Το προφίλ του «πυρομανή» εμπρηστή
Posted by olympiada
Ανδριανού Γκουρμπάτση, Υποστρατήγου Π.Σ,ε.α
—————————-
Οι δράστες εμπρησμών, με κριτήριο την πνευματική (ψυχική) υγεία τους, διακρίνονται* σε: α) ψυχασθενείς εμπρηστές και β) ψυχοπαθητικούς-ψυχανώμαλους εμπρηστές.
Ο πυρομανής αποτελεί ιδιαίτερη και αρκετά ενδιαφέρουσα, τόσο από ψυχολογική όσο και από εγκληματολογική άποψη, κατηγορία των ψυχοπαθητικών-ψυχανώμαλων εμπρηστών. Ετυμολογικά ο όρος «πυρομανία» προέρχεται από το πυρ (= φωτιά) και μανία (= τρέλα).
Η πυρομανία, σύμφωνα με ειδικούς επιστήμονες, είναι μια πολύ σπάνια διαταραχή ελέγχου της παρόρμησης, διαταραχή διαγωγής ή διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας, ένα μανιακό επεισόδιο και σύμφωνα με μελέτες στις Η.Π.Α.**, η συχνότητα εμφάνισής της στον πληθυσμό είναι μικρότερη από 1%, επηρεάζεται συλλογικά το 9% του πληθυσμού από συμπεριφορές με προβλήματα στον έλεγχο της παρόρμησης, όπως η πυρομανία, τα τυχερά παιχνίδια και οι καταναγκαστικές αγορές, το 90% από αυτούς που διαγνώσθηκαν κλινικά με πυρομανία είναι άντρες, μόνον το 14% των πυρκαγιών προκλήθηκαν από πυρομανείς και άλλους με ψυχική ασθένεια και επίσης εμφανίζεται σε πολύ μικρή ηλικία (ακόμη και 3 ετών) και σπάνια σε ενήλικες.
Η πυρομανία είναι μια σκόπιμη (ηθελημένη), επίμονη και προγραμματισμένη συμπεριφορά πρόκλησης φωτιάς σε περισσότερες από μία περιπτώσεις αλλά χωρίς πραγματικό κίνητρο (υλικό ή άλλο όφελος), κάτι που αντίθετα επιδιώκει ένας άλλος εμπρηστής και αυτό αποτελεί τη βασική διαφορά μεταξύ τους.
Ο πυρομανής αισθάνεται μια παθολογική (ψυχική), ακατανίκητη ώθηση και τάση να βάζει φωτιά γιατί κατέχεται από μια ιδιάζουσα ψυχική υπερένταση, που έχει ως περιεχόμενο το αίσθημα της δυσθυμίας και άγχους, τα οποία αποβάλλονται με την θέα των φλογών, και βάζει φωτιά για την αυτοϊκανοποίηση του. Δρα μόνος του, χωρίς «συνεργάτες»-«συμμέτοχους» και αφού βάλει φωτιά παρατηρεί τις περισσότερες φορές επί τόπου και με πολύ ικανοποίηση το εγκληματικό του έργο και η έντονη συναισθηματική διέγερση, που ένιωθε, πριν βάλει φωτιά, μετατρέπεται σε ένα βαθύ αίσθημα ανακούφισης και χαλάρωσης. Αν αποχωρήσει μετά την πράξη του, σίγουρα θα επανέλθει στον τόπο της φωτιάς αργότερα, για να δει αυτά που προκάλεσε.΄Εχει επίγνωση του άδικου χαρακτήρα της πράξης του για αυτό και είναι ικανός για τον καταλογισμό της. Δεν επιζητεί με τη φωτιά που βάζει το θάνατο ανθρώπων ή μεγάλες καταστροφές, όμως δεν μπορεί να ελέγξει και τις συνέπειες της πυρκαγιάς που προκαλεί π.χ πυρομανής στην Αυστραλία παραπέμφθηκε να δικασθεί την 14 Φεβρουαρίου 2009 για το θάνατο 21 ανθρώπων στο Τσόρτσιλ(πόλη βόρεια της Μελβούρνης). Στη «φυσιολογική» ζωή του, ο πυρομανής επιδεικνύει υπέρμετρο ενδιαφέρον για οτιδήποτε έχει σχέση με τη φωτιά. Αυτή η ιδιότυπη έλξη του, που απεικονίζεται έντονα στο πρόσωπό του και τα άλλα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του τις περισσότερες φορές δημιουργούν στις ανακριτικές αρχές υποψίες κι έτσι πολύ εύκολα τον αποκαλύπτουν και τον συλλαμβάνουν. Είναι συνεργάσιμος κατά την ανάκριση.
Συμπτώματα του πυρομανή αποτελούν η κατάθλιψη, σύγκρουση στις διανθρώπινες σχέσεις, χαμηλή αυτοεκτίμηση και μικρή ικανότητα να αντιμετωπίσει το άγχος. Αισθάνεται πριν, δηλαδή κατά το σχεδιασμό της αλλά και κατά τη διάρκεια της πράξης του, έντονη συναισθηματική ένταση ή διέγερση.
Κίνητρα, που έχουν αποκαλυφθεί από μελέτες στις Η.Π.Α, είναι η γοητεία, ικανοποίηση, ανακούφιση, ευχαρίστηση από τη θέα των φλογών καθώς και γενικά από το φαινόμενο της πυρκαγιάς και τα μετ’ αυτής συνδεόμενα γεγονότα, όπως η ιαχή σειρήνων πυροσβεστικών οχημάτων, ο πανικός των ανθρώπων που κινδυνεύουν, η συμμετοχή πυροσβεστικών εναερίων μέσων, κ.α. Πολλές φορές παρέχουν εθελοντικά ενεργά βοήθεια στην κατάσβεση της πυρκαγιάς, που προκάλασε ο ίδιος. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς προσφέρονται, ως εθελοντές πυροσβέστες. Οι ανήλικοι πυρομανείς, σύμφωνα με κλινικές μελέτες στις Η.Π.Α. βάζουν φωτιά πέραν της ευχαρίστησης και για να προκαλέσουν την προσοχή των γονιών τους, επιθυμία για επανένωση της οικογένειας τους, ως αντίποινα εναντίον ενηλίκων και ως κραυγή βοήθειας.
Αίτια.Δεν υπάρχει επαρκής επιστημονική έρευνα για την γενετική αιτία της πυρομανίας ειδικά σε νεαρή ηλικία.Έχουν όμως διενεργηθεί πολλές μελέτες, που έχουν ερευνήσει το θέμα. Οι πρώτες μελέτες για τα αίτια της πυρομανίας προέρχονται από τη Φροϋδική ψυχανάλυση. Ο Freud έγραψε ότι » η θερμότητα που εκλύει η φωτιά, προκαλεί την ίδια αίσθηση που συνοδεύει τη σεξουαλική διέγερση, ενώ η μορφή και κίνηση της φλόγας υποβάλλουν την εικόνα ενός φαλλού σε στύση» Η εκδοχή αυτή, που αμφισβητείται από πολλούς σύγχρονους ψυχίατρους, οι οποίοι θεωρούν ανεπαρκή την ψυχαναλυτική απάντηση για τα αίτια της πυρομανίας, βρήκε κάποια επιβεβαίωση σε μελέτη που έγινε σε Αμερικάνικες φυλακές σε κρατούμενους για εμπρησμό. Σύμφωνα με αυτήν το 60% περίπου ήταν άτομα με σοβαρές ψυχολογικές και κοινωνικές δυσκολίες στις σχέσεις τους με τις γυναίκες. Από προσωπική μου εμπειρία στη Δ.Α.Ε.Ε, άτομα-πυρομανείς, που αποκαλύφθηκαν και οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη κατηγορούμενοι για εμπρησμό δάσους, πράγματι ήταν άτομα με τις ως άνω δυσλειτουργίες στην συμπεριφορά τους. Σύμφωνα με κάποιες άλλες μελέτες η πυρομανία προέρχεται από κάποια ψυχική ή γενετική διαταραχή ή ηθική ανεπάρκεια.
