Το πνεύμα του δάσους

[Rai]

Έμοιαζε με ένα λεκέ σκούρο, σαν μια σκιά που αναμιγνυόταν τέλεια με αυτό που τον περιτριγύριζε. Ήταν καθισμένος σε ένα παλιό κορμό κάποιου πεύκου που κτυπήθηκε παλιά από ένα κεραυνό. Είχε το βλέμμα στραμμένο στον γκρίζο ουρανό που κινιόταν αργά και βαρετά. Με τα μάτια κάρφωνε προσεκτικά και επάγρυπνα το γνωστό ακριβές σημείο .Από εκεί σε λίγο ,δύο μπεκάτσες θα πρόβαλαν πετώντας διαγώνια ακολουθώντας την διαδρομή που καλά γνώριζε…
Το δάσος στο οποίο ο άνθρωπος ήταν ήδη γνωστός έμοιαζε σαν να τον προστάτευε και να τον προφύλασσε σε αυτές τις κρύες μέρες του Δεκέμβρη.
Μία ανατριχίλα του διαπερνά την πλάτη και τον αναγκάζει να σφίξει την κυνηγετική του ζώνη.Εκείνη την μέρα ένοιωθε ιδιαιτέρα κουρασμένος και μελαγχολικός χωρίς να ξέρει το γιατί. Κάτι τον είχε ωθήσει να ανέβει μέχρι εκεί πάνω, στον δικό του παράδεισο όπως του άρεσε να τον αποκαλεί και να περιμένει το πέταγμα της μπεκάτσας.
Τώρα όμως το είχε μετανιώσει .Μέσα του καταριόταν εκείνο το κρύο που του διαπερνούσε τα κόκαλα και έμοιαζε να του παγώνει το αίμα στις φλέβες. Από την άλλη όμως να γυρίσει πίσω δεν το ήθελε τώρα που απέλειπε τόσο λίγο…. Με αργές αλλά σταθερές κινήσεις παίρνει το δίκαννο το οποίο είχε ακουμπήσει εκεί κοντά. Καθώς απασφαλίζει, σκέπτεται πόσο πολύ έχει συνδεθεί μαζί του μετά από εξορμήσεις μίας ολόκληρης ζωής.
Το έδαφος υγραμένο μετά από μίας εβδομάδας συνεχών βροχών. Στα ρουθούνια του φτάνει μυρωδιά από φύλλα βρεγμένα και μούχλα…. ένα άρωμα του δάσους.
Μια νέα τρεμούλα πιο δυνατή αυτήν την φορά τον διαπερνά καταλήγοντας σαν ένα τσίμπημα στην καρδιά. Μία φωνή, ένας ήχος βγαίνει από τα βάθη του : <<…..στα μαλλιά σου νιώθω μυρωδιά του δάσους…>> και χίλιες αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό του. Μυρωδιά του δάσους…
Με την σκέψη χωρίς να το καταλάβει ,επιστρέφει νέος ξανά μετά από μία επιτυχές εξόρμηση με την ζώνη ασήκωτη από το βαρύ θήραμα .Εκείνη στην εξώπορτα να τον περιμένει με το φρέσκο και ζωντανό χαμόγελο της χαραγμένο στα μαλακά τη χείλη.
Δειπνούσαν βιαστικά και μετά κάθονταν στο χαλί φωτισμένο από το αναμμένο τζάκι. Αυτός της διηγιόταν ακόμα ερεθισμένος από τις συγκινήσεις που του είχε δωρίσει η εξόρμηση και αυτή τον άκουγε προσεκτικά. Μαζί μοιράζονταν το μεγάλο πάθος του για το κυνήγι. Μιλάγανε για ώρες μέχρι που τα λόγια γίνονταν νανούρισμα.
<<Νιώθω μυρωδιά του δάσους >> του έλεγε όταν ξυπνούσαν, χώνοντας την μύτη της στα πυκνά και μαύρα σγουρά του μαλλιά που είχαν μαζέψει δεκάδες ‘βελόνες’ των πεύκων. Το βλέμμα του συννέφιασε και τα δάκρυα έτρεξαν σαν ποτάμι. Αρπάζει και σφίγγει με θυμό τις παγωμένες κάννες του όπλου και ένας πόνος τυφλός και δυνατός τον λούζει. Ξεσπά και μια κραυγή από ντα βάθη της ψυχής του που την κουβαλούσε για χρόνια μέσα του. Γιατί αυτή του έλειπε αφάνταστα. Γιατί αυτή έφυγε για πάντα .Γιατί δεν πρόλαβε να της ζητήσει συγνώμη, συγνώμη για εκείνη την ανθρώπινη επιπολαιότητα που τον διακατείχε. Ο θάνατος της τον είχε καταστρέψει εσωτερικά αλλά ο έρωτας τους τώρα δεν είχε πια σύνορα….
Αυτή ήταν ζωντανή μέσα του και τον ακολουθούσε σαν ένα πνεύμα στις εξορμήσεις του καθώς και στο δύσκολο βήμα στην ζωή που ήταν αναγκασμένος να το ζήσει μοναχικά.
Το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά. Προσπαθεί να σηκωθεί στηρίζοντας το κορμί του στο όπλο αλλά τα πόδια του δεν ανταποκρίνονται. Σηκώνει τα μάτια στον ουρανό .Οι μπεκάτσες δεν είχανε περάσει. Παράξενο. Ίσως να πέρασαν και να μην τις είχε δει.
Πέρασαν ακόμα μερικά λεπτά. Ένιωθε το κορμί του σαν πέτρα, αδύνατο σε κάθε του κίνηση. Το μυαλό του όμως ήταν ξύπνιο και ζωντανό ταξιδεύοντας στο παρελθόν. Πιστεύοντας ότι αποκοιμήθηκε νιώθει σαν κάποιος να προσπαθεί να του φωνάξει από μακριά και στην συνέχεια όλο και πλησιέστερα ,μέχρι που την βλέπει χαμογελαστή να πλησιάζει με βήμα αργό και σταθερό. Τον παίρνει από το χέρι ,κοιτάζονται, και αυτός καταλαβαίνει ότι τον είχε συγχωρέσει και αφήνεται να οδηγηθεί από αυτήν μακριά , όλο και πιο μακριά………


All Rights reserved - operated by Rais Team

[Pathfinder]

Φιλε τι να σου πω...απλα τελειο!!γραφεις γενικα η ειναι κατι πιο προσωπικο?

