ΠΟΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ

[sotiris!129]

αιστες ιστοριες του χωρκου ζε πεμου τι εν να καμουμε αυριο ζε εμινα μονος μου!!!

[Marinos]

Ξεκίνησα να πηγαίνω κυνήγι με τον father και ένα θείο μου κάπου στο δημοτικό, τώρα σχεδόν 30, και μέχρι να πάω στρατό δεν έχανα κυνηγετική περίοδο. κάπου στο λύκειο ξεκίνησα να βαστώ το όπλο για λίο, κανένα περτιτζι πότζι πόδα, τζίκλα ούτε μια , εννοείτε μόλις εδιναμοννε η μάλαχ των σκύλων... "φερτό όπλο" . Γύρο στο 99 επέθανε ο θείος μου και ζευγάρι του father στο κυνήγι από ανέκαθεν. Είχεν και ένα braque γομάρι που αν ετόλμησες να καλλικοσεις τον λαό επιαννεν τον δρόμο για το αυτοκίνητο και δεν εστρεφετουν πίσω. Και μετά που εκείνο το συμβάν εποκατσαμεν, πολλά αραιές εξορμήσεις, και κάπου στο στρατό σιγά σιγά εσταματήσαμεν. Μετά εφια για σπουδές και ήρθα πριν 4 χρονια και έβγαλα άδεια και ξαναξεκινήσαμε. Ήταν και λόγος να βγάλω τον τζίρι μου που την έννοια των δουλειών επειδή σε κάποια φάση είχε χαθεί μες την δουλειά που τες έννοιες του να μας σπουδάσει.

[Koutsofteros]

Εν ξέρω αν θεωρείται κυνήγι...μάλλον είναι τωρά που το σκέφτουμαι...άρα εγώ εξεκίνησα που 8-9 χρονών...
Βασικά...επηαίνναμεν σε ένα χωραφούι κάποιου γνωστού με συκιές, για αμπελοπούλια....
Στην γωνιά του χωραφκιού, είσιεν μιαν τερατσιά...που εκαθούνταν ούλλα πριν μπουν μες τες συτζιές...
Έστηννε μου το φλοπερ (κουμπητό) πάνω σε ένα βαρέλλι, καμιάν δεκαρκά μέτρα που την τερατζιά (πίσω ουρανός, οπόταν ότι εφτεροπέταν εφαίνετουν), τζαι εσημάθκιαζα τα, τζαι κάτω...
Είχαμν τζαι έναν πόιντερ, με τη ττουφετζιάν εβούραν κάτω που την τερατζιά, έπιαννεν το που το φτερό παρακαλώ, έφερνεν το τζαι εκάθετουν δίπλα μου πάλε....! Κυριλλέ πράματα!
Α...τζια ο τζιήρης μου εβασανιέτουν μες τες συτζιές με το παλιοαεροβόλο, πέρκι παίξει κανένας τζαι τζιήνος....! Αφού η χαρά του ήταν παραπάνω που έπαιζα εγώ.....Respect Πατέρα!!!

[virtualgreek]

Το ποίημα που ακολουθεί, το έγραψα περιγράφοντας την δική μου ιστορία για το πότε έγινα Κυνηγός.

Κάτσετε φίλοι να σας πω
Για τα χαρίσματά μου
Που όταν εγεννήθηκα
Έφερα τα μιτά μου.

Τεσσάρω χρονώ έπαιζα
στρούφους με το αεροβόλο
Μα ήταν μεγάλο, βαρετό
Τζαι γω θκυό πόθκια μόνο.

Που το παράθυρο σημάδευα
Εκεί το ακουμπούσα
Τζαι εφώναζε η γειτόνισσα
Που οι σφαιρούδες, εσφυρούσαν.

Εφτά χρονώ ετράβηξα
Του σσιεπέτου την σκανδάλη
Μα εκράταν τον ο τζίηρης μου
Τζαι εμέν που την μασχάλη.

Δέκα χρονώ έπαιξα
Την πρώτη σσιηπεθκιά μου
Λαλεί μου ο τζίηρης μου ‘Επόνησες ρε?’
Τζαι εγώ έπνιγα τα βογκητά μου.

