Σήμερινή εξόρμηση στο συνηθισμένο μου τοπούι, ο καιρός έλεγε ότι θα υπάρχει δυνατός αέρας, πράγμα που επαληθεύτηκε. 4-5-6 μποφόρς όλη μέρα. Ήταν ακόμη σκοτεινά που έπιασα το χωματόδρομο για να πάω στο σημείο που σταματώ, σαν προχωρώ βλέπω ένα φαναρούι να μου φέγγει δίπλα από ένα σταματημένο αυτοκίνητο.
Αστυνομία για έλεγχο, κανένα πρόβλημα. Μου ζητούν την άδεια, με ρωτούν εάν είναι πίσω το όπλο μου και τα συνηθισμένα, σημειώνουν τον αριθμό και μου λένε στο καλό. Με τον αέρα να φυσά όπως τον πελλό λαλεί μου τζιαι ο άνθρωπος δύσκολη η μέρα σας σήμερα.
Σήμερα θύμιζε πάντως τελευταία Τετάρτη και όχι πρώτη. Άκρα του τάφου σιωπή δεν περίγραφε την κατάσταση, ελάχιστοι οι κυνηγοί, τουλάχιστον στη περιοχή που ήμουν εγώ. Εκεί που ενόμιζα θα ήταν πανικός, ούτε αυτοκίνητο δεν κινείτο. Παρκάρω το αυτοκίνητο, πιάνω τα μπιχλιμπίδια μου και πάω στο ποστούι μου και περιμένω να ξημερώσει για να ξεκινήσω το περπατητό.
Παρθενική εξόρμηση του FAIR σήμερα καθώς εφοήθηκα λίγο να το πάρω την Κυριακή λόγω της πολυκοσμίας μήπως και μου το σκαγιάσουν (ξέρει ο Σέργιος σε τι αναφέρομαι).
Ο αέρας βουζουνόπελλος δεν βοηθούσε καθόλου την κατάσταση. Ξεκίνησε δειλά δειλά να ξημερώνει και ακούω τα πρώτα κακαρίσματα. Μετά το πετσόκομμα της Κυριακής δύσκολο πλέον να συναντήσουμε περδίκια της κλούβας και έτσι ανεβαίνει κατά πολύ ο δείκτης δυσκολίας.
Σαν εστέκουμουν, λίγο σκοτεινά ακόμα, ακούω πίσω μου το φτερό ενός περδικιού, γυρίζω και το βλέπω μόλις έκατσε πίσω μου. Απόσταση περίπου 30-35 μέτρα. Ο επιλογέας στο *2 και του ρίχνω, βλέπω ένα ττόζι να σηκώνεται και δεν βλέπω το περδίκι να πετά, ήμουν σίγουρος ότι το έπιασα. Ξεκινώ να πάω, κοιτάζω λίγο δεν το βρίσκω, λέω από μέσα μου επέτασε και δεν το εκατάλαβα; Σαν κοίταζα κάτω περνούν ακόμα 5-6 περδίκια από την ποταμοσιά, αλλά καθώς έβλεπα κάτω δεν πρόλαβα να τους ρίξω. Βρίσκω τελικά το περδίκι που έμεινε προύμουττα και το γκρίζο του χρώμα εκαμουφλάρισκε το στο λιγοστό φως.
Ξεκινήσαμε καλά λέω. Όταν λέμε όμως η καλή μέρα από το πρωί φένεται, καμμιά σχέση
Περπατούσα μόνος μου εκεί που άκουγα ή έβλεπα πουλιά αλλά δεν μπορούσα να τους κοντέψω, ο αέρας συνέχεια δυσκόλευε την κατάσταση, και τα πουλιά, πολύ πιο καχύποπτα και επί το πλείστον άγρια πλέον, προσηκώνουνται που τα 3 μίλια.
