Περδικεσ και νουμερα

Απάντηση
Marios.S
Full Member
Δημοσιεύσεις: 18
Εγγραφή: 29 Νοέμ 2012, 16:39

Περδικεσ και νουμερα

Δημοσίευση από Marios.S »

Όλα αυτά τα χρόνια που επικοινωνούμε, τα θέματα πάντοτε περιστρέφονταν γύρω από κυνοφιλικά και αγωνιστικά ζητήματα. Πάντοτε όμως ήταν μέσα στις προθέσεις μου να ασχοληθώ και με το θέμα της ορεινής πέρδικας, που σχεδόν για πολλούς από μας μονοπωλεί τις κυνηγετικές μας προτιμήσεις και είναι σαφές ότι χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.

Οι λόγοι που αναφέρομαι τώρα στο θέμα της ορεινής πέρδικας, είναι οι δύο σχετικά πρόσφατες ρυθμίσεις που αφορούσαν το θήραμα αυτό. Πρώτον, η μεταφορά της ημερομηνίας έναρξης στην 1η Οκτωβρίου από τα μέσα Σεπτεμβρίου, καθώς και η μείωση του ημερήσιου ορίου κάρπωσης από τα 4, στα 2 πουλιά. Κατά την ταπεινή μου άποψη και οι δύο αυτές αποφάσεις ήταν αναμφισβήτητα προς τη σωστή κατεύθυνση. Όλοι όσοι έχουν κυνηγήσει πέρδικες, γνωρίζουν ότι αρκετά κοπάδια στις 15 Σεπτεμβρίου ήταν με πουλιά σχεδόν ασχημάτιστα. Αυτό είχε σημαντικές συνέπειες στις αμυντικές ικανότητες του κοπαδιού, με αποτέλεσμα να γίνονται πολλές φορές εγκληματικές ενέργειες.

Επίσης, τα 2 πουλιά την ημέρα είναι ένα πολύ σημαντικό και πλήρες κυνήγι. Εδώ θα πρέπει να επισημάνω σε όλους όσους θεωρούν ότι τα δύο πουλιά είναι λίγα, να σκεφτούν το εξής: Το κυνήγι της πέρδικας διαρκεί περίπου δέκα εβδομάδες με τρεις επιτρεπόμενες μέρες την εβδομάδα. Συνολικά έχουμε 30 περίπου κυνηγετικές εξόδους με δυνατότητα να θηρεύσουμε έως 60 πουλιά τη σεζόν. Το νούμερο αυτό είναι θεωρητικό, όμως ακόμη κι έτσι, είναι ένα νούμερο υπερβολικό, ειδικά για τις μέρες που διανύουμε και για τους υπάρχοντες πληθυσμούς.

Είμαι απολύτως βέβαιος ότι κάποιοι συνάδελφοι, παθιασμένοι με το κυνήγι της πέρδικας, προσεγγίζουν το νούμερο αυτό, παραμένοντας στην πλειονότητα των εξόδων τους εντός των ορίων της νομιμότητας. Εδώ όμως πρέπει να διαχωρίσουμε το νόμιμο από το σωστό. Έτσι, λοιπόν, ακόμη και εάν κάποιος καρπώνεται το επιτρεπόμενο όριο κάθε φορά, τότε θα πρέπει να προβληματιστεί εάν αυτός ο δρόμος οδηγεί σε ένα καλύτερο αύριο. Ας μην ξεχνάμε ότι ένα μόλις χρόνο πριν, το ανώτατο ετήσιο όριο κάρπωσης ανά κυνηγό έφτανε τα 120 πουλιά ανα ετος. Μια πορεία η οποία «νόμιμα» μας οδήγησε στην τραγική σημερινή κατάσταση.