Τζίνη την χαρτούτσια που μου’βαλε
Να παίξω, να θκιαβώ
Στο όπλο μου δεν ξανάμπηκε
Το φως μου να χαρώ.

Τζαι άρκεψα τζαι έπαιζα
Χαρτούσιες με καπάλι
Στρούφους τζαι τρασσίηλες
Έκαμνα τες τσουβάλι.

Στα δεκατρία μου με έβλεπε
Η Άρτεμης η Θεά μου
Με δοκίμασε στέλνοντας
Ένα περδίκι κοντά μου.

Συκώνω το σσιεπέτο μου
Τζαι βάλω τον στο σημάδι
Τραβώ την σκανδάλη την στενή
Τζαι έστειλα τον στο Άδη.

Και άνοιξαν του Αιόλου οι ασκοί
Και έγινα το πρώτο βόλι
Περδίκια έπαιζα πιο πολλά
Που την παρέα όλη.

Πέρασαν χρόνια τρία
Και έγινα δεκάξι
Να βρω τον πρώτο μου λαγό
Και ο σκύλος μου να λάξη.

Δυο βήματα πρόλαβε
Να κάνει ο καημένος
Τζαι πριν το καταλάβει
Στα σκάγια ήταν βουτηγμένος.

Με ένα καμάρι κορδωτό
Τον κρέμασα στην ζώνη
Και έβρεχε ασταμάτητα
Και τράβηξα για την πόλη.

Μα κυνηγός έγινα
Και ωρίμασα σας λέω
Ήμουν χρονών τριάντα
Που τον καλλίκωσα τζαι ακόμα κλαίω.

Καθόταν δίπλα απ΄την μπότα μου
Μες το ισσιοτόπι, μες τα μέλια
Τζαι πετάχτηκε τζαι ίσσιωσε
Μες στον ήλιο τέλια.

Τζαι στραβώθηκα τζαι έσυρα
Δυό καλλίτζια χρυσωμένα
Τζαι άκουα τον που μου εφώναζε
Ίντα τα έβαλες με μένα;’

Εκείνη την μέρα έγινα Κυνηγός
Λιγομίλητος, τζαι σιωπηλός
Την περηφάνια μου, μου την πήρε ο λαγός
Και έμεινα σαν τον γέρο σκυθρωπός.

Και η Θεά του Κυνηγιού
Χίλιες φορές το ‘χει μετανιώσει
Που όπλο ήθελε
Στα χέρια μου να δώσει

Τρέχει να κρύψει το θήραμα
Τρέχει για να το χώσει
Να το κρύψει στα ραχερά
Τρέχει για να το σώσει

Μετρημένοι πάντα να είσαστε
Κυνηγοί σωστοί και ωραίοι
Το θήραμα να σέβεστε,
Και κάποτε θα γίνετε
Κυνηγοί σπουδαίοι.


Σ. Μακρής
(ΥΓ. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση από άλλα περιοδικά πλήν του Hunt & Shoot. Οι παραβάτες θα ξαναεκδιωχθούν δικαστικός)

[Anthimos]

Το ποίημα που ακολουθεί, το έγραψα περιγράφοντας την δική μου ιστορία για το πότε έγινα Κυνηγός.

Κάτσετε φίλοι να σας πω
Για τα χαρίσματά μου
Που όταν εγεννήθηκα
Έφερα τα μιτά μου.

Τεσσάρω χρονώ έπαιζα
στρούφους με το αεροβόλο
Μα ήταν μεγάλο, βαρετό
Τζαι γω θκυό πόθκια μόνο.

Που το παράθυρο σημάδευα
Εκεί το ακουμπούσα
Τζαι εφώναζε η γειτόνισσα
Που οι σφαιρούδες, εσφυρούσαν.

Εφτά χρονώ ετράβηξα
Του σσιεπέτου την σκανδάλη
Μα εκράταν τον ο τζίηρης μου
Τζαι εμέν που την μασχάλη.