Επειδή η πυρομανία εμφανίζεται σε παιδική ηλικία και τα παιδιά αυτά είναι εν δυνάμει ενήλικοι εμπρηστές, απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή να διαγνωσθεί από ειδικούς έγκαιρα για να θεραπευθεί. Το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει από τους γονείς.Όμως πρέπει και το κράτος να αναπτύξει με τις κοινωνικές και άλλες κατάλληλες υπηρεσίες του, ιδιαίτερη μέριμνα και κατάλληλα προγράμματα για τα παιδιά και τους γονείς, αν θέλουμε προληπτικά να ακυρώσουμε τη δημιουργία αυριανών εμπρηστών.
http://andrianos-firedepartment.blogspot.com
Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Medlineplus
Το σύνδρομο θυμού και εξαιρετικά επιθετικής συμπεριφοράς
Το σύνδρομο θυμού και εξαιρετικά επιθετικής συμπεριφοράς (intermittent explosive disorder, διαλείπουσα εκρηκτική διαταραχή) παρά το γεγονός ότι δεν γνωστό στο ευρύτερο κοινό, εντούτοις φαίνεται να είναι πολύ συχνότερο από ότι υπολογιζόταν μέχρι τώρα.
Γενικά το σύνδρομο μπορεί να υπάρχει στο 7,3% του πληθυσμού. Μέχρι 4%, παρουσιάζει τη σοβαρή μορφή της διαταραχής που χαρακτηρίζεται από 3 ή περισσότερες εκρήξεις απρόκλητου ή αδικαιολόγητου θυμού κάθε χρόνο οι οποίες συνοδεύονται από βίαιη συμπεριφορά.
Το σύνδρομο μπορεί να είναι η αιτία για πολλές περιπτώσεις βίας στην οικογένεια, κακοποίησης συζύγων ή επιθετικής συμπεριφοράς οδηγών. Μέχρι σήμερα δεν έχει μελετηθεί ικανοποιητικά. Η πραγματική του συχνότητα είχε υποτιμηθεί.
Χαρακτηριστικά του συνδρόμου θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά
Οι άνθρωποι που πάσχουν από το σύνδρομο μπορεί να επιτίθενται στους άλλους, στην ιδιοκτησία ή στα υπάρχοντα τους. Μπορούν να προκαλούν τραυματισμούς ή ζημιές στην ιδιοκτησία των άλλων.
Article Advertisement 1
Η πάθηση είναι ξεχωριστή και οι εκρήξεις θυμού που δυνατόν να συνοδεύονται από βία, δεν προκαλούνται από άλλες ψυχικές παθήσεις ή από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Οι ασθενείς με το σύνδρομο αντιδρούν υπερβολικά, με ανεξέλεγκτη οργή και αισθάνονται μια ανακούφιση κατά το ξέσπασμα τους. Στη συνέχεια όμως αισθάνονται μετάνοια και τύψεις για το τι έχουν κάνει και τη συμπεριφορά τους.
Το πρόβλημα αρχίζει συνήθως νωρίς στην εφηβική ηλικία. Η πάθηση προδιαθέτει για κατάθλιψη, άγχος, χρήση απαγορευμένων ουσιών. Οι πλείστοι από τους ασθενείς με το σύνδρομο παρουσιάζουν τουλάχιστον μια από τις πιο πάνω διαταραχές.
Η έγκαιρη διάγνωση κατά την εφηβική ηλικία, είναι σε θέση με τη κατάλληλη θεραπευτική αντιμετώπιση, να προλαμβάνει τις δυσάρεστες ψυχοπαθολογικές καταστάσεις στην ενήλικη ζωή. Πράγματι ελάχιστοι από τους πάσχοντες έχουν ποτέ τύχει θεραπευτικής αγωγής.
Το σύνδρομο δημιουργεί τις συνθήκες για σημαντικά περισσότερα προβλήματα στη ζωή των ασθενών όπως διαζύγιο και οικονομικές δυσκολίες. Αυτά δημιουργούν περισσότερο στρες οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο με κατάθλιψη, κατάχρηση αλκοόλ ή χρήση ναρκωτικών.
Κριτήρια διάγνωσης
Για να διαγνωσθεί κάποιος με το σύνδρομο θυμού και εξαιρετικά επιθετικής συμπεριφοράς, απαιτούνται ορισμένα κριτήρια. Τα κριτήρια αυτά είναι:
Τουλάχιστον 3 επεισόδια παρορμητικής επιθετικότητας, ιδιαίτερα έντονα που είναι εξαιρετικά υπερβολικά σε σχέση με την αιτία που τα έχει προκαλέσει και που έχουν συμβεί σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του ασθενούς
Το επεισόδια χαρακτηρίζονται από ξαφνική απώλεια του ελέγχου της συμπεριφοράς του ατόμου.
Ο θυμός και η βίαιη συμπεριφορά, μπορεί να συνοδεύονται από απειλές για κτύπημα κάποιου άλλου ατόμου ή ακόμη να συνοδεύονται από απόπειρα κτυπήματος, πρόκλησης σωματικής βλάβης ή πραγματικού τραυματισμού κάποιου άλλου ατόμου.
Η εκρηκτική οργή μπορεί επίσης να συνοδεύεται από το ρίξιμο ή σπάσιμο αντικειμένων. Επίσης το άτομο πιθανόν να προκαλεί υλικές ζημιές με πραγματικό κόστος στα υπάρχοντα των άλλων
Η σοβαρή μορφή της πάθησης χαρακτηρίζεται από 3 ή περισσότερα επεισόδια ετησίως
Τόσο οι συνήθεις όσο και οι σοβαρές μορφές του συνδρόμου εκδηλώνονται στην εφηβική ηλικία: Για τα αγόρια κατά μέσο όρο στην ηλικία των 13 ετών ενώ για τα κορίτσια στην ηλικία των 19 ετών
Η σοβαρή μορφή του συνδρόμου θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά
Μεταξύ των ασθενών αυτών υπάρχει μια ομάδα με σοβαρότερη μορφή της διαταραχής με συχνότερες επιθετικές κρίσεις με θυμό. Παρουσιάζουν τουλάχιστον 3 επεισόδια τέτοιας συμπεριφοράς σε ένα χρόνο. Οι επιθέσεις εναντίον προσώπων και ιδιοκτησίας είναι συχνότερες στην ομάδα αυτή.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες βρέθηκε ότι η ομάδα αυτή κάθε χρόνο, αντιπροσωπεύει το 4% του πληθυσμού των ενηλίκων. Υπολογίζεται ότι οι ασθενείς με τη σοβαρή μορφή του συνδρόμου παρουσιάζουν κατά μέσο όρο 43 επιθετικά επεισόδια κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Το σύνδρομο συσχετίζεται με ουσιαστικά λειτουργικά προβλήματα της προσωπικότητας του ατόμου.
Που οφείλεται το σύνδρομο;
Το σύνδρομο θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά, δεν είναι απλά θέμα κακής συμπεριφοράς. Φαίνεται ότι υπάρχει σημαντική γενετική συνιστώσα και βιολογικοί μηχανισμοί που ευθύνονται για την πάθηση.
Η παραγωγή της σεροτονίνης στους ασθενείς αυτούς και οι βιολογικοί μηχανισμοί που τη ρυθμίζουν, είναι ανεπαρκείς. Για αυτό οι εκλεκτικοί αναστολείς της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης (αντικαταθλιπτικά φάρμακα) είναι αποτελεσματικοί στη θεραπεία της πάθησης.
Για τους λόγους αυτούς το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί μόνο με διόρθωση και αναπροσαρμογή της συμπεριφοράς του ατόμου.
Αντιμετώπιση
Βλέπουμε ότι το σύνδρομο θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά, δεν είναι μόνο άγνωστο στο ευρύ κοινό αλλά παράλληλα δεν είναι καλά γνωστό από τους γιατρούς.
Η συχνότητα του όμως είναι σημαντική στον πληθυσμό όπως έχει βρεθεί πρόσφατα σε μεγάλη έρευνα γιατρών του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Επίσης η έγκαιρη διάγνωση επιτρέπει αποτελεσματική πρόληψη των προβλημάτων που θα ταλανίζουν τον ασθενή εάν η νόσος αφεθεί ανεξέλεγκτη.
Οι θεραπείες που μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς με το σύνδρομο περιλαμβάνουν τη γνωστική συμπεριφορική θεραπεία και φάρμακα. Ο συνδυασμός φαρμάκων και συμπεριφορικής θεραπείας έχουν καλά αποτελέσματα.
