Είναι σκύλος μικρόσωμος, αγγλικής καταγωγής, ιδανικός στο κυνήγι του λαγού και του κουνελιού. Κυνηγά μόνος και με άλλα σκυλιά. Το πάθος του για το κυνήγι τον κάνει να κυνηγά όλα τα τριχωτά θηράματα, ακόμα και αγριογούρουνο.
Είναι δραστήριος, υπάκουος, τολμηρός, ανθεκτικός, κυνηγά ακόμα και στα πιο σκληρά εδάφη. Έχει μεγάλο πάθος, μεγάλη ταχύτητα και φοβερη αντοχή. Στην καταδίωξη είναι ακούραστος αλλά και υπομονετικός. Δεν εγκαταλείπει τόσο εύκολα το θήραμα. Στο ντορό είναι πολύ θετικός και ξεχωρίζει πολύ εύκολα τα φρέσκα χνάρια από τα παλιά. Εκπαιδεύεται πολύ εύκολα.
Σε πολλές χώρες ο κυνηγετικός αυτός σκύλος θεωρείται σκύλος διαμερίσματος ακόμη και σκύλος φύλακας, που δίνει συναγερμό με το παραμικρό ασυνήθιστο θόρυβο.
Θεωρείται ένας από τους ιδανικότερους σκύλους, για έναν κυνηγό, που θέλει ένα χρήσιμο, φρόνιμο, έξυπνο, θαρραλέο και σίγουρο για κυνήγι και συντροφιά, προσαρμόζεται και μαθαίνει να ζει σε διαμέρισμα χωρίς να γίνεται ενοχλητικός, είναι δε καθαρός από τη φύση του.
Μαθαίνει να ξεφωλιάζει το λαγό σε πολύ μικρότερο χρόνο, από ότι οι άλλες φυλές. Φωνάζει όταν τα πατήματα του θηράματος είναι νωπά. Έχει άριστη όσφρηση. Κυνηγάει κάτω από τις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Το προτέρημα αυτό το κάνει να ακολουθεί πολλές φορές, όταν είναι άπειρο, τα βραδινά πατήματα του λαγού και να καταναλώνει πολύτιμο χρόνο στη βοσκή.
Γιαυτο πολλές φορές ακούμε τους κυνηγούς να παραπονιούνται ότι το μπήγκλ τους έφαγε τη μέρα ψάχνοντας μέσα στο χωράφι χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. To μυστικό του είναι να οδηγείται από τον κυνηγό εκεί που φωλιάζει ο λαγός και ποτέ στη βοσκή. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι πεπειραμένοι κυνηγοί. Οι άπειροι ας πάρουν μαθήματα από αυτούς.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Το μπήγλ είναι αγγλικής καταγωγής. Τα πρώτα μπήγλ εισήχθησαν στη Γαλλία γύρω στο 1860 και χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα για το μικρό κυνήγι. Η ράτσα είναι πολύ παλιά.
Ο Σκοτσέζος βάρδος Όσιαν το αναφέρει στα ποιηματά του τον 3ο αιώνα. Λένε ότι είναι απόγονος ενός σκύλου που η καταγωγή του ήταν η βορειοανατολική Γαλλία, αυτό περιγράφεται από τον Γκάστον Φέμπους. Από τον 15ο αιώνα προτιμείται πολύ στην Αγγλία, την εποχή της Ελισάβετ Α΄ όπου και ονομάστηκαν μπήγκλ Ελίζαμπεθ.
ΓΕΝΙΚΗ ΟΨΗ
Έχει θαυμάσιες αναλογίες και είναι πολύ αρμονικός. Είναι ιχνηλάτης, γεροδεμένος και έχει μεγάλο κορμό σε σχέση με το ύψος του. Είναι συμπαθητικός και πολύ ευγενικός. Πολύ φιλικός με τον άνθρωπο.
ΚΕΦΑΛΙ
Δυνατό, όχι βαρύ. Κρανίο πλατύ, στρογγυλεμένο στο πάνω μέρος. Πολύ έντονο σπάσιμο της μύτης. Ρύγχος ίσο με λεπτή μουσούδα. Ακρορρίνιο μαύρο. Ρουθούνια πολύ ανοιχτά. Τα χείλη του καλύπτουν το κάτω σαγόνι. Μάτια μεγάλα στρογγυλά, όχι βαθιά, καστανά, σκούρα, ζωηρά, με μαύρο περίγραμμα. Αυτιά μακριά που φτάνουν στο μήκος της μουσούδας, πλατιά και επίπεδα, στρογγυλά στο κάτω άκρο.
ΚΟΡΜΟΣ
Λαιμός πολύ ισχυρός. Στήθος φαρδύ και βαθύ, αρκετά χαμηλωμένο. Ράχη επίπεδη και μυώδης. Πλευρά γεμάτα .Ωμοπλάτες ελαφρά λοξές, δυνατές και μυώδες. Μπροστινά σκέλη ίσα. Πίσω σκέλη πολύ μυώδες και δυνατά. Πόδια στρογγυλά. Πέλματα συμπαγή και ανεπτυγμένα.
ΟΥΡΑ
Κοντή, μέσου μήκους, κολλημένη ψηλά, σαν δρεπάνι. Χοντρή στη ρίζα και λεπταίνει στην άκρη. Το μήκος φτάνει μέχρι το κότσι.
ΦΩΝΗ
Δυνατή, καθαρή και ξεχωριστή.
ΤΡΙΧΩΜΑ
Λείο, επίπεδο, πυκνό, προς κανονικό, ούτε πολύ κοντό, ούτε πολύ λεπτό. Δέρμα άσπρο και μαύρο. Χρώμα τρίχρωμο. Αρκετές φορές συναντάμε άσπρα κοκκινωπά. Κεφάλι πάντα στο χρώμα της φωτιάς με μια άσπρη κηλίδα ανάμεσα στα μάτια.
ΥΨΟΣ - ΒΑΡΟΣ
Τ ο ύψος στο ακρόμιο 40-43 το θηλυκό και 42-46 το αρσενικό. Βάρος 10-16 κιλά.
BEAGLE (Mπικολ)
-
'petros'
- Δημοσιεύσεις: 990
- Εγγραφή: 10 Αύγ 2011, 13:52
- Τοποθεσία: Λευκωσια
BEAGLE (Mπικολ)
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
«Για να είσαι κυνηγός … δεν αρκεί να διαθέτεις άδεια, όπλο και σκύλο … αλλά κυρίως σεβασμό, συνείδηση και γνώση για την φύση»
-
VALENTINOS
- Full Member
- Δημοσιεύσεις: 652
- Εγγραφή: 04 Νοέμ 2011, 15:05
Re: BEAGLE (Mπικολ)
Ο Ιχνηλάτης Beagle
Υποβλήθηκε από admin στις Τρί, 11/09/2012 - 12:16.