Δέκα χρονώ έπαιξα
Την πρώτη σσιηπεθκιά μου
Λαλεί μου ο τζίηρης μου ‘Επόνησες ρε?’
Τζαι εγώ έπνιγα τα βογκητά μου.

Τζίνη την χαρτούτσια που μου’βαλε
Να παίξω, να θκιαβώ
Στο όπλο μου δεν ξανάμπηκε
Το φως μου να χαρώ.

Τζαι άρκεψα τζαι έπαιζα
Χαρτούσιες με καπάλι
Στρούφους τζαι τρασσίηλες
Έκαμνα τες τσουβάλι.

Στα δεκατρία μου με έβλεπε
Η Άρτεμης η Θεά μου
Με δοκίμασε στέλνοντας
Ένα περδίκι κοντά μου.

Συκώνω το σσιεπέτο μου
Τζαι βάλω τον στο σημάδι
Τραβώ την σκανδάλη την στενή
Τζαι έστειλα τον στο Άδη.

Και άνοιξαν του Αιόλου οι ασκοί
Και έγινα το πρώτο βόλι
Περδίκια έπαιζα πιο πολλά
Που την παρέα όλη.

Πέρασαν χρόνια τρία
Και έγινα δεκάξι
Να βρω τον πρώτο μου λαγό
Και ο σκύλος μου να λάξη.

Δυο βήματα πρόλαβε
Να κάνει ο καημένος
Τζαι πριν το καταλάβει
Στα σκάγια ήταν βουτηγμένος.

Με ένα καμάρι κορδωτό
Τον κρέμασα στην ζώνη
Και έβρεχε ασταμάτητα
Και τράβηξα για την πόλη.

Μα κυνηγός έγινα
Και ωρίμασα σας λέω
Ήμουν χρονών τριάντα
Που τον καλλίκωσα τζαι ακόμα κλαίω.

Καθόταν δίπλα απ΄την μπότα μου
Μες το ισσιοτόπι, μες τα μέλια
Τζαι πετάχτηκε τζαι ίσσιωσε
Μες στον ήλιο τέλια.

Τζαι στραβώθηκα τζαι έσυρα
Δυό καλλίτζια χρυσωμένα
Τζαι άκουα τον που μου εφώναζε
Ίντα τα έβαλες με μένα;’

Εκείνη την μέρα έγινα Κυνηγός
Λιγομίλητος, τζαι σιωπηλός
Την περηφάνια μου, μου την πήρε ο λαγός
Και έμεινα σαν τον γέρο σκυθρωπός.

Και η Θεά του Κυνηγιού
Χίλιες φορές το ‘χει μετανιώσει
Που όπλο ήθελε
Στα χέρια μου να δώσει

Τρέχει να κρύψει το θήραμα
Τρέχει για να το χώσει
Να το κρύψει στα ραχερά
Τρέχει για να το σώσει

Μετρημένοι πάντα να είσαστε
Κυνηγοί σωστοί και ωραίοι
Το θήραμα να σέβεστε,
Και κάποτε θα γίνετε
Κυνηγοί σπουδαίοι.


Σ. Μακρής
(ΥΓ. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση από άλλα περιοδικά πλήν του Hunt & Shoot. Οι παραβάτες θα ξαναεκδιωθούν δικαστικός)

ΩΡΑΙΟΣ!!!

[Giorgos Aristotelous]

Το ποίημα που ακολουθεί, το έγραψα περιγράφοντας την δική μου ιστορία για το πότε έγινα Κυνηγός.

Κάτσετε φίλοι να σας πω
Για τα χαρίσματά μου
Που όταν εγεννήθηκα
Έφερα τα μιτά μου.

Τεσσάρω χρονώ έπαιζα
στρούφους με το αεροβόλο
Μα ήταν μεγάλο, βαρετό
Τζαι γω θκυό πόθκια μόνο.

Που το παράθυρο σημάδευα
Εκεί το ακουμπούσα
Τζαι εφώναζε η γειτόνισσα
Που οι σφαιρούδες, εσφυρούσαν.

Εφτά χρονώ ετράβηξα
Του σσιεπέτου την σκανδάλη
Μα εκράταν τον ο τζίηρης μου
Τζαι εμέν που την μασχάλη.