Τα φάρμακα (εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης της σεροτονίνης, σταθεροποιητές της διάθεσης) απομακρύνουν το επίπεδο από το οποίο επέρχεται το επιθετικό ξέσπασμα θυμού. Η συμπεριφορική θεραπεία βοηθά τους ασθενείς να αναγνωρίζουν και να χειρίζονται τα έντονα αισθήματα που τους οδηγούν στις χαρακτηριστικές κρίσεις οργής του συνδρόμου.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Το σύνδρομο θυμού και εξαιρετικά επιθετικής συμπεριφοράς
Το σύνδρομο θυμού και εξαιρετικά επιθετικής συμπεριφοράς (intermittent explosive disorder, διαλείπουσα εκρηκτική διαταραχή) παρά το γεγονός ότι δεν γνωστό στο ευρύτερο κοινό, εντούτοις φαίνεται να είναι πολύ συχνότερο από ότι υπολογιζόταν μέχρι τώρα.
Γενικά το σύνδρομο μπορεί να υπάρχει στο 7,3% του πληθυσμού. Μέχρι 4%, παρουσιάζει τη σοβαρή μορφή της διαταραχής που χαρακτηρίζεται από 3 ή περισσότερες εκρήξεις απρόκλητου ή αδικαιολόγητου θυμού κάθε χρόνο οι οποίες συνοδεύονται από βίαιη συμπεριφορά.
Το σύνδρομο μπορεί να είναι η αιτία για πολλές περιπτώσεις βίας στην οικογένεια, κακοποίησης συζύγων ή επιθετικής συμπεριφοράς οδηγών. Μέχρι σήμερα δεν έχει μελετηθεί ικανοποιητικά. Η πραγματική του συχνότητα είχε υποτιμηθεί.
Χαρακτηριστικά του συνδρόμου θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά
Οι άνθρωποι που πάσχουν από το σύνδρομο μπορεί να επιτίθενται στους άλλους, στην ιδιοκτησία ή στα υπάρχοντα τους. Μπορούν να προκαλούν τραυματισμούς ή ζημιές στην ιδιοκτησία των άλλων.
Article Advertisement 1
Η πάθηση είναι ξεχωριστή και οι εκρήξεις θυμού που δυνατόν να συνοδεύονται από βία, δεν προκαλούνται από άλλες ψυχικές παθήσεις ή από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Οι ασθενείς με το σύνδρομο αντιδρούν υπερβολικά, με ανεξέλεγκτη οργή και αισθάνονται μια ανακούφιση κατά το ξέσπασμα τους. Στη συνέχεια όμως αισθάνονται μετάνοια και τύψεις για το τι έχουν κάνει και τη συμπεριφορά τους.
Το πρόβλημα αρχίζει συνήθως νωρίς στην εφηβική ηλικία. Η πάθηση προδιαθέτει για κατάθλιψη, άγχος, χρήση απαγορευμένων ουσιών. Οι πλείστοι από τους ασθενείς με το σύνδρομο παρουσιάζουν τουλάχιστον μια από τις πιο πάνω διαταραχές.
Η έγκαιρη διάγνωση κατά την εφηβική ηλικία, είναι σε θέση με τη κατάλληλη θεραπευτική αντιμετώπιση, να προλαμβάνει τις δυσάρεστες ψυχοπαθολογικές καταστάσεις στην ενήλικη ζωή. Πράγματι ελάχιστοι από τους πάσχοντες έχουν ποτέ τύχει θεραπευτικής αγωγής.
Το σύνδρομο δημιουργεί τις συνθήκες για σημαντικά περισσότερα προβλήματα στη ζωή των ασθενών όπως διαζύγιο και οικονομικές δυσκολίες. Αυτά δημιουργούν περισσότερο στρες οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο με κατάθλιψη, κατάχρηση αλκοόλ ή χρήση ναρκωτικών.
Κριτήρια διάγνωσης
Για να διαγνωσθεί κάποιος με το σύνδρομο θυμού και εξαιρετικά επιθετικής συμπεριφοράς, απαιτούνται ορισμένα κριτήρια. Τα κριτήρια αυτά είναι:
Τουλάχιστον 3 επεισόδια παρορμητικής επιθετικότητας, ιδιαίτερα έντονα που είναι εξαιρετικά υπερβολικά σε σχέση με την αιτία που τα έχει προκαλέσει και που έχουν συμβεί σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του ασθενούς
Το επεισόδια χαρακτηρίζονται από ξαφνική απώλεια του ελέγχου της συμπεριφοράς του ατόμου.
Ο θυμός και η βίαιη συμπεριφορά, μπορεί να συνοδεύονται από απειλές για κτύπημα κάποιου άλλου ατόμου ή ακόμη να συνοδεύονται από απόπειρα κτυπήματος, πρόκλησης σωματικής βλάβης ή πραγματικού τραυματισμού κάποιου άλλου ατόμου.
Η εκρηκτική οργή μπορεί επίσης να συνοδεύεται από το ρίξιμο ή σπάσιμο αντικειμένων. Επίσης το άτομο πιθανόν να προκαλεί υλικές ζημιές με πραγματικό κόστος στα υπάρχοντα των άλλων
Η σοβαρή μορφή της πάθησης χαρακτηρίζεται από 3 ή περισσότερα επεισόδια ετησίως
Τόσο οι συνήθεις όσο και οι σοβαρές μορφές του συνδρόμου εκδηλώνονται στην εφηβική ηλικία: Για τα αγόρια κατά μέσο όρο στην ηλικία των 13 ετών ενώ για τα κορίτσια στην ηλικία των 19 ετών
Η σοβαρή μορφή του συνδρόμου θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά
Μεταξύ των ασθενών αυτών υπάρχει μια ομάδα με σοβαρότερη μορφή της διαταραχής με συχνότερες επιθετικές κρίσεις με θυμό. Παρουσιάζουν τουλάχιστον 3 επεισόδια τέτοιας συμπεριφοράς σε ένα χρόνο. Οι επιθέσεις εναντίον προσώπων και ιδιοκτησίας είναι συχνότερες στην ομάδα αυτή.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες βρέθηκε ότι η ομάδα αυτή κάθε χρόνο, αντιπροσωπεύει το 4% του πληθυσμού των ενηλίκων. Υπολογίζεται ότι οι ασθενείς με τη σοβαρή μορφή του συνδρόμου παρουσιάζουν κατά μέσο όρο 43 επιθετικά επεισόδια κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Το σύνδρομο συσχετίζεται με ουσιαστικά λειτουργικά προβλήματα της προσωπικότητας του ατόμου.
Που οφείλεται το σύνδρομο;
Το σύνδρομο θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά, δεν είναι απλά θέμα κακής συμπεριφοράς. Φαίνεται ότι υπάρχει σημαντική γενετική συνιστώσα και βιολογικοί μηχανισμοί που ευθύνονται για την πάθηση.
Η παραγωγή της σεροτονίνης στους ασθενείς αυτούς και οι βιολογικοί μηχανισμοί που τη ρυθμίζουν, είναι ανεπαρκείς. Για αυτό οι εκλεκτικοί αναστολείς της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης (αντικαταθλιπτικά φάρμακα) είναι αποτελεσματικοί στη θεραπεία της πάθησης.
Για τους λόγους αυτούς το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί μόνο με διόρθωση και αναπροσαρμογή της συμπεριφοράς του ατόμου.
Αντιμετώπιση
Βλέπουμε ότι το σύνδρομο θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά, δεν είναι μόνο άγνωστο στο ευρύ κοινό αλλά παράλληλα δεν είναι καλά γνωστό από τους γιατρούς.
Η συχνότητα του όμως είναι σημαντική στον πληθυσμό όπως έχει βρεθεί πρόσφατα σε μεγάλη έρευνα γιατρών του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Επίσης η έγκαιρη διάγνωση επιτρέπει αποτελεσματική πρόληψη των προβλημάτων που θα ταλανίζουν τον ασθενή εάν η νόσος αφεθεί ανεξέλεγκτη.
Οι θεραπείες που μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς με το σύνδρομο περιλαμβάνουν τη γνωστική συμπεριφορική θεραπεία και φάρμακα. Ο συνδυασμός φαρμάκων και συμπεριφορικής θεραπείας έχουν καλά αποτελέσματα.