Εκτυπώσιμη μορφήΑποστολή με email
Το Μπίγκλ είναι μια αγγλική ράτσα ιχνηλατών γιια την οποία υπάρχουν αναφορές από τον τρίτο αιώνα. Ήταν αγαπημένο σκυλί στην Αυλή του Ερρίκου του Η και της Ελισάβετ της Α. Το χρησιμοποιούσαν για κυνήγι λαγών, ελαφιών, αγριογούρουνων και έγινε δημοφιλές στην υπόλοιπη Ευρώπη μετά τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα.Ανήκει στα μικρά σκυλιά. Το βάρος του είναι μεταξύ 15 και 20 κιλών και το ύψος του μεταξύ 33 και 44 εκ. Το κοντό πυκνό τρίχωμά του είναι είτε δίχρωμο είτε τρίχρωμο σε όλα τα χρώματα εκτός από σκούρο μελανό. Τα αυτιά είναι μακριά και στρογγυλά με τάση να κρέμονται στα μάγουλα.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Η καταγωγή του Μπιγκλ, όπως και των περισσότερων λαγωνικών, δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια, καθώς μοιάζει να χάνεται στα βάθη των αιώνων.Στο ελληνικό λεξικό Ονομαστικόν, που συντάχθηκε οε δέκα τόμους, τον 2ο αιώνα μ.Χ. από τον Ιούλιο Πολυδεύκη, υπάρχει μια αναφορά σε μια ράτσα σκύλων που χρησιμοποιούνταν ως λαγωνικά το 1300 π.Χ. Ο αρχαίος Έλληνας συγγραφέας Ξενοφών, στα συγγράμματά του, το 450 π.Χ., αναφέρεται σε μια μικρόσωμη ράτσα κυνηγόσκυλων που χρησιμοποιούνταν για το κυνήγι λαγών.
Παρ' όλο που δεν είχε δοθεί κάποια επίσημη ονομασία σε αυτούς τους μικρόσωμους σκύλους, είναι σίγουρο, χωρίς καμιά αμφιβολία, ότι πρόκειται για τους προγόνους του σκύλου που σήμερα γνωρίζουμε όλοι με την ονομασία Μπιγκλ. Οι πρώτοι άνθρωποι κυνηγούσαν για λόγους επιβίωσης, αλλά με το πέρασμα των αιώνων το κυνήγι εξελίχθηκε από μέσο συντήρησης σε προσφιλές άθλημα. Ήδη από τον 14ο αιώνα, η αγγλική ανώτερη τάξη των γαιοκτημόνων καθώς και η αριστοκρατία θεωρούσαν το κυνήγι κοινωνική δραστηριότητα. Χρησιμοποιούσαν άλογα και μεγαλόσωμα ή μικρόσωμα λαγωνικά μαζί με μικρά τεριέ για το κυνήγι του ελαφι¬ού, της αλεπούς, των ασβών και του λαγού.
Οι καθαρόαιμες ράτσες δημιουργήθηκαν από την ανάγκη για επιλογή των επιθυμητών φυσικών χαρακτηριστικών και διανοητικών γνωρισμάτων, ώστε αυτά να εξυπηρετούν έναν συγκεκριμένο σκοπό. Κατά την προϊστορική περίοδο, τον ρόλο του εκτροφέα τον είχε ο άνθρωπος των σπηλαίων ο οποίος αναζητούσε έναν σκύλο με δυνατό βασικό ένστικτο και επέλεγε τους καλύτερους από αυτούς τους σκύλους για να τον συνδράμουν στην εύρεση τροφής. Με το πέρασμα των χρόνων, ο ρόλος του εκτροφέα πέρασε στους αγρότες, οι οποίοι ανακάλυψαν ότι η παρουσία στην αγροικία ενός εύρωστου και ενεργητικού σκύλου τους βοηθούσε να εξασφαλίσουν την τροφή της οικογένειας. Οι άνθρωποι των σπηλαίων αλλά και οι αγρότες αργότερα ακολουθούσαν τους σκύλους πεζοί. Αργότερα, όταν τα Μπιγκλ έγιναν σκύλοι της αριστοκρατίας, οι ιδιοκτήτες προσλάμβαναν κτηνοτρόφους οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για την επιλογή των σκύλων. Καθώς οι αριστοκράτες είχαν μεγάλη οικονομική άνεση, διατηρούσαν μεγάλους αριθμούς λαγωνικών σε αγέλες και η ομοιότητα του είδους σε αυτές τις αγέλες θεωρείται πολύ σημαντική. Υπήρχε διαφορά στο φυσικό περιβάλλον των διαφόρων περιοχών της Αγγλίας και γι' αυτό το επιθυμητό είδος διαφοροποιείται από περιοχή σε περιοχή, ανάλογα με την προσφορά σε ντόπιο κυνήγι. Η ομάδα των πλούσιων κυνηγών-αθλητών συνήθως ακολουθούσε τα λαγωνικά ιππεύοντας.
Καθώς υπήρχε μια συνεχής επιλογή των επιθυμητών χαρακτηριστικών και γνωρισμάτων, ώστε να εξυπηρετούν τους ανάλογους σκοπούς, ο εκτροφέας, είτε αυτός ήταν ο άνθρωπος των σπηλαίων είτε ο αγρότης ή ο κτηνοτρόφος κ.λπ., δημιουργούσε ένα νέο είδος σκύλου και αυτά τα μικρόσωμα λαγωνικά κατέληξαν να εκλεπτυνθούν και να εκτρέφονται με σταθερό ρυθμό. Λέγεται ότι κατά τον Μεσαίωνα υπήρχαν δύο ποικιλίες λαγωνικών, τα Βόρεια και τα Νότια, οι εκπρόσωποι των οποίων ήταν πολυάριθμοι. Υπήρχαν επίσης κάποια πιο μεγαλόσωμα λαγωνικά τα οποία χρησιμοποιούνταν ως ιχνηλάτες ελαφιών, πιθανότατα τα Φοξχάουντ, καθώς και κάποια άλλα τα οποία χρησιμοποιούνταν ως ιχνηλάτες Λαγών, πιθανότατα τα Χάριερ και τα Μπιγκλ. Δεν υπάρχουν πολλά καταγεγραμμένα στοιχεία για τα Βόρεια Λαγωνικά, αλλά ο Γουίλιαμ Γιούατ, στο βιβλίο του The Dog (1846) κάνει αναφορά στο στενό και σουφρωμένο χείλος των Βόρειων σκύλων», τα οποία θεωρούσε ταχύτερα. Υπάρχουν επίσης αναφορές για τα Νότια Μπιγκλ, από διάφορους συγγραφείς του 17ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένου του Γουίλιαμ Σόμερβιλ (1675 -1742), που αναφέρουν ότι αυτός ο σκύλος είναι λεπτότερος και ταχύτερος από το Μπιγκλ του Κότσουολντ. Μπορεί δηλαδή, και όπως φαίνεται έτσι πρέπει να είναι, το Βόρειο Λαγωνικό να είναι ένα και το αυτό με το Βόρειο Μπιγκλ.