Δέκα χρονώ έπαιξα
Την πρώτη σσιηπεθκιά μου
Λαλεί μου ο τζίηρης μου ‘Επόνησες ρε?’
Τζαι εγώ έπνιγα τα βογκητά μου.

Τζίνη την χαρτούτσια που μου’βαλε
Να παίξω, να θκιαβώ
Στο όπλο μου δεν ξανάμπηκε
Το φως μου να χαρώ.

Τζαι άρκεψα τζαι έπαιζα
Χαρτούσιες με καπάλι
Στρούφους τζαι τρασσίηλες
Έκαμνα τες τσουβάλι.

Στα δεκατρία μου με έβλεπε
Η Άρτεμης η Θεά μου
Με δοκίμασε στέλνοντας
Ένα περδίκι κοντά μου.

Συκώνω το σσιεπέτο μου
Τζαι βάλω τον στο σημάδι
Τραβώ την σκανδάλη την στενή
Τζαι έστειλα τον στο Άδη.

Και άνοιξαν του Αιόλου οι ασκοί
Και έγινα το πρώτο βόλι
Περδίκια έπαιζα πιο πολλά
Που την παρέα όλη.

Πέρασαν χρόνια τρία
Και έγινα δεκάξι
Να βρω τον πρώτο μου λαγό
Και ο σκύλος μου να λάξη.

Δυο βήματα πρόλαβε
Να κάνει ο καημένος
Τζαι πριν το καταλάβει
Στα σκάγια ήταν βουτηγμένος.

Με ένα καμάρι κορδωτό
Τον κρέμασα στην ζώνη
Και έβρεχε ασταμάτητα
Και τράβηξα για την πόλη.

Μα κυνηγός έγινα
Και ωρίμασα σας λέω
Ήμουν χρονών τριάντα
Που τον καλλίκωσα τζαι ακόμα κλαίω.

Καθόταν δίπλα απ΄την μπότα μου
Μες το ισσιοτόπι, μες τα μέλια
Τζαι πετάχτηκε τζαι ίσσιωσε
Μες στον ήλιο τέλια.

Τζαι στραβώθηκα τζαι έσυρα
Δυό καλλίτζια χρυσωμένα
Τζαι άκουα τον που μου εφώναζε
Ίντα τα έβαλες με μένα;’

Εκείνη την μέρα έγινα Κυνηγός
Λιγομίλητος, τζαι σιωπηλός
Την περηφάνια μου, μου την πήρε ο λαγός
Και έμεινα σαν τον γέρο σκυθρωπός.

Και η Θεά του Κυνηγιού
Χίλιες φορές το ‘χει μετανιώσει
Που όπλο ήθελε
Στα χέρια μου να δώσει

Τρέχει να κρύψει το θήραμα
Τρέχει για να το χώσει
Να το κρύψει στα ραχερά
Τρέχει για να το σώσει

Μετρημένοι πάντα να είσαστε
Κυνηγοί σωστοί και ωραίοι
Το θήραμα να σέβεστε,
Και κάποτε θα γίνετε
Κυνηγοί σπουδαίοι.


Σ. Μακρής
(ΥΓ. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση από άλλα περιοδικά πλήν του Hunt & Shoot. Οι παραβάτες θα ξαναεκδιωθούν δικαστικός)

Μπράβο κ.Μακρή !!!

[mikros]

Υποκλινωμαι!!!
Πολλα ωραιο ,Συγχαρητιρια

[admin]

τούτο με τα πνευματικά δικαιώματα εν must λπλεόν έχουμε δύο στα δικαστήρια ως τωρά έμεινε ακόμα ένας να τριτόση το κακό

[mikros]

Να το βαλω στο facebook γινετε και να βαλω οτι εσυ το εγραψες?
Σοβαρα ομως εν πολλα ωραιο

[virtualgreek]

Να το βαλω στο facebook γινετε και να βαλω οτι εσυ το εγραψες?
Σοβαρα ομως εν πολλα ωραιο

Βάλε το και γράψε:
"Σ. Μακρής"
"Πηγή: www.cyprushuntingmagazine.com"