να γίνει μια σοβαρή μελέτη για το πώς θα αντιμετωπιστεί ουσιαστικά το πρόβλημα με τα επιβλαβές γιατί από ότι φένεται με το όπλο το πρόβλημα δεν λύνεται.