Τα φάρμακα (εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης της σεροτονίνης, σταθεροποιητές της διάθεσης) απομακρύνουν το επίπεδο από το οποίο επέρχεται το επιθετικό ξέσπασμα θυμού. Η συμπεριφορική θεραπεία βοηθά τους ασθενείς να αναγνωρίζουν και να χειρίζονται τα έντονα αισθήματα που τους οδηγούν στις χαρακτηριστικές κρίσεις οργής του συνδρόμου.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
«Οι Παντογνώστες» Αυτοί που κατέχουν την Απόλυτη γνώση!
Posted by Mαν.Αρκάς
9 Votes
Καλημέρα, σήμερα στην θέση της ανάρτησης ετούτη την ώρα αποφάσισα μετά από πάρα πολύ καιρό να γράψω και εγώ δυό λόγια.
«Την αφορμή μου την έδωσε μια αναίτια επίθεση που δέχθηκα εδώ από κάποιον χωρίς συγκεκριμένο λόγο.»
Αν και ξέρω πολύ καλά ότι το γράψιμο ενός άρθρου θέλει πολύ γνώση και ταλέντο, μετά πρέπει ο εγκέφαλος να επικοινωνεί άριστα με το χέρι που κρατάει την πέννα αποτυπώνοντας σωστά τις σκέψεις στο χαρτί, ειλικρινά δεν τόχα σκοπό,
δεν ειναι για μένα εύκολο άλλη ειναι η δουλειά μου μέσα δω, για πολλά χρόνια αν και το μυαλό μου έβραζε αυτό συντονιζόταν καλά με τα σκαρπέλα της δουλειάς μου μόνο. Κατά καιρούς στα τόσα χρόνια που σχολιάζουμε το δήλωνα συνεχώς ότι απεχθάνομαι να γράφω κατεβατάρια, λίγα λόγια και στοχευμένα.
Ψάχτης! ειμαι όπως λέω αστειευόμενος και έχω την αίσθηση ότι από τότε που ανέλαβα κάτι κατάφερα εστω κάποια λίγα.
Έβαλα λοιπόν από κάτω κάποια πράγματα που διάβασα για τους ξερόλες τους κατέχοντες την απόλυτη γνώση, που μέσα στα πολλά ελαττώματα του λαού μας αυτό έχει περίοπτη θέση, και ίσως ειναι και αυτό μια απ τις αιτίες που φθάσαμε εδώ που φθάσαμε
Αυτά σαν ένα μικρό πρόλογο.
–
Υπάρχει με το συμπάθειο μια κατηγορία αντιπαθητικών ανθρώπων. Μια κατηγορία απίστευτα μεγάλη στην πατρίδα μας. Είναι οι ξερόλες, οι παντογνώστες, οι κατέχοντες την απόλυτη γνώση,οι φύλακες του άγιου δισκοπότηρου, αυτοί που γνωρίζουν τα πάντα, που έχουν γνώμη επί παντός επιστητού και εννοείται πως αυτή η γνώση κρύβει απέραντη σοφία, αλλά δεν γίνεται να μην την μεταδώσει στους άλλους δεν πρέπει. Διότι αλλιώς δεν θα έχει κέρδος ο συνάνθρωπος μας σύμφωνα με το ηλίθιο σκεπτικό τους.
Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν πολλοί. Χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, αυτούς που νομίζουν ότι ξέρουν, και θα μπερδευτούν σε κάθε συζήτηση, αλλά το πολύ πολύ να σε κάνουν να γελάσεις συγκαταβατικά, και αυτοί που ειναι σίγουροι ότι τα ξέρουν όλα, (τα πάντα όλα που λέει κι ο Αλέφαντος) και πιστεύουν ακράδαντα ότι ξέρουν τα πάντα πολύ καλά, αυτοί
που δεν χάνουν την ευκαιρία να μπερδευτούν σε οποιαδήποτε συζήτηση, αφού ειναι σίγουροι ότι έχουν την πιο σωστή και τεκμηριωμένη γνώση απ’ όλο τον κόσμο, και οχι τίποτα άλλο αλλά θα διαφωνήσουν και έντονα με τον οποιονδήποτε που εχει διαφορετική γνώμη προκειμένου να επιβάλλουν την δικιά τους, πάντα με υπεροπτικό και περιφρονητικό ύφος, αλλά δεν θα διστάσουν κιόλας να σε κοροϊδέψουν ή ακόμα, και να σε βγάλουν ψεύτη.
Αυτή η δεύτερη κατηγορία είναι που σε σπρώχνει ακόμα και στην σκέψη όπως το να τους φασκελώσεις φερ ειπείν. Προσωπικά, είχα στην ζωή την ατυχία να έχω γνωρίσει κατά καιρούς πολλά τέτοια άτομα. Το πιο εξοργιστικό μ’ αυτούς είναι η ακράδαντη πίστη που έχουν, ότι, δηλαδή, αυτοί τα ξέρουν όλα, αλλά όμως ειναι οι μόνοι που τα ξέρουν. Κι αν υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να αναγνωρίζουν σε κάποιον άλλον την δυνατότητα της εστω μιας κάποιας γνώσης, πάντα η δική τους γνώση θα είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω η πολλά σκαλοπάτια παραπάνω, και ειναι απολύτως σίγουροι πάντα ότι ο άλλος ότι έχει μάθει το έχει μάθει λάθος. Γελοία πράγματα και εκνευριστικά, για παράδειγμα, να προσπαθεί να σε διορθώσει τάχα μου και ντέ (αλλά λάθος κιόλας) σε κάποιο ζήτημα σοβαρό όταν λες και εσύ την άποψη σου, επειδή κάποια χρόνια ασχολήθηκε κι αυτός μ’ ένα πτυχίο ενός επιπέδου. Ακόμα περισσότερο να σου κάνει συνεχώς υποδείξεις, ή να αμφισβητεί υποδείξεις άλλων, πιο πεπειραμένων απ’ αυτόν, πάνω σε διάφορα επιχειρήματα.
Νιώθεις πίκρα ανάμεικτη με οργή νιώθεις κι απογοήτευση όταν βλέπεις κάτι τέτοιους παντογνώστες να κοκορεύονται για την ξερολιά τους, να μιλούν σε ανθρώπους μορφωμένους,(δεν υποστηρίζω για τον εαυτό μου κάτι τέτοιο αλλοίμονο, μιλάω για φίλους βαθειά μορφωμένους αλλά ταπεινούς) με ένα τουπέ απαράμιλλης ηλιθιότητας. Είναι θλιβερό να βλέπεις αυτά τα άτομα να προσπαθούν να επιβάλλουν τον εαυτό τους και να επηρεάσουν όλους τους άλλους προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση η άποψη, όποια κι είναι αυτή. Είναι θλιβερή η συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων η έλλειψη σεβασμού στην αντίθετη άποψη, ο υπέρμετρος εγωϊσμός τους,και η καθόλου έλλειψη αυτοκριτικής, επιδειξίες ων.
Ετσι ο ξερόλας το παρακάνει μιλώντας συνέχεια ο ίδιος, και περιφρονώντας όλες τις διαφορετικές απόψεις εάν τολμήσουν να μιλήσουν κάποιοι, τους βλέπει μετά σαν άσχετους και πρόβατα.
Το πιο θλιβερό απ’ όλα όμως ειναι ότι η πατρίδα μας ειναι γεμάτη από τέτοιους και διαμορφώνονται πολλά πράγματα δυστυχώς από ανθρώπους
σαν κι αυτούς, ειναι κρίμα.
–
Επειδή με πήρε το πρωϊ για αυτό το αποπάνω
διαβάζωντας και αποσπάσματα από πολλά άρθρα
σχετικά με αυτό το ελάττωμα και τις παρενέργειες του,
ελπίζω να ζήσω πολύ για να ξαναγράψω. LOL
Μανώλης
Sent from my iPhone using Tapatalk
Posted by Mαν.Αρκάς
9 Votes
Καλημέρα, σήμερα στην θέση της ανάρτησης ετούτη την ώρα αποφάσισα μετά από πάρα πολύ καιρό να γράψω και εγώ δυό λόγια.
«Την αφορμή μου την έδωσε μια αναίτια επίθεση που δέχθηκα εδώ από κάποιον χωρίς συγκεκριμένο λόγο.»