Να διευκρινίσω επίσης, ότι η αναγωγή του συνολικού αριθμού των θηραμάτων ανά κυνηγό, δεν αντικατοπτρίζει τη νομιμότητα όλων των μελών μιας ομάδας κυνηγών. Έτσι, 6 πέρδικες για μια ομάδα τριών κυνηγών σαφέστατα δεν τους δημιουργεί νομικό πρόβλημα. Αν όμως τις 5 τις τουφέκισε ο ένας από τους τρεις, τότε η ενέργεια αυτή στέρησε τα πουλιά αυτά από το περιβάλλον, τους συναδέρφους του και τον εαυτό του για αύριο.

Επιμερίζοντας την παρανομία, τη νομιμοποιούμε. Αυτό όμως δεν αλλάζει, είναι η ανεύθυνη στάση μας απέναντι στο σπουδαίο αυτό θήραμα. Το μόνιμο επιχείρημα που ακούγεται από όλους όσους δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, είναι ότι λόγω της δυσκολίας που παρουσιάζει το θήραμα αυτό, θα πρέπει την ημέρα που θα τους δοθεί η ευκαιρία να τουφεκίσουν κάποια πουλιά, τότε δεν θα σταματήσουν στο όριο. Η λογική ότι κάναμε 3 εξόδους χωρίς να τη «δούμε» και την 4η έξοδο που ενδεχομένως μας δοθεί η ευκαιρία, να πάρουμε 5 πουλιά, είναι... παράλογη. Πράγματι, υπάρχει συσσωρευμένη «επιθυμία» ενώ ταυτόχρονα γίνεται ο αυθαίρετος υπολογισμός ότι ακόμη κι έτσι έχουμε καρπωθεί 5 πουλιά σε 4 εξόδους, άρα μέσος όρος χαμηλότερος από τα δύο πουλιά του ορίου.

Πρέπει όμως να κατανοήσουμε ότι τα όρια μπαίνουν για τις μέρες που μας δίνεται η δυνατότητα να τα υπερβούμε. Τις μέρες που δεν έχουμε τη δυνατότητα να καρπωθούμε πουλιά, τα όρια δεν έχουν νόημα. Ούτε τις μέρες αυτές μπορούμε στη συνέχεια να τις χρησιμοποιούμε σαν άλλοθι, ώστε να παρανομήσουμε σε μία επόμενη.

Η σχέση μας με το θήραμα αυτό πρέπει να περάσει σε ένα άλλο επίπεδο. Κανένας άλλος εκτός από τον πραγματικό περδικοκυνηγό δεν πληγώνεται περισσότερο από τη δραστική μείωση του πληθυσμού της πέρδικας και ως εκ τούτου είναι και ο πρώτος ο οποίος πρέπει να βάλει ακόμη πιο... χαμηλά τον πήχη των ορίων του.

Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα προσωπικό παράδειγμα όπου συνέβη πριν από λίγα χρόνια. Στην έναρξη του 2005 βρισκόμαστε μία παρέα τεσσάρων φίλων στην ορεινή Ήπειρο για κυνήγι Σαββατοκύριακου. Οι μέρες εξελίχθηκαν με ένα πολύ αποδοτικό τρόπο και το κλείσιμο του διημέρου μας βρίσκει με αρκετές πέρδικες χτυπημένες και δύο λαγούς. Την αρχική χαρά διαδέχτηκε ο προβληματισμός, βλέποντας όλα αυτά τα πουλιά, τα οποία ήταν, σημειωτέον, σημαντικά λιγότερα από τα 32 που μας επέτρεπε το τότε όριο για τα τέσσερα άτομα. Άρα ήμασταν απολύτως νόμιμοι και ταυτόχρονα απογοητευμένοι για ένα σημαντικό πλήγμα που δώσαμε στον τοπικό εκεί πληθυσμό, σε ένα και μόνο διήμερο. Τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα όταν συναντώντας μια ακόμη παρέα φίλων από τα Γιάννενα, που βρίσκονταν στην ίδια ακριβώς περιοχή, όταν διαπιστώσαμε ότι κι αυτοί συνέβαλαν λίγο περισσότερο από εμάς στον αποδεκατισμό του πληθυσμού, μιας κι αυτοί είχαν πετύχει ένα ελαφρώς «καλύτερο» αποτέλεσμα από εμάς.