Ποιες όμως ράτσες διασταυρώθηκαν τελικά για να παράγουν το Μπι¬γκλ; Ορισμένοι πιστεύουν ότι προήρθε από διασταύρωση του Χάριερ με το παλιό Λαγωνικό της Νότιας Αγγλίας ή το Νότιο Λαγωνικό. Σε ορισμένες περιπτώσεις αναφέρονται ως «μικρά Χάριερ».
Οι περισσότεροι μελετητές φαίνεται να υποστηρίζουν τη θεωρία σύμφωνα με την οποία το σύγχρονο Μπιγκλ προέρχεται, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, από το Χάριερ. Η επιθυμία για έναν πιο μικρόσωμο σκύλο, γέννα με τη γέννα και προσπάθεια με την προσπάθεια, οδήγησαν σε αυτή τη διάσταση, καθώς ο σκύλος που ήταν κάποτε γνωστός ως μικρόσωμο Φοξχάουντ ή μικρόσωμο Χάριερ είναι πλέον γνωστός ως Μπιγκλ. Οι αναφορές του 17ου αιώνα αποκαλούν τα Μπιγκλ με διάφορα αλλά παρόμοια ονόματα: Βόρεια και Νότια Λαγωνικά, Μπιγκλ με Τραχύ Τρίχωμα και Μπιγκλ με Απαλό Τρίχωμα. Ο Γκερβάς Μάρκαμ έγραψε ότι τα Νότια Λαγωνικά «έχουν μακρύτερη μύτη και αφτιά, πιο στενά χείλη, πιο λεπτό κορμό, όμοιο με Γκρεϊχάουντ. Έχουν καλή όσφρηση και είναι γρήγορα, αλλά το στόμα τους είναι κοφτό, χωρίς πραγματικό βάθος τόνου ή μουσικότητας».Ο Γουίλιαμ Γιούατ, στο βιβλίο του the dog, συμφωνεί με τον Σχόουνχετζ και πιστεύει ότι η διασταύρωση του Χάριερ με το παλιό Νότιο Λαγωνικό ήταν αυτή που παρήγαγε το Μπιγκλ.
Στην cynografia britannica, η οποία εκδόθηκε περί το 1800, υπάρχουν περιγραφές των Νότιων Μπιγκλ και των Βόρειων Μπιγκλ. Τα μικρά αυτά λαγωνικά περιγράφονταν ως ποικιλίες οι οποίες διακρίνονταν αναλόγως των περιοχών εκτροφής, γεγονός που υποστηρίζει την άποψη η οποία αποδίδεται στον Γουίλιαμ Σόμερβιλ και θεωρείται ότι διατυπώθηκε περίπου την ίδια χρονική περίοδο: "ένα διαφορετικό κυνηγόσκυλο για κάθε διαφορετικό είδος κυνηγίου -επιλέξτε έπειτα από σκέψη»-
Τα Βόρεια Μπι¬γκλ ήταν συνήθως αδρότριχα, με ευθυτενή άκρα και καλύτερη διαμόρφωση των ώμων και των ισχίων και ήταν περισσότερο ανθεκτικά στην κακοκαιρία και στην παρατεταμένη άσκηση απ' ότι τα Νότια Μπιγκλ. O Γουίλιαμ Σόμερβιλ περιέγραψε τα Μπιγκλ του Κότσουολντ στα οποία απέδιδε την παραγωγή ορισμένων από τα καλύτερα Χάριερ που είχε έπειτα από διασταύρωση τους με Νότια Λαγω¬νικά.
Ο συγγραφέας Μπέκφορντ έγραψε, περί το 1750, για τα Μπιγκλ που χρησιμοποιούνται στο κυνήγι της αλεπούς, τα οποία περιέγράψε ως ιδιαιτέρως ζωηρά ως χαρακτήρες καθώς και ως ακόλουθους. Κατέγραψε τη διασταύρωση των Χάριερ του με αυτά με σκοπό να προσδώσει στους απογόνους περισσότερο σφρίγος και δυναμισμό. Αναφέρονται επίσης τα Μπιγκλ με το τραχύ τρίχωμα και τα αδρότριχα Μπιγκλ, τα οποία είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι του ιδίου είδους καθώς και τα δύο εκτρέφονταν στο Ντέβον, στη Νότια Αγγλία και τη γειτονική Ουαλία. Ο Γουίλιαμ Γιούατ υποστήριξε ότι τα αδρότριχα Μπιγκλ ήταν δυνατότερα, πιο ρωμαλέα και καλύτερης ποικιλίας. Όσοι είναι εξοικειωμένοι τόσο με τα Φοξ τεριέ όσο και με τα Μπιγκλ, θα αντιληφθούν ότι υπάρχει ένα μέρος αλήθειας στην άποψη ότι υπάρχουν ίχνη των Φοξ Τεριέ στο γενετικό υλικό των σημερινών Μπιγκλ, γεγονός που εξηγεί την παροιμιώδη ξεροκεφαλιά των Μπιγκλ. Υπάρχουν επίσης συνεχείς αναφορές από πολλούς μελετητές στα Κέρι Μπιγκλ, οι οποίες διαφέρουν κατά πολύ από τη γενική επικρατούσα άποψη σχετικά με την εμφάνιση των Μπιγκλ: ευθυτενή, με σχετικά ελαφρύ σκελετό, με μαύρο και καστανό τρίχωμα, τα οποία μοιάζουν περισσότερο με Μπλαντχάουντ. Λέγεται ότι αυτή η ράτσα ζούσε στη Νότια Ιρλανδία επί εκατοντάδες χρόνια και ότι η οικογένεια Ράιαν του Σκαρτίν τα είχε στην κατοχή της από το 1735. Η πρώτη τους εμφάνιση στην Αγγλία έγινε στις αρχές του 20ού αιώνα. Ορισμένοι πιστεύουν ότι το σημερινό Μπι¬γκλ κληρονόμησε την καλή του όσφρηση από τα Κέρι Μπιγκλ τα οποία, ως προς το χρώμα και τη γενική τους εμφάνιση δεν ήταν τίποτε άλλο από μια μινιατούρα του Μπλαντχάουντ.