Αν και ξέρω πολύ καλά ότι το γράψιμο ενός άρθρου θέλει πολύ γνώση και ταλέντο, μετά πρέπει ο εγκέφαλος να επικοινωνεί άριστα με το χέρι που κρατάει την πέννα αποτυπώνοντας σωστά τις σκέψεις στο χαρτί, ειλικρινά δεν τόχα σκοπό,
δεν ειναι για μένα εύκολο άλλη ειναι η δουλειά μου μέσα δω, για πολλά χρόνια αν και το μυαλό μου έβραζε αυτό συντονιζόταν καλά με τα σκαρπέλα της δουλειάς μου μόνο. Κατά καιρούς στα τόσα χρόνια που σχολιάζουμε το δήλωνα συνεχώς ότι απεχθάνομαι να γράφω κατεβατάρια, λίγα λόγια και στοχευμένα.
Ψάχτης! ειμαι όπως λέω αστειευόμενος και έχω την αίσθηση ότι από τότε που ανέλαβα κάτι κατάφερα εστω κάποια λίγα.
Έβαλα λοιπόν από κάτω κάποια πράγματα που διάβασα για τους ξερόλες τους κατέχοντες την απόλυτη γνώση, που μέσα στα πολλά ελαττώματα του λαού μας αυτό έχει περίοπτη θέση, και ίσως ειναι και αυτό μια απ τις αιτίες που φθάσαμε εδώ που φθάσαμε
Αυτά σαν ένα μικρό πρόλογο.
–
Υπάρχει με το συμπάθειο μια κατηγορία αντιπαθητικών ανθρώπων. Μια κατηγορία απίστευτα μεγάλη στην πατρίδα μας. Είναι οι ξερόλες, οι παντογνώστες, οι κατέχοντες την απόλυτη γνώση,οι φύλακες του άγιου δισκοπότηρου, αυτοί που γνωρίζουν τα πάντα, που έχουν γνώμη επί παντός επιστητού και εννοείται πως αυτή η γνώση κρύβει απέραντη σοφία, αλλά δεν γίνεται να μην την μεταδώσει στους άλλους δεν πρέπει. Διότι αλλιώς δεν θα έχει κέρδος ο συνάνθρωπος μας σύμφωνα με το ηλίθιο σκεπτικό τους.
Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν πολλοί. Χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, αυτούς που νομίζουν ότι ξέρουν, και θα μπερδευτούν σε κάθε συζήτηση, αλλά το πολύ πολύ να σε κάνουν να γελάσεις συγκαταβατικά, και αυτοί που ειναι σίγουροι ότι τα ξέρουν όλα, (τα πάντα όλα που λέει κι ο Αλέφαντος) και πιστεύουν ακράδαντα ότι ξέρουν τα πάντα πολύ καλά, αυτοί
που δεν χάνουν την ευκαιρία να μπερδευτούν σε οποιαδήποτε συζήτηση, αφού ειναι σίγουροι ότι έχουν την πιο σωστή και τεκμηριωμένη γνώση απ’ όλο τον κόσμο, και οχι τίποτα άλλο αλλά θα διαφωνήσουν και έντονα με τον οποιονδήποτε που εχει διαφορετική γνώμη προκειμένου να επιβάλλουν την δικιά τους, πάντα με υπεροπτικό και περιφρονητικό ύφος, αλλά δεν θα διστάσουν κιόλας να σε κοροϊδέψουν ή ακόμα, και να σε βγάλουν ψεύτη.
Αυτή η δεύτερη κατηγορία είναι που σε σπρώχνει ακόμα και στην σκέψη όπως το να τους φασκελώσεις φερ ειπείν. Προσωπικά, είχα στην ζωή την ατυχία να έχω γνωρίσει κατά καιρούς πολλά τέτοια άτομα. Το πιο εξοργιστικό μ’ αυτούς είναι η ακράδαντη πίστη που έχουν, ότι, δηλαδή, αυτοί τα ξέρουν όλα, αλλά όμως ειναι οι μόνοι που τα ξέρουν. Κι αν υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να αναγνωρίζουν σε κάποιον άλλον την δυνατότητα της εστω μιας κάποιας γνώσης, πάντα η δική τους γνώση θα είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω η πολλά σκαλοπάτια παραπάνω, και ειναι απολύτως σίγουροι πάντα ότι ο άλλος ότι έχει μάθει το έχει μάθει λάθος. Γελοία πράγματα και εκνευριστικά, για παράδειγμα, να προσπαθεί να σε διορθώσει τάχα μου και ντέ (αλλά λάθος κιόλας) σε κάποιο ζήτημα σοβαρό όταν λες και εσύ την άποψη σου, επειδή κάποια χρόνια ασχολήθηκε κι αυτός μ’ ένα πτυχίο ενός επιπέδου. Ακόμα περισσότερο να σου κάνει συνεχώς υποδείξεις, ή να αμφισβητεί υποδείξεις άλλων, πιο πεπειραμένων απ’ αυτόν, πάνω σε διάφορα επιχειρήματα.
Νιώθεις πίκρα ανάμεικτη με οργή νιώθεις κι απογοήτευση όταν βλέπεις κάτι τέτοιους παντογνώστες να κοκορεύονται για την ξερολιά τους, να μιλούν σε ανθρώπους μορφωμένους,(δεν υποστηρίζω για τον εαυτό μου κάτι τέτοιο αλλοίμονο, μιλάω για φίλους βαθειά μορφωμένους αλλά ταπεινούς) με ένα τουπέ απαράμιλλης ηλιθιότητας. Είναι θλιβερό να βλέπεις αυτά τα άτομα να προσπαθούν να επιβάλλουν τον εαυτό τους και να επηρεάσουν όλους τους άλλους προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση η άποψη, όποια κι είναι αυτή. Είναι θλιβερή η συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων η έλλειψη σεβασμού στην αντίθετη άποψη, ο υπέρμετρος εγωϊσμός τους,και η καθόλου έλλειψη αυτοκριτικής, επιδειξίες ων.
Ετσι ο ξερόλας το παρακάνει μιλώντας συνέχεια ο ίδιος, και περιφρονώντας όλες τις διαφορετικές απόψεις εάν τολμήσουν να μιλήσουν κάποιοι, τους βλέπει μετά σαν άσχετους και πρόβατα.
Το πιο θλιβερό απ’ όλα όμως ειναι ότι η πατρίδα μας ειναι γεμάτη από τέτοιους και διαμορφώνονται πολλά πράγματα δυστυχώς από ανθρώπους
σαν κι αυτούς, ειναι κρίμα.
–
Επειδή με πήρε το πρωϊ για αυτό το αποπάνω
διαβάζωντας και αποσπάσματα από πολλά άρθρα
σχετικά με αυτό το ελάττωμα και τις παρενέργειες του,
ελπίζω να ζήσω πολύ για να ξαναγράψω. LOL
Μανώλης
Sent from my iPhone using Tapatalk
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, τα Χριστούγεννα αποτελούν ίσως την ομορφότερη και πιο χαρούμενη εορταστική περίοδο του έτους. Χαμόγελα, δώρα, στολίδια, χρώματα, χιόνι, επαναπροσδιορισμός του μέλλοντος, ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, θαλπωρή, οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις, φαγητό, διάθεση για φιλανθρωπία, διακοπές και διασκέδαση είναι μόνο μερικές από τις λέξεις που συνθέτουν τη «μαγεία των Χριστουγέννων».
Τι συμβαίνει όμως όταν….
