Ο κυνηγος με σκυλι φερμας....

[NIBA]

το κειμενο υπεροχο,και η ψυχη μεγαλη,ο σκυλοs μεσ στην ερευνα,κι'ο κυνηγοs στην παλη

[Breda Pegaso]

Πολλα ωραιο!

Εγω επισης πιστευκω καποιος πριν να γινει κυνηγος...σαν δοκιμασια για να δει αν του αρεσει πραγματικα το ΚΥΝΗΓΙ πρεπει να ασχοληθει με το μοναχικο κυνηγι...

Εσιει πολλους που αν ειναι μονοι τους δεν πανε κυνηγι και ας παιζουν τους φανατικους κυνηγους, βαρκουνται. Θελουν παρεα τζιαι παναυρι. Δεν λεω οτι δεν ειναι ωραιο να πηγενεις με παρεα, αλλα οταν εισαι μονος σου και δεν παεις ή βαρκεσε σημαινει κατι δεν παει καλα.

Εμεις παμε κυνηγι 2 ατομα. Αλλα καποιες φορες που ο συντροφος δεν μπορει να ερθει, το απολαμβανω παλι. και εχεις και πιο στενη επαφη με τα σκυλια σου, ειδικα οταν παεις σε ενα δασος και εισαι μονο εσυ κι τα σκυλια εν αλλο αισθημα.

Επισης καποιες φορες που κυνηγησα με πιο πολλα απο 1 ατομο 4-5 κλπ δεν το απολαυσα.

[koursaros21]

τουλαχιστον 2 θεωρω πως εν τζιε θεμα ασφαλειας ομως...

[NIBA]

ειναι σωστο να εχεισ παντα παρεα για ασφαλεια, ειδικα σε τοπο που δεν τον ξερεισ καλα ειναι καλο να ειναι 2 μαζι

['petros']

Παραθετω ενα αρθρο απο ελληνικο περιοδικο που για εμενα αποτυπωνει στο 100% το τροπο που βλεπω το κυνηγι...οι λατρεις της φερμας και των σκυλιων και θηραματων που δεχονται φερμα ειμαι σιγουρος οτι θα συμφωνησουν

[bΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΜΕ ΣΚΥΛΙ ΦΕΡΜΑΣ
ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ

Ο κυνηγός με σκυλί φέρμας είναι ένας μοναχικός τύπος

Του αρέσει να κυνηγά μόνος, στη μέση του κάμπου ή στο βάθος του δάσους, φυσικά με το σκυλί του, και ίσως-ίσως, μ' ένα φίλο.

Ο Νεμρώδ μας, βρίσκει την ευχαρίστη­ση κυρίως στην εργασία του συντρόφου του, του σκύλου.

Είναι μια χαρά μοναδική, που δύσκολα μοιράzεται.Όπως η μεγάλη ευτυχία, είναι κάτι εσωτερικό, δεν περιγράφεται και δεν μοιράΖεται παρά με δυσκολία ή από φόβο μήπως δεν γίνει κατανοητή ή ίσως και από εγωισμό. Ο σκύλος του, συχνά, είναι η καθημερινή του συντροφιά. .Τον έπλασε με τα χέρια του και τον βρίσκει τέλειο. Τον αγαπάει όπως είναι και προτιμάει να τον κάνει συνένοχο του αθόρυβα και μέσα στην σκιά.

Ο κυνηγός με σκυλί φέρμας είναι ένας μοναχικός τύπος. Δεν του αρέσει ο θόρυβος. Η ησυχία της εξοχής τον ξεκουράζει, η ομορφιά της τον χαροποιεί. Σπανίως περνάει από πίνακες που περιγράφουν εξοχικό τοπίο χωρίς να τους θαυμάσει. Ένα μικρό χωριό φωτισμένο απ' τον ήλιο, σκαλωμένο πάνω σ' ένα λουλουδιασμένο λόφο, με χίλια χρώματα φθινοπώρου, ή με τόνους παστέλ, χειμωνιάτικους, ξεθωριασμένους.