Ο Στόουνχετζ, στο βιβλίο του Manual of British Sports (1861), κατέγραψε τις ποικιλίες των Μπιγκλ ως εξής: «πρώτον, το μεσαίο Μπιγκλ, το οποίο μπορεί να είναι είτε σωματώδες και να μοιάζει με το Νότιο, είτε να έχει πιο ελαφριά κατασκευή και να μοιάζει με το Βόρειο δεύτερον ο νάνος Μπιγκλ ή το Μπιγκλ τσέπης τρίτον το Μπιγκλ που χρησιμοποιείται στο κυνήγι της αλεπούς και τέταρτον το τραχύ ή Τεριέ Μπιγκλ».
Με το πέρασμα των αιώνων, η βρετανική αριστοκρατία αγάπησε πολύ τα Μπιγκλ. Λέγεται ότι τα Μπιγκλ ήταν πολύ δημοφιλή επί βασιλείας του Ερρί¬κου Η'. Υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες που χρονολογούνται από την εποχή της βασιλείας της κόρης του Ερρίκου, Ελι¬σάβετ Α' (1559-1603), καθώς και πίνακες που απεικονίζουν μέλη της Αυλής της να κυνηγούν με Μπιγκλ. Υπάρχει επίσης ένα πορτραίτο της Ελισάβετ Α' όπου απεικονίζεται με ένα Μπιγκλ στο πλευρό της. Είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι τα Μπιγκλ κατά την ελι¬σαβετιανή περίοδο ήταν πολύ μικρόσωμα. Περιγράφονταν ως νάνοι, Μπι¬γκλ πυγμαίοι ή Μπιγκλ τσέπης και το ύψος τους κυμαινόταν από 20 έως 25 εκατοστά έως το ακρώμιο, ενώ ήταν τόσο μικρόσωμα που μπορούσαν να μεταφερθούν στην περιοχή του κυνηγίου μέσα σε ένα καλάθι το οποίο ήταν τοποθετημένο στην ράχη του αλόγου. Ένας άλλος βασιλιάς που εκτιμούσε τα Μπιγκλ ήταν ο Ιάκωβος Α' (1566-1625), στον οποίο άρεσε να κυνηγά λαγούς μαζί με τα Μπιγκλ του.
Έναν αιώνα αργότερα, επί βασιλείας του Γεωργίου Δ' (1762-1830), τα αγγλικά Μπιγκλ περιγράφονταν ως Μπιγκλ με τραχύ ή απαλό τρίχωμα. Όσο ήταν πρίγκιπας της Ουαλίας, ο βασιλιάς Γεώργιος Δ' κυνηγούσε με τη βοήθεια των νάνων Μπιγκλ του. Λίγο αργότερα, τα μικρόσωμα αυτά Μπιγκλ έπαψαν να είναι δημοφιλή. Οι οργανωμένες δραστηριότητες με σκύλους ξεκίνησαν περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Οι αριστοκράτες, οι οποίοι είχαν από παλιά μεγάλη αδυναμία στο κυνήγι, είχαν στην κατοχή τους Φοξχάουντ, Χάριερ και Μπιγκλ. Κυνηγούσαν συνήθως ιππεύοντας και χρησιμοποιούσαν τα μεγαλόσωμα Φοξχάουντ και τα Χάριερ για το κυνήγι αλεπούδων και τα μικρόσωμα Μπιγκλ για το κυνήγι λαγών. Ο όρος "Μπίγκλινγκ", χρησιμοποιείται για να περιγράψει το κυνήγι του λαγού στο φυσικό του περιβάλλον με τη βοήθεια μικρών λαγωνικών τα οποία βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην όσφρηση τους για την εύρεση της περίπλοκης διαδρομής που έχει ακολουθήσει ο λαγός. Το "Μπίγκλινγκ" σύντομα υιοθετήθηκε και από τον λαό, καθώς οι άνθρωποι μπορούσαν να ακολουθήσουν πεζοί το μικρόσωμο Μπιγκλ. Η Λέσχη Κένελ δημιουργήθηκε το1873 και σύντομα άρχισαν να διοργανώνονται οι πρώτες επιδείξεις σκύλων ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η πρώτη καταγεγραμμένη επίδειξη Μπιγκλ στην Αγγλία έγινε στις 21 και 22 Αυγούστου 1884 όπου πήραν μέρος οκτώ ή εννέα σκύλοι Μπιγκλ. Υπήρχε μια ξεχωριστή κατηγορία που αφορούσε Μπιγκλ κάθε μεγέθους και το καλύτερο σκυλί της κατηγορίας αυτής με μέγεθος μικρότερο των 35 εκατοστών λάμβανε ένα ασημένιο κύπελλο και ένα κυνηγετικό κέρας.
Η Λέσχη Μπιγκλ της Αγγλίας δημιουργήθηκε το 1890 και διοργάνωσε την πρώτη επίδειξη σκύλων το 1896, ενώ εξέδωσε την πρώτη επετηρίδα της το 1897.0 Α' Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918) σταμάτησε, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, όλες τις δραστηριότητες των Μπιγκλ, αλλά το ενδιαφέρον του κόσμου ανανεώθηκε κατά τις επόμενες δύο δεκαετίες. Ο υποκόμης Τσέλμσφορντ ξεκίνησε εκ νέου τις δραστηριότητες της Λέσχης μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (1939-1945).
Ο Σύλλογος Ιδιοκτητών Χάριερ και Μπιγκλ ιδρύθηκε το 1891 και απαρτιζόταν από μέλη τα οποία είχαν στην κατοχή τους, κατά την περίοδο εκείνη ή κατά το παρελθόν, εγγεγραμμένες αγέλες με σκοπό το συστηματικό κυνήγι των λαγών. Οι δύο λέσχες είχαν σκοπό να προωθήσουν τα συμφέροντα των Μπιγκλ. Το ενδιαφέρον για τα Μπι¬γκλ αναζωπυρώθηκε σε μεγάλο βαθμό περί τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και συνεχίζεται αμείωτο μέχρι τις μέρες μας. Στα βρετανικά νησιά έχουν ιδρυθεί, από το 1962 έως σήμερα, πολυάριθμες περιφερειακές λέσχες για τα Μπιγκλ.