Oι οικογενειακές-προσωπικές-φιλικές σχέσεις δεν είναι και τόσο ισχυρές ή βιώνεται από το άτομο μία σημαντική απώλεια (αγαπημένου προσώπου, υγείας, εργασίας);
H ανασκόπηση της προηγούμενης χρονιάς δεν αποβαίνει θετική και οι πολλαπλές κοινωνικές απαιτήσεις καταλήγουν να αποτελούν βαρύ φορτίο αντί πηγή χαράς;
Τα άτομα «πρέπει» να αισθανθούν χαρά λόγω των ημερών (λόγω κοινωνικών στερεοτύπων, που και τα ίδια έχουν εσωτερικεύσει) αλλά δε μπορούν να αντλήσουν αισιοδοξία από πουθενά, έχοντας μειωμένα υποστηρικτικά δίκτυα και δυσάρεστες αναμνήσεις από προηγούμενες γιορτές;
Οι οικονομικές απαιτήσεις είναι δυσβάσταχτες και οι υπερβολικά υψηλές προσδοκίες της «τέλειας αυτο-εικόνας», της «τέλειας συμπεριφοράς» των άλλων και των «τέλειων εορταστικών ημερών» δε μπορούν να επιτευχθούν, με αποτέλεσμα τα άτομα να αισθάνονται κατώτερα των προσδοκιών του περιβάλλοντος, αλλά και του εαυτού τους;
Η εποχική συναισθηματική διαταραχή (seasonal affective disorder) κάνει την εμφάνισή της;
Τότε, τη θέση της διάχυτης ευτυχίας και της απλόχερα δοσμένης αγάπης καταλαμβάνει η έντονη αίσθηση μοναξιάς, η μελαγχολία και τα καταθλιπτικά επεισόδια. Τα εν λόγω άτομα βιώνουν τις γιορτές ως μια περίοδο που μισούν και περιμένουν εναγωνίως να περάσει, ενώ επιπλέον, καταγράφονται και σημαντικά ποσοστά αυτοκτονιών.
Υπάρχει όμως αποτελεσματική αντιμετώπιση της λεγόμενης «μελαγχολίας των Χριστουγέννων»; Φυσικά!
1. Η ύπαρξη μη ρεαλιστικών στόχων και προσδοκιών είναι από τις κυριότερες αιτίες της δυσθυμίας που βιώνετε. Μην ξεχνάμε ότι δεν είναι κακό οι γιορτές να μην είναι παραμυθένιες και τα πράγματα να μην πηγαίνουν πάντα όπως τα υπολογίζαμε αρχικά. Χαλαρώστε και αποδεχτείτε ότι δεν υπάρχει υποχρεωτική χαρά! Ζήστε τις ημέρες εκείνες χωρίς «στάνταρ» θετικά συναισθήματα και σίγουρα το άγχος της «ιδανικής ατμόσφαιρας» θα μειωθεί κατά πολύ, θέτοντας μικρούς, πραγματοποιήσιμους στόχους. Επιστρατεύστε το χιούμορ σας, θυμηθείτε ότι ζείτε μια αληθινή και όχι «τηλεοπτική ζωή» και αντιμετωπίστε τις αναποδιές με θετική σκέψη.
2. Δεδομένης της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, θυμηθείτε πως η ευτυχία δε βρίσκεται μόνο στο «φαίνεσθαι». Απενοχοποιηθείτε για όσα υλικά αγαθά δε μπορείτε να προσφέρετε και ανακαλύψτε πιο οικονομικούς τρόπους για διασκέδαση, που απαιτούν κυρίως καλή παρέα και διάθεση.
3. Σημαντικός κρίνεται ο σωστός και έγκαιρος προγραμματισμός των όποιων υποχρεώσεων. Αν δεν προλαβαίνετε να ανταποκριθείτε στα πάντα, πείτε «όχι» χωρίς να αισθάνεστε άσχημα, κάντε δραστηριότητες που σας ευχαριστούν πραγματικά και αφιερώστε λίγο περισσότερο χρόνο στην οικογένεια και τον εαυτό σας.
4. Χωρίς να πιέζεστε υπερβολικά, προσπαθήστε να μην μείνετε μόνοι σας όλες αυτές τις ημέρες. Αποφύγετε την απομόνωση ή τηλεφωνήστε σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Θυμηθείτε ότι πάντα υπάρχει κάποιος να σας στηρίξει ψυχολογικά.
5. Δοκιμάστε να βοηθήσετε εθελοντικά άτομα που έχουν ανάγκη. Έτσι, θα νιώσετε καλά με τον εαυτό σας, ενώ θα εστιάσετε περισσότερο όχι στις απώλειες, αλλά σε αυτά που έχετε.
6. Οι διατροφικές υπερβολές είναι συνυφασμένες με τις γιορτές των Χριστουγέννων, σε συνδυασμό όμως με την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ επιδεινώνουν την άσχημη διάθεση και την όποια ευερεθιστότητα. Η σωματική άσκηση και η σωστή διατροφή είναι σύμμαχοι σε μια εν γένει καλύτερη ποιότητα ζωής.
7. Αμφισβητήστε τον αρνητικό τρόπο σκέψης σας, δοκιμάστε να δείτε την κατάστασή σας με τα μάτια ενός τρίτου και μιλήστε στον εαυτό σας όπως θα μιλούσατε σε έναν φίλο που θα ζητούσε τη βοήθειά σας. Μην αναμασάτε λάθη και αποτυχίες δικές σας ή των άλλων, μην κάνετε συγκρίσεις με το παρελθόν και πορευτείτε στη νέα χρονιά με αισιοδοξία και ρεαλισμό.
8. Αποδεχτείτε ως φυσιολογικά τα όποια καταθλιπτικά συναισθήματα, εκφράστε τα στο περιβάλλον σας ή αν δε μπορείτε να τα διαχειριστείτε, συμβουλευτείτε κάποιον ψυχολόγο, που μπορεί να βοηθήσει με το να σας ακούσει, να ενισχύσει την αυτοεκτίμησή σας και να σας παρακινήσει σε αλλαγή του τρόπου σκέψης σας.
Φαίνεται πως το να αγαπάμε ουσιαστικά και να συγχωρούμε τον εαυτό μας, να είμαστε επιεικείς με τους άλλους βάζοντας τα προσωπικά μας όρια, να βοηθάμε και να μοιραζόμαστε, να εκφράζουμε τα «θέλω» και τα συναισθήματά μας χωρίς καταπίεση από κοινωνικά στερεότυπα, να μετατρέπουμε τις σκέψεις μας σε θετικές και να δραστηριοποιούμαστε αξιοποιώντας όσα έχουμε, βοηθούν στη διατήρηση της ψυχικής μας ισορροπίας όχι μόνο την περίοδο των εορτών, αλλά όλο το χρόνο. Εντοπίζοντας αυτά που μας ενοχλούν, μπορούμε να κινητοποιηθούμε προς την αλλαγή τους κι έτσι, να χαρούμε όπως εμείς επιθυμούμε αυτή την περίοδο. Και μην ξεχνάτε, η μελαγχολία των Χριστουγέννων διαρκεί μόνο όσο και οι γιορτές. Οπλιστείτε με χαμόγελο και περάστε όσο καλύτερα μπορείτε!
-----------------------------
Συγγραφέας
ΔΗΜΗΤΡΑ ΡΟΥΚΗ - ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ
Τι συμβαίνει όμως όταν….
Oι οικογενειακές-προσωπικές-φιλικές σχέσεις δεν είναι και τόσο ισχυρές ή βιώνεται από το άτομο μία σημαντική απώλεια (αγαπημένου προσώπου, υγείας, εργασίας);
H ανασκόπηση της προηγούμενης χρονιάς δεν αποβαίνει θετική και οι πολλαπλές κοινωνικές απαιτήσεις καταλήγουν να αποτελούν βαρύ φορτίο αντί πηγή χαράς;
Τα άτομα «πρέπει» να αισθανθούν χαρά λόγω των ημερών (λόγω κοινωνικών στερεοτύπων, που και τα ίδια έχουν εσωτερικεύσει) αλλά δε μπορούν να αντλήσουν αισιοδοξία από πουθενά, έχοντας μειωμένα υποστηρικτικά δίκτυα και δυσάρεστες αναμνήσεις από προηγούμενες γιορτές;
Οι οικονομικές απαιτήσεις είναι δυσβάσταχτες και οι υπερβολικά υψηλές προσδοκίες της «τέλειας αυτο-εικόνας», της «τέλειας συμπεριφοράς» των άλλων και των «τέλειων εορταστικών ημερών» δε μπορούν να επιτευχθούν, με αποτέλεσμα τα άτομα να αισθάνονται κατώτερα των προσδοκιών του περιβάλλοντος, αλλά και του εαυτού τους;
Η εποχική συναισθηματική διαταραχή (seasonal affective disorder) κάνει την εμφάνισή της;
Τότε, τη θέση της διάχυτης ευτυχίας και της απλόχερα δοσμένης αγάπης καταλαμβάνει η έντονη αίσθηση μοναξιάς, η μελαγχολία και τα καταθλιπτικά επεισόδια. Τα εν λόγω άτομα βιώνουν τις γιορτές ως μια περίοδο που μισούν και περιμένουν εναγωνίως να περάσει, ενώ επιπλέον, καταγράφονται και σημαντικά ποσοστά αυτοκτονιών.