Κατά τις 9 και κάτι έκαμα τη στάση μου για Κρουασάν (δεν είχε μηλόπιττες και το πλήρωσα
) και χάπι πριν να συνεχίσω το περπάτημα. Όπως ήταν αναμενόμενο, όταν κάτσω να φάω κάτι πάντα κάτι θα ρέξει, εγώ όμως εξέχασα την κατάσταση πέρσι και είχα το βλέμμα μου χαμηλά μήπως και έρτει κανένα φάντομ. Τελιώνω το Κρουασάν και βλέπω μια σκιούα χαμέ να κινείται, γυρίζω την κκελούα μου τζιαι βλέπω μια φάσσα, μόλις με είχε προσπεράσει σε ύψος 20-25 μέτρων και συνέχιζε με τον αέρα να την πέρνει τζι δα.
Λαλώ επιάσαμεν τον πέρτικον τζιαι αλόπως τζίνο είναι.
Περπάτησα μέχρι περίπου τις 12, σήκωσα και αρκετές τζίκλες αλλά είπα να μην ρίξω σε κάποια μήπως και πετακτεί κανένα περτίτζι. Σε μια φάση βλέπω μια κοπή από περτίτζια να σηκώνουνται από την απαγορευμένη και να πηγαίνουν και να κάθονται στη ποταμοσιά. Μετά βλέπω ακόμα ένα περδίκι να έρχεται από την άλλη μεριά και να κάθεται μαζί με τα άλλα, και παρακολουθώ 2 να βουρούν κοντά σε μια ελιά και να κατεβαίνουν βουρητά μέσα στη ποταμοσιά.
Είχα το πλεονέκτημα επειδή εκεί που ήμουν είναι ισιοτόπι και μέχρι να πάω στη ποταμοσιά, όποια πουλιά είναι εκεί δεν μπορούν να με αντιληφθούν. Λαλώ άτε, να πάω ως τζιαμέ, να κάμω κανένα ξιουξιου φρρρρ μήπως και γελάσω κανενού. Πάω σιγά σιγά, χωρίς πολλές ελπίδες και στέκομαι στην άκρη. 3-4 δευτερόλεπτα μετά ακούω χόρτα να κατσιαρίζουν, κατάλαβα ότι είναι περδίκι και το βλέπω να πετάσσεται μπροστά μου, ακριβώς σαν να είχα σκύλο φέρμας, εφέρμαρα το εγώ χωρίς να το ξέρω
Αφήνω το να ξωμακρίσει λίγο διότι θα το έλυνα αν του έσυρνα που κοντά, σημαδιάζω καλά και με ψυχραιμία, μπαμ κάτω σέκκο. Δεν μου εγλίτωνε βασικά λόγω του ότι δεν εσιάσιαρα. Μου έρχεται στο μυαλό η λέξη υπομονή και ότι στο τέλος εδουλέψαν οι σκέψεις μου και οι ιδέες μου.
Ξεκινώ να πάω στο αυτοκίνητο με τον 2ο πέρτικο κρεμμασμένο να παέννει και να έρκεται, και οι δύο αρκοπέρτιτζοι του μισού κιλού. Το χαμόγελό μου ώς τα φκιά
Τζιαι όταν είναι ψηλά η ψυχολογία δεν χάνω, όπου τον γυρίσω το πουλί εν κάτω. Εκάμαν και το λάθος κάτι τρασιηλούες να σηκωστούν που μπροστά μου, σύρνω της τελευταίας που εσηκώστηκε, έτην τζιαι τζίνη κάτω. Το κερασάκι στη τούρτα. 3 φυσίγγια, 3 πουλιά. 100% επιτυχία, το FAIR+ΣΠΥΡΟΣ δεν συγχωρούν.
Αυτά για σήμερα από εμένα, το πρώτο περδίκι, το καθιστό με Victory 36gr #6, το δεύτερο και η τρασιηλούα με Gem 32gr #7.
http://s19.postimg.org/j56ohe72b/DSC00319.jpg
Την Κυριακή πάλε με υγεία.
Εκαταφέραμε να πιάσουμε 1 η ώρα 3 το απόγευμα τζιαί που τη χαρά μας εφύαμεν ολόισια 
)