Σήμερα, υπάρχουν κατηγορίες για Μπιγκλ στις περισσότερες ανοικτές επιδείξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο καθώς και σε όλες τις Επιδείξεις Γενικού Πρωταθλήματος που υπόκεινται στους κανονισμούς της Λέσχης Κένελ. Ο αριθμός των συμμετοχών είναι μεγάλος, συχνά ξεπερνώντας τις 1.000, ενώ ορισμένες φορές μπορεί να είναι και διπλάσιος.
Πηγή : ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΩΝ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΩΝ ΜΠΗΓΚΛ ΕΛΛΑΔΟΣ
--------------------------------------------------------------------------------
Μορφολογία
ΓΕΝΙΚΗ ΟΨΗ
Έχει θαυμάσιες αναλογίες και είναι πολύ αρμονικός. Είναι ιχνηλάτης, γεροδεμένος και έχει μεγάλο κορμό σε σχέση με το ύψος του. Είναι συμπαθητικός και πολύ ευγενικός. Πολύ φιλικός με τον άνθρωπο.
ΚΕΦΑΛΙ
Δυνατό, όχι βαρύ. Κρανίο πλατύ, στρογγυλεμένο στο πάνω μέρος. Πολύ έντονο σπάσιμο της μύτης. Ρύγχος ίσο με λεπτή μουσούδα. Ακρορρίνιο μαύρο. Ρουθούνια πολύ ανοιχτά. Τα χείλη του καλύπτουν το κάτω σαγόνι. Μάτια μεγάλα στρογγυλά, όχι βαθιά, καστανά, σκούρα, ζωηρά, με μαύρο περίγραμμα. Αυτιά μακριά που φτάνουν στο μήκος της μουσούδας, πλατιά και επίπεδα, στρογγυλά στο κάτω άκρο.
ΚΟΡΜΟΣ
Λαιμός πολύ ισχυρός. Στήθος φαρδύ και βαθύ, αρκετά χαμηλωμένο. Ράχη επίπεδη και μυώδης. Πλευρά γεμάτα .Ωμοπλάτες ελαφρά λοξές, δυνατές και μυώδες. Μπροστινά σκέλη ίσα. Πίσω σκέλη πολύ μυώδες και δυνατά. Πόδια στρογγυλά. Πέλματα συμπαγή και ανεπτυγμένα.
ΟΥΡΑ
Κοντή, μέσου μήκους, κολλημένη ψηλά, σαν δρεπάνι. Χοντρή στη ρίζα και λεπταίνει στην άκρη. Το μήκος φτάνει μέχρι το κότσι.
ΦΩΝΗ
Δυνατή, καθαρή και ξεχωριστή.
ΤΡΙΧΩΜΑ
Λείο, επίπεδο, πυκνό, προς κανονικό, ούτε πολύ κοντό, ούτε πολύ λεπτό. Δέρμα άσπρο και μαύρο. Χρώμα τρίχρωμο. Αρκετές φορές συναντάμε άσπρα κοκκινωπά. Κεφάλι πάντα στο χρώμα της φωτιάς με μια άσπρη κηλίδα ανάμεσα στα μάτια.
ΥΨΟΣ - ΒΑΡΟΣ
Τ ο ύψος στο ακρόμιο 40-43 το θηλυκό και 42-46 το αρσενικό. Βάρος 10-16 κιλά.
Υποβλήθηκε από admin στις Τρί, 11/09/2012 - 12:16.
Εκτυπώσιμη μορφήΑποστολή με email
Το Μπίγκλ είναι μια αγγλική ράτσα ιχνηλατών γιια την οποία υπάρχουν αναφορές από τον τρίτο αιώνα. Ήταν αγαπημένο σκυλί στην Αυλή του Ερρίκου του Η και της Ελισάβετ της Α. Το χρησιμοποιούσαν για κυνήγι λαγών, ελαφιών, αγριογούρουνων και έγινε δημοφιλές στην υπόλοιπη Ευρώπη μετά τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα.Ανήκει στα μικρά σκυλιά. Το βάρος του είναι μεταξύ 15 και 20 κιλών και το ύψος του μεταξύ 33 και 44 εκ. Το κοντό πυκνό τρίχωμά του είναι είτε δίχρωμο είτε τρίχρωμο σε όλα τα χρώματα εκτός από σκούρο μελανό. Τα αυτιά είναι μακριά και στρογγυλά με τάση να κρέμονται στα μάγουλα.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Η καταγωγή του Μπιγκλ, όπως και των περισσότερων λαγωνικών, δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια, καθώς μοιάζει να χάνεται στα βάθη των αιώνων.Στο ελληνικό λεξικό Ονομαστικόν, που συντάχθηκε οε δέκα τόμους, τον 2ο αιώνα μ.Χ. από τον Ιούλιο Πολυδεύκη, υπάρχει μια αναφορά σε μια ράτσα σκύλων που χρησιμοποιούνταν ως λαγωνικά το 1300 π.Χ. Ο αρχαίος Έλληνας συγγραφέας Ξενοφών, στα συγγράμματά του, το 450 π.Χ., αναφέρεται σε μια μικρόσωμη ράτσα κυνηγόσκυλων που χρησιμοποιούνταν για το κυνήγι λαγών.
Παρ' όλο που δεν είχε δοθεί κάποια επίσημη ονομασία σε αυτούς τους μικρόσωμους σκύλους, είναι σίγουρο, χωρίς καμιά αμφιβολία, ότι πρόκειται για τους προγόνους του σκύλου που σήμερα γνωρίζουμε όλοι με την ονομασία Μπιγκλ. Οι πρώτοι άνθρωποι κυνηγούσαν για λόγους επιβίωσης, αλλά με το πέρασμα των αιώνων το κυνήγι εξελίχθηκε από μέσο συντήρησης σε προσφιλές άθλημα. Ήδη από τον 14ο αιώνα, η αγγλική ανώτερη τάξη των γαιοκτημόνων καθώς και η αριστοκρατία θεωρούσαν το κυνήγι κοινωνική δραστηριότητα. Χρησιμοποιούσαν άλογα και μεγαλόσωμα ή μικρόσωμα λαγωνικά μαζί με μικρά τεριέ για το κυνήγι του ελαφι¬ού, της αλεπούς, των ασβών και του λαγού.