Υπάρχει όμως αποτελεσματική αντιμετώπιση της λεγόμενης «μελαγχολίας των Χριστουγέννων»; Φυσικά!
1. Η ύπαρξη μη ρεαλιστικών στόχων και προσδοκιών είναι από τις κυριότερες αιτίες της δυσθυμίας που βιώνετε. Μην ξεχνάμε ότι δεν είναι κακό οι γιορτές να μην είναι παραμυθένιες και τα πράγματα να μην πηγαίνουν πάντα όπως τα υπολογίζαμε αρχικά. Χαλαρώστε και αποδεχτείτε ότι δεν υπάρχει υποχρεωτική χαρά! Ζήστε τις ημέρες εκείνες χωρίς «στάνταρ» θετικά συναισθήματα και σίγουρα το άγχος της «ιδανικής ατμόσφαιρας» θα μειωθεί κατά πολύ, θέτοντας μικρούς, πραγματοποιήσιμους στόχους. Επιστρατεύστε το χιούμορ σας, θυμηθείτε ότι ζείτε μια αληθινή και όχι «τηλεοπτική ζωή» και αντιμετωπίστε τις αναποδιές με θετική σκέψη.
2. Δεδομένης της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, θυμηθείτε πως η ευτυχία δε βρίσκεται μόνο στο «φαίνεσθαι». Απενοχοποιηθείτε για όσα υλικά αγαθά δε μπορείτε να προσφέρετε και ανακαλύψτε πιο οικονομικούς τρόπους για διασκέδαση, που απαιτούν κυρίως καλή παρέα και διάθεση.
3. Σημαντικός κρίνεται ο σωστός και έγκαιρος προγραμματισμός των όποιων υποχρεώσεων. Αν δεν προλαβαίνετε να ανταποκριθείτε στα πάντα, πείτε «όχι» χωρίς να αισθάνεστε άσχημα, κάντε δραστηριότητες που σας ευχαριστούν πραγματικά και αφιερώστε λίγο περισσότερο χρόνο στην οικογένεια και τον εαυτό σας.
4. Χωρίς να πιέζεστε υπερβολικά, προσπαθήστε να μην μείνετε μόνοι σας όλες αυτές τις ημέρες. Αποφύγετε την απομόνωση ή τηλεφωνήστε σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Θυμηθείτε ότι πάντα υπάρχει κάποιος να σας στηρίξει ψυχολογικά.
5. Δοκιμάστε να βοηθήσετε εθελοντικά άτομα που έχουν ανάγκη. Έτσι, θα νιώσετε καλά με τον εαυτό σας, ενώ θα εστιάσετε περισσότερο όχι στις απώλειες, αλλά σε αυτά που έχετε.
6. Οι διατροφικές υπερβολές είναι συνυφασμένες με τις γιορτές των Χριστουγέννων, σε συνδυασμό όμως με την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ επιδεινώνουν την άσχημη διάθεση και την όποια ευερεθιστότητα. Η σωματική άσκηση και η σωστή διατροφή είναι σύμμαχοι σε μια εν γένει καλύτερη ποιότητα ζωής.
7. Αμφισβητήστε τον αρνητικό τρόπο σκέψης σας, δοκιμάστε να δείτε την κατάστασή σας με τα μάτια ενός τρίτου και μιλήστε στον εαυτό σας όπως θα μιλούσατε σε έναν φίλο που θα ζητούσε τη βοήθειά σας. Μην αναμασάτε λάθη και αποτυχίες δικές σας ή των άλλων, μην κάνετε συγκρίσεις με το παρελθόν και πορευτείτε στη νέα χρονιά με αισιοδοξία και ρεαλισμό.
8. Αποδεχτείτε ως φυσιολογικά τα όποια καταθλιπτικά συναισθήματα, εκφράστε τα στο περιβάλλον σας ή αν δε μπορείτε να τα διαχειριστείτε, συμβουλευτείτε κάποιον ψυχολόγο, που μπορεί να βοηθήσει με το να σας ακούσει, να ενισχύσει την αυτοεκτίμησή σας και να σας παρακινήσει σε αλλαγή του τρόπου σκέψης σας.
Φαίνεται πως το να αγαπάμε ουσιαστικά και να συγχωρούμε τον εαυτό μας, να είμαστε επιεικείς με τους άλλους βάζοντας τα προσωπικά μας όρια, να βοηθάμε και να μοιραζόμαστε, να εκφράζουμε τα «θέλω» και τα συναισθήματά μας χωρίς καταπίεση από κοινωνικά στερεότυπα, να μετατρέπουμε τις σκέψεις μας σε θετικές και να δραστηριοποιούμαστε αξιοποιώντας όσα έχουμε, βοηθούν στη διατήρηση της ψυχικής μας ισορροπίας όχι μόνο την περίοδο των εορτών, αλλά όλο το χρόνο. Εντοπίζοντας αυτά που μας ενοχλούν, μπορούμε να κινητοποιηθούμε προς την αλλαγή τους κι έτσι, να χαρούμε όπως εμείς επιθυμούμε αυτή την περίοδο. Και μην ξεχνάτε, η μελαγχολία των Χριστουγέννων διαρκεί μόνο όσο και οι γιορτές. Οπλιστείτε με χαμόγελο και περάστε όσο καλύτερα μπορείτε!
-----------------------------
Συγγραφέας
ΔΗΜΗΤΡΑ ΡΟΥΚΗ - ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Δευτέρα, 8 Φεβρουαρίου 2010
Σύνδρομο impostor- "φόβος ψευδεπίγραφης επιτυχίας"
Μεταφραστικά, υπάρχει δυσκολία στην απόδοση αυτού του όρου. Προτάσεις μεταφραστικές αποδίδουν στη φράση "Ιmpostor Syndrome" τις εξής μεταφράσεις: άγχος αμφισβήτησης, φόβος διάψευσης, φόβος ξεμασκαρέματος, φόβος αφαίρεσης του προσωπείου, σύνδρομο ψευδεπίγραφης επιτυχίας, φόβος ξεμπροστιάσματος. Θεωρώ προσωπικά ότι μια εύστοχη απόδοση του συνδρόμου αυτού πρέπει να συμπεριλαμβάνει την έννοια της επιτυχίας και το συναίσθημα του άγχους ή του φόβου. Ας δούμε λοιπόν ποιος είναι ο ορισμός και τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου αυτού:
Πρόκειται για ένα ψυχικό φαινόμενο (δεν έχει αναγνωριστεί ως σύνδρομο, αλλά έχει αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης σε πολλά επιστημονικά βιβλία) κατά το οποίο το άτομο αδυνατεί να εσωτερικεύσει τα επιτεύγματά του και να τα αναγνωρίσει ως πραγματικά, με αποτέλεσμα μια αίσθηση μειονεξίας και έναν φόβο ότι κάποια στιγμή οι άλλοι θα αντιληφθούν ότι δεν επρόκειτο για πραγματικό επίτευγμα αλλά για μια εξαπάτηση.
Το άτομο που έχει πετύχει κάτι, ανεξάρτητα από το μέγεθος του επιτεύγματος-της επιτυχίας του, ακόμα και αν έχουν αποδείξεις για αυτήν την επιτυχία (π.χ. απόκτηση ενός πτυχίου, αναγνώριση, βράβευση), δεν πείθεται ότι αξίζει την επιτυχία αυτή και πιστεύει ότι κατά βάθος έχει εξαπατήσει τον κόσμο. Όποια επιτυχία αποδίδεται από το άτομο στους παράγοντες της τύχης, των συγκυριών, στο ότι δήθεν κατάφεραν και εξαπάτησαν τους άλλους, στο ότι οι άλλοι δεν ανακάλυψαν τα λάθη τους, κτλ.
Έτσι, το άτομο διακατέχεται από ένα μόνιμο άγχος ότι "θα τον ξεσκεπάσουν" σύντομα και ότι κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί ότι δεν άξιζε την αναγνώριση που είχε αυτό που κατάφερε.
