Γιουρα Μπρουνο

Γιουρα Μπρουνο.jpg

Ελβετικός σκύλος, ιχνηλάτης, χρησιμοποιείται στο κυνήγι του λαγού, της αλεπούς και του ζαρκαδιού. Το πάθος του για το κυνήγι τον κάνει να κυνηγάει ακόμα και τον αγριόχοιρο. Προσαρμόζεται πολύ καλά στο κυνήγι του βουνού αλλά και του κάμπου, έχει πολύ ευαίσθητη όσφρηση, ακολουθεί με μεγάλη θετικότητα το ντορό τον οποίο και φωνάζει. Καταδιώκει το θήραμα με μεγάλη σιγουριά, είναι υπομονετικός, ρωμαλέος και δυνατός. Ιχνηλατεί και κρύο ντορό.

Η φωνή του είναι δυνατή, ηχηρή και χαρακτηριστική. Σχηματίζεται ανεπαίσθητα και φτάνει στη πλήρη ένταση της σε ηλικία τριών, το πολύ τεσσάρων χρόνων.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Υπάρχουν τρεις τύποι με τη κύρια ονομασία <<γιούρα>>. Και οι τρεις είναι επίσημα αναγνωρισμένοι από τη Διεθνή κυνολογική ομοσπονδία (fci).

1. Μικρός ιχνηλάτης Γιούρα με κοντά πόδια, με ιδανικό ύψος 36-40cm και βάρος 10-15 kg, είναι το Γιούρα που υπάρχει στην Ελλάδα και γνωρίζουν περισσότερο οι Έλληνες κυνηγοί.
2. Ιχνηλάτης Γιούρα τύπου Σάιντ Υμπέρ, μέτριο μέγεθος, 40-48cm, βάρος 20-30kg
3. Ιχνηλάτης Γίουρα τύπου Μπρούνο, ύψος 40-48cm, βάρος 20-30kg. Πριν από 30 ή 40 χρόνια υπήρχαν ακόμα δύο ποικιλίες Μπρούνο ντι Γιούρα: Ο Μπρούνο τύπου Σαιντ Υμπερ και ο Μπρούνο τύπου Μπρούνο. Ο πρώτος έγινε γνωστός στις αρχές του προπερασμένου αιώνα σαν <<Ούρλερ της Αργκοβίας>>, αποτελούσε τη βαρύτερη ποικιλία ελβετικών ιχνηλατών. Ήταν απόγονος του σκύλου του Σαιντ Υμπέρ, ελαφρύτερος, εκσυγχρονισμένος θα λέγαμε, έχοντας πολλά από τα χαρακτηριστικά του προγονού του. Αυτή η ποικιλία έσβησε σιγά σιγά και δεν υπήρχε παρά ο τύπος Μπρούνο με ισχυρότερη δομή, διπλοσάγονο και ρυτίδες. Αποτελεί ένα είδος ενδιάμεσου ανάμεσα στο Σαιντ Υμπέρ από το οποίο προέρχεται και στο Μπρούνο τύπου Σαιντ Υμπέρ. Η επιλογή του πραγματοποιήθηκε στο τέλος του προπερασμένου αιώνα, εποχή όπου ο Μπρούνο τύπου Σαιντ Υμπέρ ήταν ήδη σταθεροποιημένος. Αυτή είναι η ποικιλία που υπάρχει σήμερα στην Ελβετία. Ωστόσο η Ελβετική λέσχη ιχνηλάτη σκύλου άρχισε ξανά την αναδημιουργία του Μπρούνο τύπου Σαιντ Υμπέρ, με σκοπό να διαθέτει ένα στοιχείο ανανέωσης για το μέλλον, αν εκδηλωθούν κίνδυνοι εκφυλισμού. Σήμερα αυτά τα δύο είδη ιχνηλατών έχουν σταθεροποιηθεί και διατηρούνται στην Ελβετία.

ΓΕΝΙΚΗ ΟΨΗ
Είναι η βαρύτερη ποικιλία των Ελβετικών ιχνηλατών.

ΚΕΦΑΛΙ
Ογκώδες. Κρανίο πλατύ και πολύ θολωτό. Έντονο σπάσιμο του μετώπου. Μουσούδα μακριά και πλατιά, χείλη πολύ ανεπτυγμένα. Μέτωπο πολύ ρυτιδιασμένο, έντονη ινιακή προεξοχή. Ρουθούνια πολύ ανοιχτά. Μάτια σκουρόχρωμα και μελαγχολικά. Κάτω βλέφαρα ελαφρά ανοιχτά, αφήνουν να φαίνεται ο επιπεφυκώς. Αυτιά κολλημένα πολύ πίσω και χαμηλά, κυματιστά και στραμμένα , πολύ μεγάλα και πολύ βαριά, πλαταίνουν προς το μέσος και στρογγυλεύουν στην άκρη.

ΚΟΡΜΟΣ
Άλαιμος μακρύς, πλατύς, ισχυρός, με διπλοσάγονο, ράχη μακριά και πλατιά, οσφής ρωμαλέα. Στήθος βαθύ και χαμηλωμένο, κνήμες κάθετες με ιδιαίτερα δυνατό σκελετό. Μηροί μυώδες, τένοντες γεροδεμένοι. Πόδια στρογγυλά και πολύ σφιχτά. Πέλματα σκληρά και τραχιά, νύχια μαύρα.

ΟΥΡΑ
Αρκετά μακριά, καταλήγει σε μύτη. Στέκεται αρκετά ψηλά χωρίς έντονη καμπυλότητα, ποτέ πάνω από τη ράχη.

ΤΡΙΧΩΜΑ
Πολύ λείο. Μονόχρωμο, βαθυκίτρινο η βαθυκόκκινο με μαύρο ή μαυροκόκκινο επίστρωμα (μάτια, μάγουλα, μέσα τμήματα του κορμού) και μερικές φορές μια λευκή κηλίδα στο στερνό.

ΣΚΥΛΟΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ ΝΤΥ ΓΙΟΥΡΑ ΤΥΠΟΥ ΜΠΡΟΥΝΟ
Μονόχρωμος κιτρινοκάστανος ή κοκκινοκάστανος με μαύρο επίστρωμα ή με μαύρο μανδύα και κοκκινωπές κηλίδες στα μάτια , στα μάγουλα και στα εσωτερικά τμήματα του κορμού.