Αυτός ο άνθρωπος ακόμα και την άνοιξη γυρίζει να θαυμάσει το πράσινο που γεννιέται απ' πρώτα βλαστάρια ανακατεμένα με σιτάρι που φυτρώνει στολισμένα με λαμπερό κίτρινο από αγριολούλουδα . με άσπρες κηλίδες γης οργωμένες απ' το Μάη που έρχεται. Αλλά ερωτευμένος με την εξοχή και τον σκύλο η ευτυχία του φτάνει. Την κρατάει για εκείνον δεν θέλει να την μοιραστεί φοβούμενος μήπως δεν γίνεται κατανοητός ακόμη και απ' τον ίδιο του τον εαυτό. Ατομιστής και μοναχικός δεν κάνει καθόλου θόρυβο. Αλλά παραμένει άγνωστος και συχνά ακατανόητος.

Παρ' όλ' αυτά ένας αληθινός κυνηγός, μπορεί να είναι περήφανος για το πάθος του

Ο εξαίρετος κυνηγός, που χάρη στο σκυλί του μπορεί να έχει το θήραμα στη διάθεση του, δεν μιλάει καθόλου για το πάθος του. Είναι από ντροπαλότητα ή από ακούσιες τύψεις; Είναι από ταπεινότητα και για ν' αφήσει στο σκυλί του την δόξα της εργασίας του; Αναμφίβολα λίγο απ' όλα. Μερικές φορές, αλλά μόνο στην αρχή και μόνο σποραδικά αφήνει να φανούν κάποια ίχνη του συμπλέγματος του.

Στους αγώνες μπεκάτσας, συμβαίνει συχνά 10, 20 θε­ατές ν' ακολουθούν τη διαδρομή των διαγωνιζόμενων, μέσα στην απόλυτη ησυχία όλη μέρα για χιλιόμετρα και χιλιόμετρα. Και έτσι, όταν τους βλέπω πίσω μου στη μέση ενός τεράστιου δάσους, περιμένοντας ανήσυχα, μερικές φορές για ώρες, την μυστηριώδη σιωπή από ένα καμπα­νάκι που κουδουνίζει ακούραστα, φτάνω πολλές φορές να λυπηθώ για την απουσία των αντικυνηγών.

Αν μπορούσαν να μας δουν και να μας ακολουθήσουν στην εξερεύνηση υποθετικών μπεκατσών, θα μας περνούσαν για παρασυρμένους σε μια μυστηριώδη τελετουργία, όπου ο κυνηγός με το σκύλο φέρμας παίρνει το ρόλο του πρωτόγονου κυνηγού, που ακολουθεί το θήραμα του εφοδιασμένος μόνο με ακόντιο και όχι το ρόλο του δήμιου που αναδεικνύεται μέσω της σκοπευτικής ικανότητας.

Η ευχαρίστηση μας δεν είναι καθόλου ο θάνατος που φέρνει η τουφεκιά αλλά η διαδικασία που προηγήθηκε. Ο σκύλος είναι η ευτυχία μας, η ησυχία, η ατμόσφαιρα μας, η μοναξιά, ο σύντροφος μας.
Και μπορούμε να είμαστε περήφανοι με το να είμαστε τέτοιοι κυνηγοί.


][/b]

Πολυ ωραιο Ανθιμε

['petros']

Aν και λατρεις τους ιχνηλατες το κειμενο ειναι υπεροχο!!!

Αυτο που εχει σημασια ειτε κυνηγας με φερμας ειτε με ιχνηλατες ειτε με ημιαιμα η φασσα τσιχλα κ.τ.λ σημασια ομως εχει ο τροπος που κυνηγας και καρπωνεσαι το θηραμα η αγαπη και ο σεβασμος στο θηραμα και γενικα στην πανιδα μας και στη φυση. Αυτος ο ρομαντισμος στο κυνηγι η αφομοιωση με τη φυση η κοπωση στο να καρπωθεις μια περδικα με φερμα μετα απο πεζοπορεια 2-3 ωρων σε κακοτραχαλλα βουνα η επιμονη και η επιμονη εσενα και των σκυλλιων σου στο να παρεις παρεις ενα λαγο μετα απο 2 ωρες μαλαι το να περιμενεις σε μια βουνοκορφη για ωρες στο να παρεις 1-2 φασσες! Αυτη ειναι η ΜΑΓΕΙΑ του κυνηγιου, αλλα οσα και να πουμε ειναι περισσοτερο αυτο το συναισθημα κατι που οσα και να πεις αν θελεις γραψε τομους απο ωρεα βιβλια παλι θα νιωθεις οτι δεν χωρουν αυτο το συναισθημα ειναι κατι το απεριγραπτο!

Για μενα η μαγεια δεν ειναι η καρπωση ειναι ο τροπος της καρπωσης.

Αυτα ειναι που μενουν φιλε +100%