Το σύνδρομο αυτό λέγεται ότι είναι ιδιαίτερα υψηλό στους ακαδημαϊκούς, και ιδιαίτερα στους μεταπτυχιακούς φοιτητές, που αγωνίζονται με τη διαδικασία της απόδειξης των φαινομένων μέσα από την εκπόνησης μιας έρευνας και αναπόσπαστο μέρος της δουλειάς τους είναι να βρίσκονται υπό εξέταση, κριτική και αμφισβήτηση! Επίσης, το σύνδρομο αυτό είναι συχνότατο στους χαρισματικούς και ταλαντούχους ανθρώπους, που, όταν η υψηλή τους ικανότητα δεν συνοδεύεται από ισχυρή αυτοεκτίμηση, τότε, ακόμα και αν έχουν καταφέρει υψηλά επιτεύγματα, δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν ότι το κατάφεραν με την αξία τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ηθοποιός Τζόντι Φόστερ, που, αφού κέρδισε το Όσκαρ το 1989 για την καταπληκτική ερμηνεία της στην ταινία "Κατηγορούμενη", φοβόταν ότι η Ακαδημία θα της ζητήσει να της επιστραφεί το βραβείο, γιατί της δόθηκε από λάθος!
Το φαινόμενο αυτό λοιπόν φαίνεται να συνδέεται με το εσωτερικό ή εξωτερικό σημείο απόδοσης μιας επιτυχίας ή αποτυχίας (locus of control, attribution theory) που πραγματεύεται η θεωρία απόδοσης αιτίων. Όταν κάποιος αποδίδει την επιτυχία μόνο σε εξωτερικά αίτια (π.χ. "πέρασα τις εξετάσεις γιατί ήταν αφηρημένος ο εξεταστής"), και την αποτυχία σε εσωτερικά (π.χ. "εγώ φταίω που δεν πήρα την προαγωγή"), αυτά μας οδηγούν σε σκέψεις για τη χαμηλή αυτοπεποίθηση του ατόμου και χρειάζεται έτσι αναδρομή στους λόγους που τον οδήγησαν στο να μην πιστεύει, αναγνωρίζει και υπερασπίζεται τον εαυτό του κάποιος.
Οπότε, περιφραστικά θα λέγαμε ότι το σύνδρομο impostor είναι η ψευδώς εξωτερική απόδοση μιας πραγματικής επιτυχίας και ο φόβος αποκάλυψης αυτής της υποτιθέμενης 'εξαπάτησης'.
Αναρτήθηκε από Kalliope στις Δευτέρα, Φεβρουαρίου 08, 2010
Ετικέτες αγχος, αποδοση αιτιων, αυτοπεποιθηση, μειονεξια, ταλεντο, χαρισματικοτητα
Epsychology
Σύνδρομο impostor- "φόβος ψευδεπίγραφης επιτυχίας"
Μεταφραστικά, υπάρχει δυσκολία στην απόδοση αυτού του όρου. Προτάσεις μεταφραστικές αποδίδουν στη φράση "Ιmpostor Syndrome" τις εξής μεταφράσεις: άγχος αμφισβήτησης, φόβος διάψευσης, φόβος ξεμασκαρέματος, φόβος αφαίρεσης του προσωπείου, σύνδρομο ψευδεπίγραφης επιτυχίας, φόβος ξεμπροστιάσματος. Θεωρώ προσωπικά ότι μια εύστοχη απόδοση του συνδρόμου αυτού πρέπει να συμπεριλαμβάνει την έννοια της επιτυχίας και το συναίσθημα του άγχους ή του φόβου. Ας δούμε λοιπόν ποιος είναι ο ορισμός και τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου αυτού:
Πρόκειται για ένα ψυχικό φαινόμενο (δεν έχει αναγνωριστεί ως σύνδρομο, αλλά έχει αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης σε πολλά επιστημονικά βιβλία) κατά το οποίο το άτομο αδυνατεί να εσωτερικεύσει τα επιτεύγματά του και να τα αναγνωρίσει ως πραγματικά, με αποτέλεσμα μια αίσθηση μειονεξίας και έναν φόβο ότι κάποια στιγμή οι άλλοι θα αντιληφθούν ότι δεν επρόκειτο για πραγματικό επίτευγμα αλλά για μια εξαπάτηση.
Το άτομο που έχει πετύχει κάτι, ανεξάρτητα από το μέγεθος του επιτεύγματος-της επιτυχίας του, ακόμα και αν έχουν αποδείξεις για αυτήν την επιτυχία (π.χ. απόκτηση ενός πτυχίου, αναγνώριση, βράβευση), δεν πείθεται ότι αξίζει την επιτυχία αυτή και πιστεύει ότι κατά βάθος έχει εξαπατήσει τον κόσμο. Όποια επιτυχία αποδίδεται από το άτομο στους παράγοντες της τύχης, των συγκυριών, στο ότι δήθεν κατάφεραν και εξαπάτησαν τους άλλους, στο ότι οι άλλοι δεν ανακάλυψαν τα λάθη τους, κτλ.
Έτσι, το άτομο διακατέχεται από ένα μόνιμο άγχος ότι "θα τον ξεσκεπάσουν" σύντομα και ότι κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί ότι δεν άξιζε την αναγνώριση που είχε αυτό που κατάφερε.
Το σύνδρομο αυτό λέγεται ότι είναι ιδιαίτερα υψηλό στους ακαδημαϊκούς, και ιδιαίτερα στους μεταπτυχιακούς φοιτητές, που αγωνίζονται με τη διαδικασία της απόδειξης των φαινομένων μέσα από την εκπόνησης μιας έρευνας και αναπόσπαστο μέρος της δουλειάς τους είναι να βρίσκονται υπό εξέταση, κριτική και αμφισβήτηση! Επίσης, το σύνδρομο αυτό είναι συχνότατο στους χαρισματικούς και ταλαντούχους ανθρώπους, που, όταν η υψηλή τους ικανότητα δεν συνοδεύεται από ισχυρή αυτοεκτίμηση, τότε, ακόμα και αν έχουν καταφέρει υψηλά επιτεύγματα, δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν ότι το κατάφεραν με την αξία τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ηθοποιός Τζόντι Φόστερ, που, αφού κέρδισε το Όσκαρ το 1989 για την καταπληκτική ερμηνεία της στην ταινία "Κατηγορούμενη", φοβόταν ότι η Ακαδημία θα της ζητήσει να της επιστραφεί το βραβείο, γιατί της δόθηκε από λάθος!
Το φαινόμενο αυτό λοιπόν φαίνεται να συνδέεται με το εσωτερικό ή εξωτερικό σημείο απόδοσης μιας επιτυχίας ή αποτυχίας (locus of control, attribution theory) που πραγματεύεται η θεωρία απόδοσης αιτίων. Όταν κάποιος αποδίδει την επιτυχία μόνο σε εξωτερικά αίτια (π.χ. "πέρασα τις εξετάσεις γιατί ήταν αφηρημένος ο εξεταστής"), και την αποτυχία σε εσωτερικά (π.χ. "εγώ φταίω που δεν πήρα την προαγωγή"), αυτά μας οδηγούν σε σκέψεις για τη χαμηλή αυτοπεποίθηση του ατόμου και χρειάζεται έτσι αναδρομή στους λόγους που τον οδήγησαν στο να μην πιστεύει, αναγνωρίζει και υπερασπίζεται τον εαυτό του κάποιος.
Οπότε, περιφραστικά θα λέγαμε ότι το σύνδρομο impostor είναι η ψευδώς εξωτερική απόδοση μιας πραγματικής επιτυχίας και ο φόβος αποκάλυψης αυτής της υποτιθέμενης 'εξαπάτησης'.
Αναρτήθηκε από Kalliope στις Δευτέρα, Φεβρουαρίου 08, 2010
Ετικέτες αγχος, αποδοση αιτιων, αυτοπεποιθηση, μειονεξια, ταλεντο, χαρισματικοτητα
Epsychology
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Ακούστε ένα κεφάλαιο την ημέρα
http://www.youtube.com/watch?v=9emeeqPBf6c&sns=em
Καλύτερο από το να μετράς πιλλιούες της χαρτούτσιας
http://www.youtube.com/watch?v=9emeeqPBf6c&sns=em
Καλύτερο από το να μετράς πιλλιούες της χαρτούτσιας
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;
-
Γιατρός
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 2509
- Εγγραφή: 25 Ιουν 2013, 18:40
Re: Ψυχολογία - Ψυχική υγεία
Εν για μένα που λαλεί ρε τούτος ;