Η απογοήτευση μετατράπηκε σε θλίψη και μας δίδαξε ότι το νόμιμο δεν είναι υποχρεωτικά και σωστό. Η εμπειρία αυτή άφησε σε όλους εμάς μια πικρή γεύση και δρομολόγησε προσωπικές επιλογές για τον καθένα από εμάς. Έτσι, για παράδειγμα, εγώ από τη μέρα εκείνη και μετά, στα περδικοκυνήγια μου συντροφεύομαι από ένα όπλο διαμετρήματος 20, ενώ ο φίλος μου ο Δημήτρης Βλάχος, ένας σημαντικός περδικοκυνηγός της Θεσσαλονίκης, ουδέποτε ξανατουφέκισε πέρδικα! Μια απόφαση σκληρή, την οποία τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια, παρότι εξακολουθεί να περιοδεύει στα περδικοτόπια, χωρίς τουφέκι!

Δεν θεωρώ ότι πρέπει όλοι να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία. Σίγουρα όμως όλοι πρέπει να βρούμε τρόπους ώστε να συμβάλλουμε στην ανάκαμψη της πέρδικας. Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ και στην τελευταία δουλειά του κ. Χριστογιάννη, κυνήγι πέρδικας Νο 3. Θα το χαρακτήριζα ένα μνημειώδες έργο, αφιερωμένο στην πέρδικα. Μια πολύ προσεγμένη προσπάθεια, στην οποία απολαύσαμε σπουδαίους τόπους, κυνηγώντας με εξαίρετους σκύλους, συντροφιά με ένα σημαντικό κυνηγό, τον κ. Μαθιόπουλου, του οποίου την αγάπη για το συγκεκριμένο θήραμα, τη γνωρίζουμε όλοι.

Στην ταινία αυτή αποτυπώνεται με απόλυτη ακρίβεια η υπέρτατη ομορφιά και δυσκολία του κυνηγιού της πέρδικας. Δύσβατα και κακοτράχαλα μέρη, σκυλιά υψηλής δυναμικής και ποιότητας, που ξεχειλίζουν από εμπειρία και ικανότητα συνεργασίας, τόσο μεταξύ τους, όσο και με τον κυναγωγό τους και τέλος υπό την καθοδήγηση ενός κυνηγού του οποίου τόσο η κυνοφιλική, όσο και η σκοπευτική του παιδεία, ήταν εμφανής.

Τέλος, το «grand finale» του έργου αυτού ήταν αναμφισβήτητα η επιτυχία της κινηματογράφησης της πέρδικας με το όνομα «Χαρά» κατά τη διάρκεια της επώασης των αυγών της και την άφιξη μιας νέας γενιάς πουλιών.

Μέσα από το έργο όμως αυτό, γίνεται μία σημαντική καταγραφή της σημερινής πραγματικότητας και είναι και αυτή η δουλειά που γέννησε έναν ακόμη προβληματισμό και συνέβαλε στη σημερινή επιλογή του άρθρου. Είδαμε ξεκάθαρα αυτό που τα τελευταία σχεδόν 10 χρόνια συμβαίνει στα βουνά. Οι ορεινές πλέον σπάνια αφήνουν πίσω πουλιά. Αυτά λοιπόν που διαβάζαμε σαν νέοι κυνηγοί για τις «τεμπέλες» που συνήθως μένουν πίσω όταν φεύγει το κοπάδι, αποτελούν παρελθόν. Η υπερβολική πίεση οδήγησε μόλις σε 2-3 δεκαετίες την αλλαγή της συμπεριφοράς ενός θηράματος που διαμορφώθηκε μετά από χιλιάδες χρόνια εξέλιξης και προσαρμογής.