Sent from my GT-I9100 using Tapatalk

[MARIOSE]

Πολύ ωραίο φίλε, μπράβο!

Ειλικρινά συγκινήθηκα..

[MARIOSE]

Μια και μας έφερες έμπνευση να και κάτι αυθόρμητο από εμένα:


"Καθισμένος στην καρέκλα του γραφείου κοίταζε έξω απ' το μεγάλο παράθυρο χαζεύοντας τα πουλιά...Μόλις είχε διαβάσει κάτι από έναν άγνωστο φίλο που τον είχε συγκινήσει. Δεν κατάλαβε όμως γιατί. Ήταν τόσο όμορφο ή μήπως του άγγιξε κάποιο ευαίσθητο σημείο της ψυχής;

Συχνά πυκνά και όλο περισσότερο τώρα τελευταία το βλέμμα του είναι στο παράθυρο και το μυαλό ταξιδεύει. Ταξιδεύει εκεί που η ψυχή ποθεί. Τα μάτια δεν βλέπουν πλέον αλλά βλέπει το μυαλό και η ψυχή. Βρίσκεται εκεί που νιώθει ζωντανός, εκεί που δεν μπορεί να τον πληγώσει τίποτε και ακόμα περισσότερο κανένας... Εκεί που νιώθει ότι καταλαμβαίνει τα πάντα και είναι ήρεμος, ο χρόνος περνά χωρίς να το καταλαμβαίνει. Στο βουνό, στη θάλασσα, στη φύση. Εκεί που ο φόβος είναι μεγαλύτερος αλλά γλυκός. Χάνεται...

Ξαφνικά όλα αλλάζουν, το μυαλό αρχίζει να δουλεύει ξανά ανάποδα, τα μάτια του δεν βλέπουν πλέον πράσινο και μπλε...Ψυχρά κτήρια, ψυχροί ανθρώποι, υλικά αγαθά, κουβέντες άλλου ποταμού...Δεν καταλαμβαίνει τίποτα από αυτά ή μάλλον δεν θέλει να καταλάβει. Δεν θα γίνει ποτέ κομμάτι τους. Θυμάται τα κορίτσια του και τα μάτια βουρκώνουν...Θυμάται αυτήν που ποθεί και νιώθει ένα πνίξιμο στο στήθος...Θυμάται αυτούς που πλήγωσε, θυμάται, θυμάται...Δεν θέλει τίποτα τώρα, δεν ξέρει τίποτα...Δεν μπορεί να σκεφτεί, δεν θέλει να σκεφτεί. Έχασε το παιχνίδι, αυτός που ποτέ δεν τα έβαζε κάτω, αυτός που ένιωθε πως μπορούσε να κάνει τα πάντα, έχασε το παιχνίδι...Παραδέχτηκε ήττα; Δεν ξέρει, το μόνο που ξέρει σίγουρα είναι πως είναι πως είναι ΜΟΝΟΣ..."

[Pathfinder]

Μπραβο σου και εσενα φιλε.πολυ ωραιο.εσυγκινησετε μας χρονιαρες μερες αλλα νομιζω εχρειαζετουν για να θυμιθουμε οτι τελικα ειμαστε ανθρωποι με αισθηματα και οχι αψυχα οντα.μπραβο και στους δυο σας που μπορειτε να εκφραζεστε μεσω του γραπτου λογου

Sent from my GT-I9100 using Tapatalk

[MARIOSE]

Ευχαριστούμε φίλε

Πρώτη φορά έγραψα...Ήταν όμως τόσο ωραίο αυτό που έγραψε ο φίλος ο Rai που ένιωσα την ανάγκη να γράψω και εγώ. Τον ευχαριστώ ξανά.

[SOLON-FAIR ΤΕΑΜ]

ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΕΣ....
ΩΡΕΣ-ΩΡΕΣ Η ΣΚΕΨΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ,ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΟΠΟΙΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ...ΛΗΞΕΙΣ

[LEFKIOS]

Φίλε RAI μας εκανες να δακρυσουμε , πραγματικά εμένα προσωπικά αγγειξε την ψυχή μου. Το διάβασε και η γυναίκα μου και πραγματικά τις αρεσε. Φίλε συγχαρητηρια.... σενεχισε να γραφεις.
<εδω θέλω να κάνω μια εισηγηση στο Αριστο, να το βαλει στην επομενη εκδωση του περιοδικού για να το διαβασουν και ατομα εκτός του φορουμ.

[marios10]

ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ
Δεν έχεις λόγια να περιγράψεις έτσι ωραία κείμενα ειναι καταπληκτικά.
Σε κάνουν να ταξιδεύει το μυαλό σου...

[panikos747712]

Μπραβο παιδια πολυ καλα ειναι καλο καποτε να κατανοουμε οτι ημαστε ανθρωποι κι εχουμε αισθηματα και παλι μπραβο