Οι καθαρόαιμες ράτσες δημιουργήθηκαν από την ανάγκη για επιλογή των επιθυμητών φυσικών χαρακτηριστικών και διανοητικών γνωρισμάτων, ώστε αυτά να εξυπηρετούν έναν συγκεκριμένο σκοπό. Κατά την προϊστορική περίοδο, τον ρόλο του εκτροφέα τον είχε ο άνθρωπος των σπηλαίων ο οποίος αναζητούσε έναν σκύλο με δυνατό βασικό ένστικτο και επέλεγε τους καλύτερους από αυτούς τους σκύλους για να τον συνδράμουν στην εύρεση τροφής. Με το πέρασμα των χρόνων, ο ρόλος του εκτροφέα πέρασε στους αγρότες, οι οποίοι ανακάλυψαν ότι η παρουσία στην αγροικία ενός εύρωστου και ενεργητικού σκύλου τους βοηθούσε να εξασφαλίσουν την τροφή της οικογένειας. Οι άνθρωποι των σπηλαίων αλλά και οι αγρότες αργότερα ακολουθούσαν τους σκύλους πεζοί. Αργότερα, όταν τα Μπιγκλ έγιναν σκύλοι της αριστοκρατίας, οι ιδιοκτήτες προσλάμβαναν κτηνοτρόφους οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για την επιλογή των σκύλων. Καθώς οι αριστοκράτες είχαν μεγάλη οικονομική άνεση, διατηρούσαν μεγάλους αριθμούς λαγωνικών σε αγέλες και η ομοιότητα του είδους σε αυτές τις αγέλες θεωρείται πολύ σημαντική. Υπήρχε διαφορά στο φυσικό περιβάλλον των διαφόρων περιοχών της Αγγλίας και γι' αυτό το επιθυμητό είδος διαφοροποιείται από περιοχή σε περιοχή, ανάλογα με την προσφορά σε ντόπιο κυνήγι. Η ομάδα των πλούσιων κυνηγών-αθλητών συνήθως ακολουθούσε τα λαγωνικά ιππεύοντας.
Καθώς υπήρχε μια συνεχής επιλογή των επιθυμητών χαρακτηριστικών και γνωρισμάτων, ώστε να εξυπηρετούν τους ανάλογους σκοπούς, ο εκτροφέας, είτε αυτός ήταν ο άνθρωπος των σπηλαίων είτε ο αγρότης ή ο κτηνοτρόφος κ.λπ., δημιουργούσε ένα νέο είδος σκύλου και αυτά τα μικρόσωμα λαγωνικά κατέληξαν να εκλεπτυνθούν και να εκτρέφονται με σταθερό ρυθμό. Λέγεται ότι κατά τον Μεσαίωνα υπήρχαν δύο ποικιλίες λαγωνικών, τα Βόρεια και τα Νότια, οι εκπρόσωποι των οποίων ήταν πολυάριθμοι. Υπήρχαν επίσης κάποια πιο μεγαλόσωμα λαγωνικά τα οποία χρησιμοποιούνταν ως ιχνηλάτες ελαφιών, πιθανότατα τα Φοξχάουντ, καθώς και κάποια άλλα τα οποία χρησιμοποιούνταν ως ιχνηλάτες Λαγών, πιθανότατα τα Χάριερ και τα Μπιγκλ. Δεν υπάρχουν πολλά καταγεγραμμένα στοιχεία για τα Βόρεια Λαγωνικά, αλλά ο Γουίλιαμ Γιούατ, στο βιβλίο του The Dog (1846) κάνει αναφορά στο στενό και σουφρωμένο χείλος των Βόρειων σκύλων», τα οποία θεωρούσε ταχύτερα. Υπάρχουν επίσης αναφορές για τα Νότια Μπιγκλ, από διάφορους συγγραφείς του 17ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένου του Γουίλιαμ Σόμερβιλ (1675 -1742), που αναφέρουν ότι αυτός ο σκύλος είναι λεπτότερος και ταχύτερος από το Μπιγκλ του Κότσουολντ. Μπορεί δηλαδή, και όπως φαίνεται έτσι πρέπει να είναι, το Βόρειο Λαγωνικό να είναι ένα και το αυτό με το Βόρειο Μπιγκλ.
Ποιες όμως ράτσες διασταυρώθηκαν τελικά για να παράγουν το Μπι¬γκλ; Ορισμένοι πιστεύουν ότι προήρθε από διασταύρωση του Χάριερ με το παλιό Λαγωνικό της Νότιας Αγγλίας ή το Νότιο Λαγωνικό. Σε ορισμένες περιπτώσεις αναφέρονται ως «μικρά Χάριερ».
Οι περισσότεροι μελετητές φαίνεται να υποστηρίζουν τη θεωρία σύμφωνα με την οποία το σύγχρονο Μπιγκλ προέρχεται, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, από το Χάριερ. Η επιθυμία για έναν πιο μικρόσωμο σκύλο, γέννα με τη γέννα και προσπάθεια με την προσπάθεια, οδήγησαν σε αυτή τη διάσταση, καθώς ο σκύλος που ήταν κάποτε γνωστός ως μικρόσωμο Φοξχάουντ ή μικρόσωμο Χάριερ είναι πλέον γνωστός ως Μπιγκλ. Οι αναφορές του 17ου αιώνα αποκαλούν τα Μπιγκλ με διάφορα αλλά παρόμοια ονόματα: Βόρεια και Νότια Λαγωνικά, Μπιγκλ με Τραχύ Τρίχωμα και Μπιγκλ με Απαλό Τρίχωμα. Ο Γκερβάς Μάρκαμ έγραψε ότι τα Νότια Λαγωνικά «έχουν μακρύτερη μύτη και αφτιά, πιο στενά χείλη, πιο λεπτό κορμό, όμοιο με Γκρεϊχάουντ. Έχουν καλή όσφρηση και είναι γρήγορα, αλλά το στόμα τους είναι κοφτό, χωρίς πραγματικό βάθος τόνου ή μουσικότητας».Ο Γουίλιαμ Γιούατ, στο βιβλίο του the dog, συμφωνεί με τον Σχόουνχετζ και πιστεύει ότι η διασταύρωση του Χάριερ με το παλιό Νότιο Λαγωνικό ήταν αυτή που παρήγαγε το Μπιγκλ.