Η συμπεριφορά πλέον της ορεινής αρχίζει να μοιάζει ολοένα και περισσότερο στην καχύποπτη πεδινή. Η προσπάθεια για την ανεύρεση πουλιών οδηγεί σε ολοένα και πιο απομακρυσμένα σημεία στην ελληνική ύπαιθρο, που με την παρουσία των σύγχρονων μέσων γίνεται πολύ πιο εύκολη για όλους, στερώντας από την πέρδικα ζωτικά εδάφη για να ευδοκιμήσει.

Τέλος, η κινηματογράφηση της «χαράς» έδειξε σε όλους μας την αγωνιώδη προσπάθεια του πουλιού αυτού να διαιωνίσει το είδος του. Το πουλί αυτό πάλεψε για ένα ολόκληρο χρόνο ενάντια στις ακραίες καιρικές συνθήκες, στους φυσικούς της θηρευτές, απέφυγε το ανθρώπινο τουφέκι, γλίτωσε από την συνειδητή ή ασυνειδητη ενόχληση της φωλιάς της, για να κατορθώσει να δώσει ζωή σε 12 περδικόπουλα, τα οποία δεν γνωρίζουμε την εξέλιξή τους. Όμως με βάση τα στατιστικά θνησιμότητάς τους, τα μισά περίπου από αυτά δεν θα φτάσουν στην ενηλικίωση.

Έτσι, είχαμε τη δυνατότητα να δούμε σχεδόν ταυτόχρονα ότι αυτό το οποίο κατόρθωσε να αφαιρέσει ένας και μόνο αναμφισβήτητα ικανος κυνηγός σε 5 ημέρες από τον πληθυσμό της πέρδικας, χρειάζεται ένα ζευγάρι πέρδικες 365 μέρες για να το αναπληρώσει.

Τέλος, η άτυχη στιγμή της ενοχλημένης «ανώνυμης» πέρδικας που τελικά εγκατέλειψε τη φωλιά της, βάζει επιτακτικά το θέμα των προπονητικών που πολλοί συνάδερφοι πραγματοποιούν κατά τη διάρκεια φωλεοποίησης των πουλιών.

Όλα αυτά ήταν λίγο έως πολύ γνωστά, ήταν όμως πολύ σημαντικό να τα δούμε όλοι ζωντανά και να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά δεν ήταν αυθαίρετα επιστημονικά δεδομένα, αλλά πραγματικότητα. Να κατανοήσουμε όλοι το πόσο εύθραυστη είναι η παρουσία αυτού του «σκληρού» πουλιού και να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας.

Απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω, μετά την παρακολούθηση της συγκεκριμένης ταινίας, αρκετοί γνωστοί και φίλοι περδικοκυνηγοί πήραν ριζικές αποφάσεις για τις εξορμήσεις τους στο βουνό. Άλλοι μείωσαν τα εκπαιδευτικά τους, μερικοί υποσχέθηκαν να μην ξαναυπερβούν στο όριο κάρπωσης, ο αρχισυντάκτης μας πούλησε την αγαπημένη του καραμπίνα και πήρε το δικαννάκι (και) για το περδικοκυνήγι του και γενικώς είδα ότι η ταινία... άγγιξε τις καρδιές μας.

Κλείνοντας θα ήθελα να συγχαρώ όλους τους συντελεστές της και να ευχηθώ να γίνουμε όλοι σοφότεροι, ώστε να εξακολουθούμε στο μέλλον να απολαμβάνουμε όμορφα περδικοκυνήγια, όπως αυτά που προβάλλονται στο υπέροχο αυτό έργο.
http://www.giappos-pointers.gr

Ενα Αρθρο του Αχιλλεα Γιαππου για τα νουμερα και που ισχυει στην Κυπρο ειδικα.
Απάντηση

Επιστροφή στο “ΚΥΝΗΓΙ ΠΕΡΔΙΚΑΣ”