Στην cynografia britannica, η οποία εκδόθηκε περί το 1800, υπάρχουν περιγραφές των Νότιων Μπιγκλ και των Βόρειων Μπιγκλ. Τα μικρά αυτά λαγωνικά περιγράφονταν ως ποικιλίες οι οποίες διακρίνονταν αναλόγως των περιοχών εκτροφής, γεγονός που υποστηρίζει την άποψη η οποία αποδίδεται στον Γουίλιαμ Σόμερβιλ και θεωρείται ότι διατυπώθηκε περίπου την ίδια χρονική περίοδο: "ένα διαφορετικό κυνηγόσκυλο για κάθε διαφορετικό είδος κυνηγίου -επιλέξτε έπειτα από σκέψη»-
Τα Βόρεια Μπι¬γκλ ήταν συνήθως αδρότριχα, με ευθυτενή άκρα και καλύτερη διαμόρφωση των ώμων και των ισχίων και ήταν περισσότερο ανθεκτικά στην κακοκαιρία και στην παρατεταμένη άσκηση απ' ότι τα Νότια Μπιγκλ. O Γουίλιαμ Σόμερβιλ περιέγραψε τα Μπιγκλ του Κότσουολντ στα οποία απέδιδε την παραγωγή ορισμένων από τα καλύτερα Χάριερ που είχε έπειτα από διασταύρωση τους με Νότια Λαγω¬νικά.
Ο συγγραφέας Μπέκφορντ έγραψε, περί το 1750, για τα Μπιγκλ που χρησιμοποιούνται στο κυνήγι της αλεπούς, τα οποία περιέγράψε ως ιδιαιτέρως ζωηρά ως χαρακτήρες καθώς και ως ακόλουθους. Κατέγραψε τη διασταύρωση των Χάριερ του με αυτά με σκοπό να προσδώσει στους απογόνους περισσότερο σφρίγος και δυναμισμό. Αναφέρονται επίσης τα Μπιγκλ με το τραχύ τρίχωμα και τα αδρότριχα Μπιγκλ, τα οποία είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι του ιδίου είδους καθώς και τα δύο εκτρέφονταν στο Ντέβον, στη Νότια Αγγλία και τη γειτονική Ουαλία. Ο Γουίλιαμ Γιούατ υποστήριξε ότι τα αδρότριχα Μπιγκλ ήταν δυνατότερα, πιο ρωμαλέα και καλύτερης ποικιλίας. Όσοι είναι εξοικειωμένοι τόσο με τα Φοξ τεριέ όσο και με τα Μπιγκλ, θα αντιληφθούν ότι υπάρχει ένα μέρος αλήθειας στην άποψη ότι υπάρχουν ίχνη των Φοξ Τεριέ στο γενετικό υλικό των σημερινών Μπιγκλ, γεγονός που εξηγεί την παροιμιώδη ξεροκεφαλιά των Μπιγκλ. Υπάρχουν επίσης συνεχείς αναφορές από πολλούς μελετητές στα Κέρι Μπιγκλ, οι οποίες διαφέρουν κατά πολύ από τη γενική επικρατούσα άποψη σχετικά με την εμφάνιση των Μπιγκλ: ευθυτενή, με σχετικά ελαφρύ σκελετό, με μαύρο και καστανό τρίχωμα, τα οποία μοιάζουν περισσότερο με Μπλαντχάουντ. Λέγεται ότι αυτή η ράτσα ζούσε στη Νότια Ιρλανδία επί εκατοντάδες χρόνια και ότι η οικογένεια Ράιαν του Σκαρτίν τα είχε στην κατοχή της από το 1735. Η πρώτη τους εμφάνιση στην Αγγλία έγινε στις αρχές του 20ού αιώνα. Ορισμένοι πιστεύουν ότι το σημερινό Μπι¬γκλ κληρονόμησε την καλή του όσφρηση από τα Κέρι Μπιγκλ τα οποία, ως προς το χρώμα και τη γενική τους εμφάνιση δεν ήταν τίποτε άλλο από μια μινιατούρα του Μπλαντχάουντ.
Ο Στόουνχετζ, στο βιβλίο του Manual of British Sports (1861), κατέγραψε τις ποικιλίες των Μπιγκλ ως εξής: «πρώτον, το μεσαίο Μπιγκλ, το οποίο μπορεί να είναι είτε σωματώδες και να μοιάζει με το Νότιο, είτε να έχει πιο ελαφριά κατασκευή και να μοιάζει με το Βόρειο δεύτερον ο νάνος Μπιγκλ ή το Μπιγκλ τσέπης τρίτον το Μπιγκλ που χρησιμοποιείται στο κυνήγι της αλεπούς και τέταρτον το τραχύ ή Τεριέ Μπιγκλ».
Με το πέρασμα των αιώνων, η βρετανική αριστοκρατία αγάπησε πολύ τα Μπιγκλ. Λέγεται ότι τα Μπιγκλ ήταν πολύ δημοφιλή επί βασιλείας του Ερρί¬κου Η'. Υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες που χρονολογούνται από την εποχή της βασιλείας της κόρης του Ερρίκου, Ελι¬σάβετ Α' (1559-1603), καθώς και πίνακες που απεικονίζουν μέλη της Αυλής της να κυνηγούν με Μπιγκλ. Υπάρχει επίσης ένα πορτραίτο της Ελισάβετ Α' όπου απεικονίζεται με ένα Μπιγκλ στο πλευρό της. Είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι τα Μπιγκλ κατά την ελι¬σαβετιανή περίοδο ήταν πολύ μικρόσωμα. Περιγράφονταν ως νάνοι, Μπι¬γκλ πυγμαίοι ή Μπιγκλ τσέπης και το ύψος τους κυμαινόταν από 20 έως 25 εκατοστά έως το ακρώμιο, ενώ ήταν τόσο μικρόσωμα που μπορούσαν να μεταφερθούν στην περιοχή του κυνηγίου μέσα σε ένα καλάθι το οποίο ήταν τοποθετημένο στην ράχη του αλόγου. Ένας άλλος βασιλιάς που εκτιμούσε τα Μπιγκλ ήταν ο Ιάκωβος Α' (1566-1625), στον οποίο άρεσε να κυνηγά λαγούς μαζί με τα Μπιγκλ του.
Έναν αιώνα αργότερα, επί βασιλείας του Γεωργίου Δ' (1762-1830), τα αγγλικά Μπιγκλ περιγράφονταν ως Μπιγκλ με τραχύ ή απαλό τρίχωμα. Όσο ήταν πρίγκιπας της Ουαλίας, ο βασιλιάς Γεώργιος Δ' κυνηγούσε με τη βοήθεια των νάνων Μπιγκλ του. Λίγο αργότερα, τα μικρόσωμα αυτά Μπιγκλ έπαψαν να είναι δημοφιλή. Οι οργανωμένες δραστηριότητες με σκύλους ξεκίνησαν περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Οι αριστοκράτες, οι οποίοι είχαν από παλιά μεγάλη αδυναμία στο κυνήγι, είχαν στην κατοχή τους Φοξχάουντ, Χάριερ και Μπιγκλ. Κυνηγούσαν συνήθως ιππεύοντας και χρησιμοποιούσαν τα μεγαλόσωμα Φοξχάουντ και τα Χάριερ για το κυνήγι αλεπούδων και τα μικρόσωμα Μπιγκλ για το κυνήγι λαγών. Ο όρος "Μπίγκλινγκ", χρησιμοποιείται για να περιγράψει το κυνήγι του λαγού στο φυσικό του περιβάλλον με τη βοήθεια μικρών λαγωνικών τα οποία βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην όσφρηση τους για την εύρεση της περίπλοκης διαδρομής που έχει ακολουθήσει ο λαγός. Το "Μπίγκλινγκ" σύντομα υιοθετήθηκε και από τον λαό, καθώς οι άνθρωποι μπορούσαν να ακολουθήσουν πεζοί το μικρόσωμο Μπιγκλ. Η Λέσχη Κένελ δημιουργήθηκε το1873 και σύντομα άρχισαν να διοργανώνονται οι πρώτες επιδείξεις σκύλων ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η πρώτη καταγεγραμμένη επίδειξη Μπιγκλ στην Αγγλία έγινε στις 21 και 22 Αυγούστου 1884 όπου πήραν μέρος οκτώ ή εννέα σκύλοι Μπιγκλ. Υπήρχε μια ξεχωριστή κατηγορία που αφορούσε Μπιγκλ κάθε μεγέθους και το καλύτερο σκυλί της κατηγορίας αυτής με μέγεθος μικρότερο των 35 εκατοστών λάμβανε ένα ασημένιο κύπελλο και ένα κυνηγετικό κέρας.
Η Λέσχη Μπιγκλ της Αγγλίας δημιουργήθηκε το 1890 και διοργάνωσε την πρώτη επίδειξη σκύλων το 1896, ενώ εξέδωσε την πρώτη επετηρίδα της το 1897.0 Α' Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918) σταμάτησε, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, όλες τις δραστηριότητες των Μπιγκλ, αλλά το ενδιαφέρον του κόσμου ανανεώθηκε κατά τις επόμενες δύο δεκαετίες. Ο υποκόμης Τσέλμσφορντ ξεκίνησε εκ νέου τις δραστηριότητες της Λέσχης μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (1939-1945).
Ο Σύλλογος Ιδιοκτητών Χάριερ και Μπιγκλ ιδρύθηκε το 1891 και απαρτιζόταν από μέλη τα οποία είχαν στην κατοχή τους, κατά την περίοδο εκείνη ή κατά το παρελθόν, εγγεγραμμένες αγέλες με σκοπό το συστηματικό κυνήγι των λαγών. Οι δύο λέσχες είχαν σκοπό να προωθήσουν τα συμφέροντα των Μπιγκλ. Το ενδιαφέρον για τα Μπι¬γκλ αναζωπυρώθηκε σε μεγάλο βαθμό περί τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και συνεχίζεται αμείωτο μέχρι τις μέρες μας. Στα βρετανικά νησιά έχουν ιδρυθεί, από το 1962 έως σήμερα, πολυάριθμες περιφερειακές λέσχες για τα Μπιγκλ.
Σήμερα, υπάρχουν κατηγορίες για Μπιγκλ στις περισσότερες ανοικτές επιδείξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο καθώς και σε όλες τις Επιδείξεις Γενικού Πρωταθλήματος που υπόκεινται στους κανονισμούς της Λέσχης Κένελ. Ο αριθμός των συμμετοχών είναι μεγάλος, συχνά ξεπερνώντας τις 1.000, ενώ ορισμένες φορές μπορεί να είναι και διπλάσιος.
Πηγή : ΟΜΙΛΟΣ ΦΙΛΩΝ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΩΝ ΜΠΗΓΚΛ ΕΛΛΑΔΟΣ
--------------------------------------------------------------------------------
Μορφολογία
ΓΕΝΙΚΗ ΟΨΗ
Έχει θαυμάσιες αναλογίες και είναι πολύ αρμονικός. Είναι ιχνηλάτης, γεροδεμένος και έχει μεγάλο κορμό σε σχέση με το ύψος του. Είναι συμπαθητικός και πολύ ευγενικός. Πολύ φιλικός με τον άνθρωπο.
ΚΕΦΑΛΙ
Δυνατό, όχι βαρύ. Κρανίο πλατύ, στρογγυλεμένο στο πάνω μέρος. Πολύ έντονο σπάσιμο της μύτης. Ρύγχος ίσο με λεπτή μουσούδα. Ακρορρίνιο μαύρο. Ρουθούνια πολύ ανοιχτά. Τα χείλη του καλύπτουν το κάτω σαγόνι. Μάτια μεγάλα στρογγυλά, όχι βαθιά, καστανά, σκούρα, ζωηρά, με μαύρο περίγραμμα. Αυτιά μακριά που φτάνουν στο μήκος της μουσούδας, πλατιά και επίπεδα, στρογγυλά στο κάτω άκρο.
ΚΟΡΜΟΣ
Λαιμός πολύ ισχυρός. Στήθος φαρδύ και βαθύ, αρκετά χαμηλωμένο. Ράχη επίπεδη και μυώδης. Πλευρά γεμάτα .Ωμοπλάτες ελαφρά λοξές, δυνατές και μυώδες. Μπροστινά σκέλη ίσα. Πίσω σκέλη πολύ μυώδες και δυνατά. Πόδια στρογγυλά. Πέλματα συμπαγή και ανεπτυγμένα.
ΟΥΡΑ
Κοντή, μέσου μήκους, κολλημένη ψηλά, σαν δρεπάνι. Χοντρή στη ρίζα και λεπταίνει στην άκρη. Το μήκος φτάνει μέχρι το κότσι.
ΦΩΝΗ
Δυνατή, καθαρή και ξεχωριστή.
ΤΡΙΧΩΜΑ
Λείο, επίπεδο, πυκνό, προς κανονικό, ούτε πολύ κοντό, ούτε πολύ λεπτό. Δέρμα άσπρο και μαύρο. Χρώμα τρίχρωμο. Αρκετές φορές συναντάμε άσπρα κοκκινωπά. Κεφάλι πάντα στο χρώμα της φωτιάς με μια άσπρη κηλίδα ανάμεσα στα μάτια.
ΥΨΟΣ - ΒΑΡΟΣ
Τ ο ύψος στο ακρόμιο 40-43 το θηλυκό και 42-46 το αρσενικό. Βάρος 10-16 κιλά.
ΣΗΜΑΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ..... [/color]